Het forum van Ouders.nl is een online community waar iedereen respectvol met elkaar omgaat. Het forum is er voor ouders met vragen over opvoeding, ouderschap, ontwikkeling, gezondheid, school en alle andere dingen die je als ouder tegenkomt in het leven.
15 december 2006 door Sanderijn van der Doef
Mijn zoontje van 3 zegt steevast dat hij een meisje is, ook al weet hij dat hij en papa wel een piemel hebben en mama niet. Papa is wel een jongen, mama een meisje en hijzelf ook een meisje.
Hoe ga ik hiermee om?
Rond de leeftijd van 3 jaar ontwikkelt een kind zijn 'gender-identiteit'. Dat wil zeggen dat een kind tegen die tijd ontdekt tot welk geslacht hij behoort. Het kind heeft dan inmiddels begrepen dat de mensheid verdeeld is in twee soorten: mensen met een piemel tussen de benen en mensen met een spleetje tussen de benen.
Op deze leeftijd ontdekt een kind dus dat het een jongen of een meisje is, op grond van uiterlijke kenmerken als lang of kort haar, wel of geen rokje (of jurkje), wel of geen sieraden dragend, en de ontdekking van zijn of haar type geslachtsdeel.
Soms kan dat leiden tot een (tijdelijke) teleurstelling. Een jongen kan vinden dat meisjes-speelgoed en meisjes-kleren eigenlijk veel aantrekkelijker zijn, waardoor hij liever een meisje zou willen zijn. Of andersom.
Vanaf die leeftijd van 3 jaar kan het nog zo'n 1½ à 2 jaar duren (dus tot een jaar of 4½ à 5) voordat het kind beseft dat zijn of haar geslacht constant is, en dus niet meer verandert.
Een heel klein percentage kinderen wil ook na de leeftijd van 5 jaar nog steeds tot het andere geslacht behoren, en blijft volhouden dat hij of zij eigenlijk tot het andere geslacht behoort. Deze kinderen hebben een gender-identiteitstoornis en hebben het gevoel in een verkeerd lichaam te zitten.
Of dat ook bij uw zoon het geval is, is op zijn 3e jaar nog niet te voorspellen. Het kan best zijn dat hij nog erg aan het worstelen is met wie hij zou willen zijn.
Pas over 1 à 2 jaar begrijpt hij dat zijn eigen geslacht onveranderbaar is en dat hij net als zijn papa een jongen is.
Pas als hij dan nog steeds volhoudt dat hij een meisje is, zou u eens kunnen praten met een deskundige op het gebied van gender-dysforie (o.a. in het VU MC in Amsterdam) die zou kunnen uitzoeken waarom hij dan nog steeds denkt dat hij een meisje is.
Voorlopig is het voldoende om zijn opmerkingen dat hij een meisje is kort te corrigeren en er verder niet al te veel nadruk op te leggen.
is als psychologe en seksuologe gespecialiseerd in de seksuele ontwikkeling van kinderen. Ze werkte eerder bij de Rutgers Stichting en het NIGZ en werkt nu sinds kort bij de World Population Foundation. Zij heeft ook een eigen praktijk. Daarnaast is zij ook op andere fronten actief. Onder andere: als auteur van boeken en lesmappen, als adviseur voor tv-programma's, etc.