14 november 2003 door Lya Mac Donald
Ik heb een zoon van 15 maanden. Sinds drie maanden gaat hij twee dagen per week naar de crèche.
Thuis is het een vrolijk, zelfverzekerd, leergierig en ondernemend ventje, dat uitbundig speelt met andere kinderen en volwassenen. Op de crèche huilt hij echter verschrikkelijk bij het afscheid en als ik hem kom halen (rond 5 uur 's middags) huilt hij opnieuw onbedaarlijk. Ik kan hem dan niet eens meer even neerzetten om zijn jasje aan te doen. Vaak word ik gebeld omdat de crèche-leidsters niet meer weten hoe ze hem stil kunnen krijgen.
Maar eenmaal thuis is hij weer dat opgewekte ventje.
Als er mensen thuis langs komen, dan huilt hij onbedaarlijk als ze weggaan. Al zijn het wildvreemden. Soms logeert hij bij oma en dan is er niets aan de hand (afgezien van het altijd weer moeilijke afscheid).
Mijn man en ik werken allebei. Naast de twee crèche-dagen komt mijn moeder eens in de week een dag oppassen. Dat vindt hij fantastisch.
Wat nu te doen?
Het is duidelijk dat uw zoontje moeite heeft met afscheid nemen. Hij huilt immers bij weggaan van zijn vertrouwde ouders, en zelfs bij het weggaan van wildvreemden.
Voor jonge kinderen is het 't allerbelangrijkste dat er zo min mogelijk verandert. Wat dat betreft is afscheid nemen moeilijk, vanwege de grote verandering in de situatie die dat teweeg brengt.
Je kunt je kinderen echter wel leren om met dit soort veranderingen om te gaan. Als uw zoontje in de gaten krijgt dat u hem niet echt in de steek laat, maar dat u altijd weer terugkomt, zal de scheidingsangst zeker minder worden. En misschien kunt u bij het brengen en halen de tijd nemen en op de crèche bijvoorbeeld een puzzeltje maken. Vaak scheelt dat al.
Het huilen op de crèche, als u al weg bent, is een andere zaak. U vertelt dat de leidsters hem niet stil krijgen. Het is belangrijk om af te stemmen: maak elkaar duidelijk hoe met het huilen wordt omgegaan. De leidsters kunnen u vertellen wat ze zoal met de groep hebben gedaan. En u kunt uw eigen zorgen met de leidsters bespreken.
Veel meer dan er onderling goed over te praten valt er eigenlijk niet aan te doen. Het is vervelend maar het is niet anders. De enige zekerheid die u heeft, is dat het op den duur – met het ouder worden – vanzelf overgaat.
Tot slot nog een algemene opmerking over de manier waarop uw kind zich ontwikkelt.
Uw zoon ontwikkelt een eigen persoonlijkheid. Zijn emoties, gevoelens, voorkeuren en afkeuring kan hij nu uiten. U heeft bijvoorbeeld ontdekt dat hij over een sterke wil kan beschikken: u kunt hem niet eens even neerzetten om zijn jasje aan te doen.
Het wordt hem langzaam duidelijk dat hij voorwerp van uw genegenheid blijft, of hij nu verdrietig, boos, gelukkig of aanhankelijk is. In deze periode ervaart hij een scala aan emoties en zal uw liefde hem helpen.
Ik raad u dan ook aan om de tijd te nemen om uw zoons gevoelens te verwoorden, begrip te tonen, en hem te laten voelen dat hij geaccepteerd wordt.
