4 maart 2005 door Joanna Sandberg
Ik heb twee dochters, van 3 en 5 jaar, die nergens meer willen logeren. Voorheen was het geen probleem, maar sinds een aantal weken willen ze niet meer. De laatste keer was dat mijn jongste dochter aan haar keelamandelen geopereerd moest worden, en dat de oudste vreselijke heimwee kreeg naar mij. Ik maak me er best wel zorgen om.
Mijn man vindt het lastig en denkt dat ze me uitproberen. Ikzelf heb er op zich geen problemen mee. Ik bedoel: als ze niet willen logeren, dan niet, dan blijven ze lekker thuis.
Nu wil mijn man een dagje weg met mij, maar de kids willen niet voor die paar uurtjes bij opa blijven. Ik zeg: nou, dan gaan ze gewoon mee met ons. Maar mijn man zegt: nee, ze blijven maar gewoon bij opa, ze proberen je uit.
Wat denkt u dat het beste is? En wat kan de reden zijn van hun angsten?
U denkt dat uw dochters niet uit logeren durven omdat ze angsten hebben, en uw man heeft het idee dat ze niet uit logeren willen omdat ze u uitproberen. Wie van u tweeën heeft er gelijk? Ik denk dat u allebei gelijk heeft.
Uw jongste dochter durft (of wil) niet meer uit logeren na de operatie aan haar keelamandelen. Waarschijnlijk was het een hele nare en pijnlijke ervaring. Een kind van 3 jaar begrijpt nog niet waarom zo'n pijnlijke ingreep en een ziekenhuisopname nodig is. En juist nu ze zo'n pijn had, was ze niet thuis, maar in een vreemde omgeving.
Deze ervaring kan haar het angstige gevoel hebben gegeven dat als ze ergens anders gaat slapen dan thuis, het helemaal niet leuk gaat worden.
Uw oudste dochter kreeg opeens vreselijk heimwee naar u. Ze miste u. Dat kan gebeuren, met een meisje van 5 jaar.
Soms is het ook helemaal niet duidelijk waarom een kind opeens heimwee krijgt. Het was me overigens niet helemaal duidelijk wat u bedoelde, toen u zei dat uw oudste dochter opeens vreselijke heimwee naar u kreeg. Gebeurde dat omdat u in het ziekenhuis was bij uw jongste dochter, of stond dat er los van? Maar goed, voor de beantwoording van de vraag maakt dat verder niet uit.
In ieder geval lijkt het me waarschijnlijk dat uw dochters elkaars gevoel versterken.
Naast de problematiek van de kinderen speelt er natuurlijk ook de problematiek tussen u en uw man. U zegt bijvoorbeeld dat u er op zich geen problemen mee heeft als uw dochters niet uit logeren willen ("dan blijven ze lekker thuis", schrijft u). Misschien vindt u het een beetje ongezellig als ze er niet zijn, en wilt u ze eigenlijk liever thuis?
En wat uw man betreft: die vindt het lastig dat de kinderen niet uit logeren willen, omdat hij het leuk vindt om met u uit te gaan. U vindt het daarentegen geen probleem als uw kinderen mee gaan.
Misschien heeft uw man meer behoefte dan u om sámen (met z'n tweeën) iets te doen, en verschillen jullie behoeftes daarin. Dat hoeft helemaal geen probleem te zijn, maar soms wordt het dat wel, als de verlangens en wensen van partners gedurende een langere tijd uit elkaar gaan lopen.
Vaak zie je dat vrouwen (of beter gezegd: moeders) erg gericht zijn op hun kinderen zolang die klein zijn, en dat vaders dat minder zijn. Het klinkt als een cliché maar het is vaak echt zo. Naarmate de kinderen ouder worden, vinden moeders het makkelijker om ze los te laten. Bijvoorbeeld om samen met hun man een weekendje weg te gaan zonder de kinderen, of om de kinderen uit logeren te laten gaan.
Desondanks is het goed voor de relatie om tóch zo nu en dan iets samen te doen (zonder de kinderen), óók als ze nog klein zijn.
Als u en uw man maar een paar uurtjes samen weggaan, dus zonder overnachting, dan lijkt het mij niet echt een probleem om uw kinderen bij opa te brengen, vooropgesteld dat hij een aardige opa is voor zijn kleindochters.
Een andere mogelijkheid is dat u het langzaam opbouwt. Misschien kan opa deze (eerste) keer komen oppassen bij jullie thuis, en de volgende keer zijn kleindochters bij hem laten logeren.
Nu terug naar uw dochters, en de vraag of er sprake is van angst of onwil. Enerzijds is het zo dat kinderen vaak goed aanvoelen of een ouder het gezellig(er) vindt om de kinderen mee te nemen, of dat zo'n ouder het moeilijk vindt om ze achter te laten. Misschien voelen uw dochters dat bij u, en proberen ze u inderdaad uit.
Anderzijds kan het ook best een wezenlijk probleem voor ze zijn. Het gevoel van heimwee en/of het moeilijk vinden om zonder u te zijn, kan wel degelijk een écht gevoel van uw dochters zijn. Als u daar geen rekening mee houdt, en u uw dochters dwingt om uit logeren te gaan terwijl ze dat eigenlijk niet willen, versterkt dat het gevoel van gemis.
Kortom: niet forceren dus, anders wordt die heimwee alleen maar sterker. Dit soort zaken moet je de tijd geven en rustig aanpakken.
Als ik u was, zou ik ze voorlopig niet uit logeren sturen, maar liever iemand laten oppassen in jullie eigen huis. En dan langzaam opbouwen. Eerst samen met uw man dagjes (overdag) weg gaan, daarna met een avond erbij, of alleen de avond weggaan. Dat betekent dat iemand anders ze dus in bed stopt. Als dat goed gaat, dan kun je weer een volgend stapje nemen.
Als uw dochters voelen dat jullie het leuk hebben samen, en als er een lief iemand op hen past, dan groeien ze wel over hun heimwee heen.
En bedenk: als ze ouder worden, willen ze vaak zélf bij een vriendje of vriendinnetje logeren. Beloof tegen die tijd wel dat u ze altijd komt ophalen als ze heimwee krijgen.
Ik wens u en uw man veel plezier, voor het geval het jullie lukt om een bevredigende oplossing te vinden. En misschien kunnen jullie dan een klein presentje meenemen voor als je terugkomt. Het hoeft helemaal niet, maar het werkt wel. Als beloninkje...
