26 maart 2004 door Saskia Nihom-Nijstad
Ik ben een alleenstaande moeder met een dochter van 14 en een zoon van 15. Het probleem is mijn zoon. Hij is weggelopen nadat ik hem straf heb gegeven (naar zijn kamer gestuurd). Ik deed dat omdat hij niet naar zijn stage en de ortho was gegaan maar in zijn bed was blijven liggen.
Hij is nu bij oma en wil niet terug naar huis.
Hij wil naar zijn vader, die hij al 12 jaar niet heeft gezien, en waarmee hij ook geen echt contact heeft, behalve 1x per jaar telefonisch. De vader is zwaar alcoholist en ik heb toentertijd moeten vluchten met mijn kinderen. Ik wil niet dat hij opgroeit als zijn vader.
Mijn zoon heeft één passie, en dat is dansen. Ik werk mij uit de naad zodat hij hier ook wedstrijden en de trainingen in kan doen, en ik heb ook verschillende leningen genomen om dit te kunnen realiseren.
Mijn zoon is de laatste tijd erg agressief, lui en ontevreden, ook tegenover zijn zus, maar leek achteraf ook altijd spijt te hebben van zijn daden. Maar nu is het anders. Ik zei hem: als je de deur uitloopt, dan kom je er niet meer in (in de hoop dat hij dan niet zou gaan).
Wat moet ik doen om hem weer thuis te krijgen? Maar dan niet onder zijn voorwaarden, van als het hem niet bevalt dat hij dan zijn spullen weer pakt. Ik voel mij ook erg in de maling genomen na alles wat ik voor hem heb gedaan, en hij het pad van zijn vader op wil.
U vraagt zich af wat u moet doen om uw zoon weer naar huis te krijgen, maar u wilt dit eigenlijk niet als het op zíjn voorwaarden moet. U bent boos op hem. Maar tegelijkertijd bent u ook erg bezorgd en voelt u zich teleurgesteld en machteloos.
Dat zijn veel negatieve gevoelens bij elkaar, waar u mee worstelt. Gezien de heftigheid ervan is het lastig om juist te handelen. Een verkeerde beslissing is in zo'n situatie snel genomen. Ik zal proberen aan te geven wat volgens mij wél een goede aanpak zou zijn.
Eerst zal ik u uitleggen waar al die negatieve gevoelens vandaan komen. Vervolgens zal ik u een aantal adviezen geven om weer in contact te komen met uw zoon, zodat jullie samen kunnen praten over zijn terugkeer naar huis, en over de dingen die er dán gaan gebeuren.
In de eerste plaats bent u boos, omdat hij niet meer naar u luistert, zoals vroeger, toen hij een kleine jongen was. U dreigt hem dat hij er niet meer inkomt als hij wegloopt en hij gaat gewoon weg. Voor straf stuurt u hem naar zijn kamer en in plaats van te luisteren verlaat hij het ouderlijk huis.
Daarnaast bent bezorgd, omdat u bang bent dat hij zijn verantwoordelijkheden niet kent (zoals naar zijn stage en de ortho gaan). Maar ook omdat hij naar zijn vader wil, die hij al 12 jaar niet heeft gezien en die volgens u zwaar alcoholist is.
U bent teleurgesteld, omdat u als alleenstaande moeder alles voor uw kinderen heeft gedaan wat in uw vermogen ligt, terwijl nu blijkt dat uw zoon ook geïnteresseerd is in zijn vader.
Tenslotte bent u machteloos, omdat u moet ervaren dat kleine kinderen groot worden. U en uw kinderen zullen elkaar los gaan laten, zodat er een nieuwe, volwassen relatie tussen u en uw kinderen kan ontstaan. Dit hoort gewoon bij het opvoedingsproces en alle ouders worstelen ermee. Pubers gaan zich afzetten tegen hun ouders en dat moet ook, anders lukt het ze nooit om los te komen en op eigen benen te gaan staan.
Het is dus al met al helemaal niet zo negatief wat uw zoon doet, al lijkt dat op het eerste gezicht wel zo te zijn.
Uw zoon voelt zich door u niet serieus genomen. Hij ligt in zijn bed, maar waarom? Heeft u hem daar naar gevraagd? U geeft hem straf en stuurt hem als een klein kind naar zijn kamer. Met welke reden? En om wat te bereiken? Dat hij de volgende keer weer in zijn bed blijft liggen?
Uw zoon heeft geen behoefte aan straf van zijn moeder, maar aan contact met haar. Hij wil als bijna 'groot' (volwassen) gezien worden door u. Hij wil door u met respect behandeld worden. Hij wil dat zijn moeder hem hoort, naar hem luistert.
Hij weet echter niet hoe hij dit voor elkaar kan krijgen, dus loopt hij weg. Naar zijn oma. Misschien dat hij bij haar kan krijgen wat hij zoekt. Dat hij naar zijn oma is gegaan, is overigens wel positief vind ik.
Jongens van die leeftijd worstelen ook met hun gevoelens. Ze willen nog klein zijn, lekker veilig bij moeder, maar ook heel volwassen, en alles zelf kunnen beslissen. De hormonen komen tot ontwikkeling en gieren door hun lijf. Ze hebben zo veel om over na te denken, dat ze soms gewoon hun bed niet uit kunnen komen.
Het weglopen van uw zoon is niet dat hij zijn moeder niet serieus neemt, maar een nogal wanhopige poging om te zeggen: zo wil ik niet verder, zo wil ik niet volwassen worden en op eigen benen proberen te staan. Help mij, maar niet op deze manier.
Ook het verlangen naar zijn vader is niet om u te kwetsen. Ieder kind van gescheiden ouders wil, als hij groot wordt, weten wie zijn vader is. Ook al is die vader alcoholist of iets anders onplezierigs. Ook dat is normaal.
Voor hem is zijn vader zijn vader. En de relatie tussen zijn moeder en zijn vader doet er even niet toe. Probeer erop te vertrouwen dat uw zoon verstandig genoeg is om zelf een mening te vormen over zijn vader.
Als u uw zoon graag weer thuis wilt hebben, bel hem dan zo snel mogelijk op! En vraag hem of hij weer thuis wil komen.
Vertel hem dat u hem mist en beloof hem – nee, overtuig hem ervan – dat jullie samen zullen praten en met respect naar elkaar zullen luisteren, om zo tot duidelijke en voor jullie allebei aanvaardbare afspraken te komen.
Zeg hem dat u hem als een kleine jongen heeft behandeld en dat u daar spijt van heeft. Vertel hem dan ook dat het voor alle vaders en moeders nu eenmaal niet eenvoudig is om hun kinderen los te laten en als opgroeiende, bijna volwassen mensen te zien.
Ik realiseer mij dat dit voor u geen makkelijk advies is. Vooral omdat ik de zaak van twee kanten heb benaderd, dus niet alleen van uw kant. Mocht het desondanks zo zijn dat u uw zoon alleen thuis wilt hebben onder uw eigen voorwaarden, dan vind ik dat u zo snel mogelijk contact moet zoeken met het Bureau Jeugdzorg bij u in de buurt. Zij kunnen u dan verder helpen.
Ik wens u sterkte en veel succes!
