7 augustus 2001 door Joanna Sandberg
Mijn zoontje van 8 jaar heeft moeilijkheden met de scheiding van mij en mijn man. Ik ben sinds maart vorig jaar gescheiden en elke keer als mijn zoontje naar huis komt van het weekendje bij zijn vader is er met hem geen land te bezeilen en is hij boos en opstandig.
Volgens mijn ex-man is er bij hem niets aan de hand wat zou kunnen leiden tot de boosheid en opstandigheid van mijn zoontje.
Nu is mijn vraag hoe moet ik omgaan met die boosheid en opstandigheid, die nu nog lijden tot een confrontatie omdat ik het niet accepteer dat mijn zoontje zo boos en gemeen in woorden doet tegen mij. Mijn zoontje geeft mij ook de schuld van de scheiding.
Nu weet ik niet meer wat ik hiermee aan moet. Ik kan mijn zoontje niet straffen, want eigenlijk heeft dat jochie zoveel verdriet. Maar ik kan hem ook niet duidelijk maken dat wonen bij zijn vader onmogelijk is vanwege het werk van mijn ex-man. En dat is het enige wat mijn zoontje wil bij zijn vader wonen.
Graag advies en tips.
U bent een jaar gescheiden en uw zoon van acht jaar heeft het er nog steeds moeilijk mee. U schrijft dat hij met name boos en opstandig is nadat hij het weekend bij zijn vader is geweest. Uw zoon woont dus bij u en is (elk?) weekend bij z'n vader.
Een scheiding geeft hele grote veranderingen in het leven van een kind. De vanzelfsprekende veiligheid die het kind ervoer in het gezin houdt opeens op te bestaan. Het kind houdt van beide ouders en opeens, door de scheiding, ziet het kind een van de ouders (meestal de vader) veel minder. Kinderen verschillen in hun reactie op de scheiding, maar jongetjes reageren meestal agressiever dan meisjes.
Wanneer uw zoon bij uw ex-man is doet hij waarschijnlijk zijn best om het zo gezellig mogelijk te laten verlopen omdat hij zich nog niet vertrouwd en veilig voelt in deze nieuwe situatie met zijn vader. Waarschijnlijk doet uw ex-man ook zijn best om het weekend gezellig te laten verlopen, en kunnen hij en uw zoon niet zo gemakkelijk praten over de scheiding, en de gevoelens die het oproept als verdriet, boosheid en angst om in de steek gelaten te worden.
Uw zoon is waarschijnlijk onzeker of zijn vader er wel voor hem zal blijven, tenslotte woont zijn vader niet meer bij hem en zijn moeder. Bij u voelt uw zoon zich wel veilig en bij u durft hij z'n boosheid en opstandigheid te uiten. Hij weet toch wel dat u er altijd voor hem bent, ook al misdraagt hij zich. Ook is de overgang sowieso moeilijk voor kinderen.
Ik hoop dat u goed met uw ex-man kunt overleggen over de opvoeding van uw zoon, want dat helpt om uw zoon te leren de situatie te accepteren. Ik zou u aanraden om uw ex-man nog eens uit te leggen wat er elke keer na het weekend met uw zoon bij u thuis aan de hand is.
Misschien kunt u hem vragen om uw zoon thuis te brengen en even te blijven om dan te kijken hoe uw zoon reageert. Uw ex~man moet gaan begrijpen en erkennen dat uw zoon zich misdraagt bij u, omdat hij zich juist veilig bij u voelt, niet omdat hij het niet fijn bij u vindt.
Als uw ex-man hem bij u thuis brengt zou dat een mogelijkheid geven om met zijn drieën aan de tafel te gaan zitten en te gaan praten over de scheiding. Een open gesprek, waarin uw ex-man zelf vertelt dat hij niet voor uw zoon kan zorgen vanwege zijn werk. Dat hoeft u niet te doen, dat is echt zijn taak.
Jongetjes verlangen vaak sterk naar hun vader. Misschien is het mogelijk dat zijn vader hem ook een dag of een gedeelte van een dag en een nacht door de week heeft, zodat uw zoon zijn vader vaker ziet.
U schrijft dat u uw zoon niet wil straffen voor zijn verdriet, en dat voelt u goed aan. Hij uit zijn verdriet bij u door lastig gedrag te vertonen. Probeert u toch zijn boos gedrag maar te verdragen. Waarschijnlijk zal zijn gedrag veranderen als er dus meer gepraat wordt en hij zich zekerder gaat voelen over zijn contact met zijn vader.
Ik wens u veel sterkte.
