23 december 2004 door Joanna Sandberg
Ons dochtertje van 7 jaar is veel te druk bezig met verliefdheid en verwaarloost daarbij haar eigen ontwikkeling. Ze is veel te veel gericht op andere kinderen en te weinig op zichzelf. Op school heeft ze weinig interesse en geduld voor haar vakken. Maar ook thuis merken we in haar spelen (zoals kleuren, knutselen, computeren) maar ook in haar doen en laten, dat ze altijd erg gehaast is, en alles afraffelt. Ze heeft eigenlijk te weinig interesse voor haar eigen dingetjes.
Dit is al heel lang het geval en we hebben eigenlijk geen idee hoe we hier het beste mee om kunnen gaan.
Toen ze 4 jaar was, ging ze op school al stiekem elke dag met kindjes de bosjes in om kusjes te geven. Ook was ze al verliefd en probeerde ze verkering te krijgen met haar klasgenootjes.
Als we op bepaalde momenten "vrij met haar praten", dus gezellig samen zitten en kletsen over haar interesses, dan heeft ze het altijd over "verliefd zijn". Ze is elke week wel op een andere jongen verliefd. En als ze een keer verkering heeft met een jongen (onschuldig?) en hij speelt met een ander meisje, dan wordt ze overdreven jaloers en kan ze niet met haar kwade emoties overweg.
Als we open praten met elkaar, heeft ze altijd vragen over verliefdheid en zoenen. Bijvoorbeeld: "Hoe oud mag ik zijn om met een jongen te zoenen?" Of: "Hoe voelt het om met iemand te zoenen?" Ze praat nooit over andere dingen. Net alsof ze geen andere interesses heeft.
Ze is dol op prinsessen en daarom hebben we van haar kamer een prinsessenkamer gemaakt. Nu zegt ze dat er geen jongens kunnen komen spelen, omdat die niet van prinsessen houden. Haar kamer moet dus maar snel veranderd worden.
Dit lijkt allemaal onschuldig, tenminste zo leek het ons twee jaar geleden. Maar nu denken we dat ze er echt te veel mee bezig is. We hebben geprobeerd het uit haar hoofd te praten. Dus dat ze veel te klein is voor dit soort gevoelens en zich op andere dingen moet richten. Maar dat werkte averechts.
Nu laten we haar er vrij in en proberen we haar te sturen. (Dan is het niet "iets stiekems" of "een big deal"). Maar ook dat werpt geen vruchten af.
Het lukt ons maar niet om "jongens" en "verliefdheid" bij haar op de achtergrond te plaatsen. We zijn bang dat haar eigen ontwikkeling eronder gaat lijden: haar persoonlijkheid, haar zelfvertrouwen, haar sociale vaardigheden, haar leerniveau en haar intelligentie.
Misschien dat we ons te druk maken, maar het houdt nu al jaren aan. We zijn bang dat ze straks te oud is om haar nog goed te kunnen beïnvloeden. Ik hoop dat u ons advies kunt geven hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. En of hoe we haar op andere manieren kunnen sturen of stimuleren.
Ik kan me heel goed voorstellen dat jullie bezorgd zijn. Als ik de vraag lees, dan krijg ik in ieder geval het gevoel dat uw dochter niet goed weet om te gaan met "afstand en nabijheid". Misschien is ze heel onzeker, en is dit haar – vreemde – manier van contact maken. Maar misschien is er meer aan de hand.
Vanaf deze afstand, zonder uw dochter gezien of gesproken te hebben, is het praktisch onmogelijk om te zeggen wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ik zit bijvoorbeeld met het volgende dilemma. Aan de ene kant is die enorme gerichtheid op jongens en verliefdheden op zich niet raar. Meisjes van 4 tot 8 jaar kunnen daar echt ontzettend mee bezig zijn. Maar aan de andere kant moet het natuurlijk niet te dol worden. Als u werkelijk denkt dat het haar ontwikkeling belemmert, dan is het niet onverstandig om erover praten met een kinderpsychiater.
Verder vroeg ik mij af of uw dochter misschien iets heeft gezien of meegemaakt, waardoor ze zich zo extreem gedraagt. Ze kan bijvoorbeeld iets op de televisie hebben gezien, over zoenen en verliefd zijn. Of het kan zijn dat een grote jongen waar ze veel bewondering voor heeft, wel eens tegen haar gezegd heeft dat hij te oud is om verliefd te zijn op een meisje van 4. Zoiets kan ontzettende indruk gemaakt hebben.
Maar wat de achtergrond ook is, het gedrag van uw dochter lijkt mij toch wel extreem, grenzeloos en obsessief. Daarnaast lijkt het erop dat ze zich zowel thuis als op school niet kan concentreren (u noemt dit "afraffelen"), en ze laat zich niet door u stoppen (hoe u het ook probeert, niks lijkt te helpen). Ik zou u dus aanraden om naar uw huisarts te gaan en hem of haar uw (terechte) zorgen voor te leggen, plus het verzoek voor een verwijzing naar een kinderpsychiater.
De kinderpsychiater kan nagaan wat er nu precies aan de hand is, en wat eraan gedaan zou kunnen worden.
Ik wens u veel succes!
