18 december 2009 door Lydia Rood
Mijn zoon van 11 jaar heeft pdd nos. Nu is hij al sinds twee jaar geobsedeerd door mijn borsten. Dat resulteert in de hele dag knuffelen, zodat hij ze kan voelen. Ik vind het niet prettig dat hij mij niet normaal kan knuffelen. Ik hou heel veel van hem, maar het is wel slopend voor mij dat hij hier niet mee kan stoppen. Ik heb al van alles geprobeerd maar niets helpt.
Hij belooft wel elke keer ermee te stoppen, maar elke dag vervalt hij weer in deze obsessie. Knuffelen mag van mij, maar niet op deze manier.
Hij zegt dat hij zoveel van mij houdt. Ik houd ook veel van hem, maar hij lijkt het niet te snappen dat op deze manier knuffelen niet kan. Graag zou ik wat handvatten willen, hoe hiermee om te gaan.
Ik had deze vraag ook al gesteld aan Martine Delfos, maar die wist mij niet echt te helpen.
Ik heb er niet voor doorgeleerd, maar ik heb wel ervaring met mijn autistische broer Job. Die drukt met zijn wijsvinger hard op de huid van bleekhuidige vrouwen – en niet alleen zijn eigen moeder – om te zien hoe het vel eerst wit wordt en dan rood. Meestal ter hoogte van het sleutelbeen of iets lager. Hij wrijft ook heel voorzichtig met de achterkant van zijn wijsvinger langs het dons op vrouwenwangen.
Heel seksueel geladen lijken die handelingen niet, maar hij treedt daarmee wel in iemands lichamelijke intimiteit en dat kan schrikreacties oproepen.
Ik geloof dat hem is uitgelegd dat hij het alleen mag doen bij mensen die hij kent. Mensen die hem kennen weten het, en gaan er ontspannen mee om. Als het genoeg is, zeggen ze dat het genoeg is.
Het is logisch dat een moeder niet goed raad weet met die borstenknuffelarij. Maar als het mijn zoon was, denk ik dat ik het zou reguleren, bijvoorbeeld terugbrengen tot twee keer vijf minuten per dag op vaste tijdstippen.
Veel autisten hebben vaste programmapunten op een dag en hebben daar houvast aan. Als je dit goed afspreekt, denk ik dat het te hanteren moet zijn.
Op zich is het niet tegennatuurlijk dat een kind je borsten aanraakt. Ik zou dus voor mezelf proberen te doen alsof hij even weer een baby is, en het daarmee te de-seksualiseren.
Veel kinderen van die leeftijd duimen toch ook nog wel eens even als ze moe zijn? Dat gedogen van babygedrag is die vijf minuutjes vast wel vol te houden.
Maar dan moet je zelf ook duidelijk zijn. Voor hem, en voor jezelf. Vraag je dus af: waarom is het eigenlijk een probleem? En waarom stopt hij niet als jij dat vraagt? Kan het misschien zijn dat je een dubbele boodschap uitzendt? Namelijk: het mag wel, omdat je het bijvoorbeeld zelf prettig vindt, en het mag niet, omdat het niet hoort.
Dus: maak een afspraak met jezelf en met hem, en zorg dat jullie je er allebei aan houden. Niet afwijken. Paal en perk. Vijf minuten is vijf minuten.
Misschien kun je er zelfs een uiterste termijn aan verbinden: het mag nog een jaar, daarna ben je groot, en dan mag het niet meer. Daarmee geef je hem de kans om ook zelf iets aan de oplossing te doen.
De ervaring leert dat veel autisten over hun obsessies heengroeien. Dat kan hiermee ook gebeuren. Maar hij zou ook hetzelfde gedrag kunnen gaan vertonen tegenover meisjes. Op dat moment ben je dankbaar dat je hem hebt geleerd dat sommige dingen niet altijd en niet bij iedereen kunnen.
