20 mei 2005 door Ietje Heybroek
Ik ben een gescheiden vrouw van 46 en ik heb een eveneens gescheiden partner van 56. We wonen niet samen, maar we wonen wel bij elkaar in de buurt. Mijn kinderen zijn 11 en 15 jaar, die van hem zijn 13, 19 en 21.
De scheiding (zo'n 2,5 jaar geleden) plus nasleep is bij hem veel moeizamer verlopen dan bij mij, niet in de laatste plaats omdat zijn ex veel meer wrok uitstraalt dan de mijne. Ook zijn vrienden hebben er veel meer moeite mee dan de mijne.
Mijn kinderen kennen mijn vriend wel en zien hem regelmatig bij mij over de vloer. Omgekeerd is dat niet het geval. De kinderen van mijn vriend hebben mijn bestaan in theorie min of meer aanvaard, maar willen (nog) niet kennismaken.
Dit begint steeds meer spanningen op te roepen, omdat we in aparte circuits dingen moeten doen. Spontaan bij hem langskomen of bellen als zijn kinderen er zijn, kan niet. Het gaat inmiddels ook spanningen oproepen / een wig drijven tussen mijn partner en mij.
Ik weet niet goed meer wat mij te doen staat. Ik krijg steeds meer de neiging om druk op mijn vriend uit te oefenen omdat ik vind dat hij heldere grenzen aan zijn kinderen moet stellen, en niet alles aan hen moet overlaten. Ik zou bijvoorbeeld willen dat hij zijn verjaardag viert met mij erbij en dat hij dan maar gewoon moet afwachten wie er wel en niet komen opdagen. Ik verwacht actieve statements van hem en denk dat de kinderen daarbij gebaat zijn.
Tegelijkertijd zit er bij mij waarschijnlijk ook onterechte wrokkigheid ("Ik ben geen Camilla!"). Zelf heb ik mijn kinderen niet de vraag voorgelegd of ze het leuk zouden vinden om mijn nieuwe partner te ontmoeten. Ik heb 'm gewoon aan ze voorgesteld.
Kortom: als iemand mij iets zinnigs zou kunnen zeggen over de beste houding naar de kinderen in dit soort gevallen, graag!
Ik denk dat bij veel mensen veranderingen gepaard gaan met tegenstand. Veel mensen houden niet van veranderingen. Ze vinden dat moeilijk. Net als kinderen willen ook vrienden, die een goede relatie met een partnerstel hebben, vaak dat het weer goed komt tussen de twee mensen.
Verder moeten ze allemaal, zowel de kinderen als de vrienden, wennen aan het idee dat hun vader respectievelijk hun vriend een nieuw partner heeft, en dat kost tijd.
Tijd
In een stiefgezin, ook al woont u niet samen, kunnen over het algemeen veel spanningen optreden. Er is veel ruzie over de kinderen, want als u over de kinderen van uw partner spreekt, wordt hij geraakt en als hij over uw kinderen praat, wordt u geraakt in uw ouderschap. Ouderschap maakt kwetsbaar.
Verder is er voor alle betrokkenen in een stiefgezin veel tijd nodig om aan allerlei andere manieren, regels en gewoonten van de anderen te wennen (zoals ik al vaker zei: ongeveer 4 tot 7 jaar).
U houdt ervan om duidelijk grenzen aan te geven en leiding te geven aan uw kinderen. Dat hoort waarschijnlijk bij uw karakter. De koe bij de horens pakken of wel meteen er iets aan doen.
Uw partner heeft een meer afwachtende houding. Dat heeft met zijn karakter te maken. En dat geeft een probleem tussen jullie beiden.
Ga er in ieder geval vanuit dat u uw partner niet kunt veranderen. Samen zullen jullie moeten kijken hoe jullie tot overeenstemming kunnen komen. Dus: praten, praten, praten. Daar zit niets anders op.
In elk gezin is het belangrijk dat de ouders een team vormen, maar bij stiefgezinnen is dat zo mogelijk nóg belangrijker. De partners van een stiefgezin moeten samen een team vormen, waar de kinderen niet tussen kunnen komen. Dat moet je ook uitstralen in hun bijzijn.
Want wat gebeurt er als een van beide ouders de ander afvalt? Dan zullen de kinderen de mogelijkheid zien om tussen jullie in te gaan staan. Je kunt dat herkennen aan uitingen als "Van mijn vader mag het wel...".
Het valt me op dat veel stiefmoeders zich ergeren aan vaders die niet optreden tegen hun kinderen, en alles op zijn beloop laten. Dit soort klachten hoor ik regelmatig in de gespreksgroepen die ik leid, en die bedoeld zijn om te leren omgaan met dit soort irritaties en ongemakken.
Even terzijde: wie lid is van de Stichting Stiefgezinnen Nederland (18 euro per jaar) kan gratis deelnemen aan de gespreksgroepen in zijn of haar eigen regio. Kijk op www.stief.nl of er ook bij u in de buurt de mogelijkheid is om deel te nemen aan zo'n gespreksgroep.
Net als u ben ik ook iemand die vindt dat ouders leiding moeten geven aan hun kinderen en grenzen moeten stellen. Dat is goed, omdat het kinderen een veilig gevoel geeft. Ze weten dan waar ze aan toe zijn. Een kind kan niet bepalen of uw vriend wel of niet komt, of dat uw vriend zijn verjaardag wel of niet viert.
Veel ouders voelen zich schuldig ten opzichte van hun kinderen vanwege de scheiding, of zijn bang dat hun kinderen niet meer bij hen komen als zij zouden zeggen "Ik doe het op mijn manier". Hoewel ik die angst veel van ouders hoor, kan ik ze altijd verzekeren dat kinderen erg loyaal zijn en van hun beide ouders houden. Ze willen graag hun beide ouders blijven zien.
Succes ermee!
