1 januari 2000 door Maaike Verrips
Mijn dochter van 14 en een halve maand begint al een klein beetje met woordjes maken. Wat ik nu zo gek vind, is dat ze zelf woorden verzint en deze consequent voor hetzelfde onderwerp blijft gebruiken. Zo is poes 'hus'; papa, mama, opa, oma is 'tita' en lamp is 'bub'. alleen het woord appel spreekt ze feiloos uit als ze ook een appel bedoelt.
Komt het vaker voor dat kinderen zelf woorden verzinnen voor dingen en deze zo consequent toepassen? Ze doet het al een maandje of drie. Er komen niet veel woordjes bij, ze babbelt verder heel veel melodisch koeterwaals, waar verder weinig in te herkennen is.
Het komt inderdaad vaker voor dat kinderen zelf woorden verzinnen. Sterker nog: ik heb nog nooit van een kind gehoord dat dat niet doet! In het Interactieve Woordenboek "Kindernederlands" dat je elders bij Ouders Online aantreft (zie
http://www.ouders.nl/xuit9802.htm), kun je honderden zelfgemaakte woorden van kinderen vinden. Sommige ouders hebben zelfs woorden ingestuurd die ze zelf als kind hebben bedacht en die ze nu nog steeds in hun familietaal gebruiken.
De 'woorden' die jouw dochter bedenkt, zijn eenvoudige lettergrepen die ze gebruikt om een paar dingen die ze belangrijk vindt uit te drukken. Ze laat daarmee zien dat ze al wel 'weet' hoe taal werkt, ook al kent ze de taal zelf nog niet. Ze gebruikt min of meer willekeurige klankpatronen als symbool voor objecten in de werkelijkheid; dat is een verschijnsel dat je in alle talen van de wereld terugziet.
In de loop van de taalontwikkeling veranderen de woorden die kinderen verzinnen van karakter. Oudere kinderen bedenken woorden die te maken hebben met Nederlandse woorden die ze al kennen: ze noemen een
pechvogel een
jammerik, of spreken van
aankleren in plaats van
aankleden. Voor veel peuters en kleuters wordt het zelfs enige tijd een sport om zelf nieuwe woorden te verzinnen.
