27 juni 2008 door Henk Boeke
Mijn dochter van 16 is een ontzettende sportfanaat. Sportief is niet erg, maar volgens mij gaat het uit de hand lopen, en wel zodanig dat ik mij afvraag of het nog wel gezond is.
Naast school besteedt ze alle vrije tijd aan sport en aan bijbaantjes om het allemaal te betalen. Elke dag gaat ze 2 tot 3 uur skeeleren, schaatsen, wielrennen, hardlopen of zwemmen. Ze staat elke dag om 6 uur op om vóór schooltijd te zwemmen of hard te lopen, en na school gaat ze skeeleren of fietsen. Af en toe fietst ze "even" 150 kilometer heen en weer naar oma.
Ik heb mijn kinderen gestimuleerd om een sport te kiezen. Omdat het geld mij niet op de rug groeit, mochten ze van mij één sport uitkiezen, en daarvoor mogen ze 500 euro per jaar besteden aan contributie, activiteiten en spullen die ze nodig hebben. Om al haar sporten te kunnen betalen, heeft ze een paar bijbaantjes. Maar ook al haar zakgeld en kleedgeld gaat op aan de sport.
Ze gaat nooit uit of naar feestjes ("feestjes zijn niet leuk"), geeft geen feestje als ze zelf jarig is ("ik wil niet jarig zijn, ik wil alleen kado's"). Ze heeft geen vriendinnen ("ben liever alleen"), behalve een paar meiden waarmee ze gaat sporten.
Op school haalt ze goede resultaten, maar volgens haar mentrix is ze een Einzelgänger die slecht kan samenwerken met anderen. Ze suggereerde mogelijk een lichte vorm van autisme.
Ik heb me er een beetje in verdiept, en ik heb gelezen dat intensief sporten op jonge leeftijd niet gezond is. Ik heb ook gelezen dat duursporten verslavend kunnen zijn. Ik heb dat met haar besproken, en ze zegt dat ze zich ongelukkig en opgesloten voelt als ze niet elke dag kan sporten. Is dit een teken van verslaving?
Verder maak ik mij ook een beetje zorgen over haar lichamelijke gezondheid. Ze is lang maar erg tenger. Volgens de site van het Voedingscentrum is ze te licht; haar BMI is 17. Ze heeft nog nauwelijks borstontwikkeling en is ook nog niet ongesteld geworden (ze wordt in augustus 17). Zelf heeft ze daar geen problemen mee, ze is er zelfs blij mee ("gewicht is alleen maar lastig").
Bij de trainers en trainsters van haar sportclubs vind ik nauwelijks gehoor, behalve dat wordt gezegd dat het met haar talent geen probleem is, en dat ze veel training aankan. Het is gewoon een lief en stil kind.
Ik denk erover om haar kleedgeld in natura te geven, zodat dat geld niet meer aan sport kan uitgeven. Ik heb haar al vaker gewaarschuwd dat kleedgeld voor kleding is en niet voor andere dingen.
Moeders van andere pubers die ik er over spreek, zeggen allemaal dat ze onmiddellijk met mij zouden willen ruilen. Moet ik haar afremmen in haar fanatisme of maak ik mij onterecht zorgen?
Uw dochter is een beetje anders dan andere kinderen. Of misschien wel heel erg anders. De vraag is echter of dat erg is. Als ouders problemen aan ons voorleggen, kijken we altijd eerst voor wie het nu eigenlijk een probleem is. Voor de ouders of voor het kind zelf.
In uw geval lijkt het erop dat uw dochter geen enkel probleem ervaart. Ze doet wat ze fijn vindt, ze geniet daarvan, ze is niemand tot last, haar schoolwerk lijdt er ook niet onder, en wat het belangrijkste is: ze heeft een identiteit gevonden. Ze voelt zich een sportvrouw en ze kan zich daar helemaal in uitleven.
Pubers vragen zich altijd af wie ze eigenlijk zijn, en waar ze bijhoren. Die zoektocht kan veel onrust geven, maar uw dochter heeft haar draai helemaal gevonden. Dat geeft haar een prettig gevoel en daar is niets op tegen. Integendeel.
Toch maakt u zich zorgen. Bijvoorbeeld over het feit dat ze erg individueel bezig is. Maar wat is daar nu erg aan? Het is toch niet verplicht om sociaal te zijn? Iedereen heeft het recht het leven te lijden dat hij of zij zelf wil, ook al is dat een leven waarin weinig plaats is voor anderen. Pas wanneer iemand ontevreden is over zijn eigen omstandigheden, is er een probleem, wat je als ouder kunt helpen oplossen. Tot dat moment moet je je kind vooral steunen, stimuleren en accepteren zoals het is.
Over de suggestie van de mentrix dat er sprake zou zijn van 'een lichte vorm van autisme', werden we eerlijk gezegd nogal boos. Ten eerste is het niet aan leerkrachten om psychiatrische diagnoses te stellen, en ten tweede schiet je er natuurlijk helemaal niets mee op. Je kunt niet 'genezen' van een stoornis in het autistisch spectrum, laat staan door minder te gaan sporten.
Over de fysieke kant van de zaak, dus of uw dochter nou wel of niet gezond bezig is, kunnen we helaas niets zeggen. Dat zal beoordeeld moeten worden door een arts. Maar dan nóg blijft het een kwestie van afwegen. Wil je dat je kind voldoet aan de geldende fysieke normen (BMI volgens het boekje, volle borsten, etc.) maar ongelukkig is, of neem je de fysieke afwijkingen voor lief, als je kind zich fijn voelt?
In het verlengde hiervan ligt uw vraag over de verslavende aspecten van duursporten. Inderdaad is het zo dat er bij duursporten endorfinen (lichaams-eigen pijnstillers) worden aangemaakt, die een verslavend effect kunnen hebben. Maar of dat erg is? Het blijft een kwestie van afwegen, van voordelen en nadelen, net als bij medicijngebruik bij borstvoeding.
Al met al raden we u dus aan om nog eens te praten met uw huisarts hierover, maar u verder vooral te concentreren op het accepteren van uw dochter zoals zij is, en zoals zij haar eigen leven in wil richten. Het intrekken van de financiële ondersteuning zouden we dus zeker niet toejuichen. Dat vaste bedrag van 500 euro per jaar voor lidmaatschappen en benodigdheden vonden we juist heel slim bedacht!
