30 juni 2006 door Sanderijn van der Doef
Naar aanleiding van een incident op school heeft mijn zoon van 7 mij verteld dat ze bij hem op de naschoolse opvang een clubje hebben, waar hij bij hoort, en waar ze o.a. elkaar hun penis laten zien (in de bosjes rondom het gebouw). Dat vond ik op zich niet storend, maar toen vertelde hij mij dat er een jongen bij is (van 8 meen ik), een soort leider van het groepje, die wel eens met mijn zoon het spel "mijn penis in jouw billen" speelt.
Daar schrok ik toch wel van. Hoe komt hij erbij? Ik heb rustig gereageerd en mijn zoon gevraagd hoe hij dat vond. Eerst zei hij dat hij het wel grappig vond. Later zei hij dat hij het toch niet echt leuk vond, maar dat hij toch maar meedeed omdat hij anders niet meer bij het clubje zou horen. Ze eten samen ook snoepjes, ze voetballen, etc. Hij wil er dus graag bij horen.
Hij vroeg me wel om het aan niemand te vertellen. Dat vertrouwen wil ik zeker niet beschamen, maar wat doe ik hiermee? Ook vind ik dat ik het ten opzichte van de naschoolse opvang niet zomaar erbij moet laten. Maar als ze het verkeerd aanpakken, is mijn zoon daar misschien de dupe van en zal hij mij niet meer in vertrouwen nemen.
Hoe pak ik dit het beste aan, of moet ik het maar laten rusten?
Allereerst verdient uw zoon een compliment dat hij dit allemaal aan u heeft verteld. Vergeet niet om hem dat nog eens te zeggen! Het betekent dat hij in ieder geval veel vertrouwen heeft in zijn moeder (en dat kunt ú dan weer in uw zak steken). Maar wat kunt u nu het beste doen?
Om te beginnen zou u aan uw zoon kunnen vragen wat hij in de regel doet, wat zijn reactie is als die andere jongen weer zo'n seksueel spelletje met hem wil spelen. Probeer eens te achterhalen – neutraal, dus niet veroordelend – of hij meestal toegeeft, of dat hij inmiddels misschien wel een afweerreactie heeft ontwikkeld.
Vraag hem of hij zou willen dat het gaat stoppen. En of hij daar zelf al een oplossing voor heeft bedacht. Het is niet ondenkbaar dat hij diep in zijn hart eigenlijk wil dat ú degene bent die ervoor zorgt dat het gaat stoppen. Bijvoorbeeld door het alsnog te bespreken met de naschoolse opvang.
Maar misschien wil hij absoluut niet dat het op een dergelijke manier stopt. In dat geval kunt u hem vaardigheden aanleren waar hij zelf mee aan de slag kan. Bijvoorbeeld: weglopen, of de jongen afleiden, of gewoon "nee" zeggen. U kunt uw zoon uitleggen dat duidelijk "nee" zeggen niet hoeft te betekenen dat hij dan meteen buiten het groepje ligt. Integendeel zelfs. Misschien wekt het wel bewondering dat hij dat zomaar durft.
Maar hoe dan ook: een kind leren hoe het zichzelf kan redden uit zo'n situatie is goed voor zijn zelfvertrouwen en voor soortgelijke situaties in de toekomst.
Het kan zijn dat dit allemaal niet aanslaat, of dat het uw zoon domweg niet lukt. Bijvoorbeeld omdat er te veel druk op hem wordt uitgeoefend. Dan is het moment gekomen om als moeder in te grijpen. Doe dat wel in overleg met uw zoon. Vraag hem hoe u dat kunt doen, en wat u zou moeten vermijden ("Die en die juf moet je niet aanspreken", enz).
Als u gaat praten met de leiding van de naschoolse opvang, dan zult u heel duidelijk moeten aangeven dat u uw zoon in een moeilijke positie heeft gebracht, en dat zij hem hierin moeten beschermen.
Mocht de jongen ondanks alles toch doorgaan, dan vind ik dat zijn ouders erbij betrokken moeten worden. Dat kunt u zelf doen, maar ook de leiding van de opvang. Dat laatste is misschien handiger en in ieder geval meer gebruikelijk.
Veel succes gewenst!
