7 september 2000 door Sanderijn van der Doef
Mijn dochter is 10 jaar en heeft onlangs haar seksuele nieuwsgierigheid onderzocht door bij haar broertje van 7, zijn vriendje van 7 en diens broertje van 5 spelletjes te spelen. Ze heeft hen op haar laten liggen, ze hadden hun onderbroeken uit, en ze moesten heen en weer gaan. De jongste moest zijn piemel in haar plasser doen en heen en weer gaan. Ook hebben ze aan haar borsten gezogen. Ze zegt dat ze hiervan gelezen heeft in een boekje over verliefdheid dat ze op school heeft gebruikt voor haar werkstuk.
Wat moet ik hier nu mee? Ik begrijp dat ze haar lijf gaat ontdekken maar dit gaat toch veel te ver. Moet ik met haar naar een kinderpsycholoog?
Op dit moment heeft ze de hele week kamerarrest en de week daarna nog huisarrest. Ze mag niet meer met de jongens spelen en ze mag voorlopig niet meer 's avonds buitenspelen.
Hoe moeten we haar helpen en onszelf toestaan haar weer te gaan vertrouwen?
Ik begrijp de schrik en de bezorgdheid, als je voor het eerst merkt dat je dochter seksspelletjes aan het doen is met haar broertje en zijn vriendjes. Maar als ik uw verhaal goed begrijp, is het een volkomen normale reactie van een kind op wat zij heeft gehoord en gelezen over de voortplanting.
Ik hoor wel vaker dat kinderen die net zijn voorgelicht daarna de behoefte hebben om dat zelf eens uit te proberen. En eigenlijk is dat niet zo raar. Ze hebben tenslotte een enthousiast verhaal gehoord over hoe lekker dat is, en dan worden ze nieuwsgierig.
Als ze het dan gaan uitproberen, merken ze meestal zelf wel dat het allemaal wel spannend is, maar dat het 'piemeltje-in-plassertje' niet echt lukt en helemaal niet die lekkere gevoelens geeft die ze hadden verwacht. Meestal is het spelletje dan na één keer proberen al afgelopen.
De behoefte van kinderen om elkaar bloot te zien en soms ook elkaars geslachtsdelen aan te raken, is een volkomen normaal onderdeel van hun seksuele ontwikkeling. Bijna elk kind heeft wel eens die behoefte en veel kinderen doen ook wel eens (of meer dan eens) die spelletjes. Meestal blijft het dan bij kijken en aanraken, zoals in 'doktertje-spelen', en soms gaat het verder, zoals bij u.
Het is beter om er geen speciale aandacht aan te besteden maar wel te vertellen dat ze elkaar bij deze spelletjes geen pijn mogen doen en elkaar nooit mogen dwingen. Heeft u toch moeite met dit gedrag, zeg dan dat u liever niet heeft dat ze op die manier met elkaar spelen en probeer ze te verleiden tot een ander spel.
Al met al vind ik het wel jammer dat uw dochter straf heeft gekregen, omdat ze eigenlijk gestraft wordt voor iets waar ze niemand kwaad mee heeft gedaan.
Het is ook echt niet nodig om met haar naar een kinderpsycholoog te gaan. Ze heeft nu wel begrepen dat ze dit soort spelletjes niet meer mag doen.
Het vertrouwen in uw kind zult u zelf terug moeten krijgen. Dat lukt makkelijker als je als ouder laat merken dat je nog steeds veel van je kind houdt, ook al vind je bepaalde dingen soms niet goed.
