7 maart 2008 door Antheny Verhoef
Mijn ex-man en zijn moeder (plus nog andere ex-schoonfamilieleden) hebben mij in het bijzijn van mijn twee kinderen een paar keer mishandeld en het huis uitgezet en uit alle macht mijn kinderen bij mij weggehaald. Ik mocht mijn kindjes dus niet hebben toen ik ging scheiden. De kinderen werden uit mijn armen gerukt met alle geweld en huilen, u kunt zich daar misschien wat bij voorstellen.
Mijn ex en zijn moeder hebben mijn kindjes lang bij zich gehad en hun hoofdjes met allerlei leugens volgepompt. Bijvoorbeeld dat ik hun expres in de steek had gelaten. Nu vertelde mijn oudste (8 jaar, inmiddels weer drie jaar terug bij mij) dat ze haar oma meer lief heeft dan mij, haar eigen moeder, en dat ze mij haat dat ik haar in de steek had gelaten, want dat hadden oma en papa haar verteld. Terwijl er zoveel getuigen zijn geweest dat het niet zo is en dat ik diverse bewijzen aan haar kan laten zien dat het niet zo is.
De jongste (van 4 jaar) is stapelgek met mij. Nu is het ook nog zo dat voor twee jaar terug hun vader mij opbelde en mij beval om de kinderen op te halen. Ze zeiden dat ze bij mij wilden zijn en hij kon er niets meer mee beginnen. De oudste had al voor straf een paar dagen op haar kamer opgesloten gezeten. Zijn nieuwe vriendin zat aan de kalmeringstabletten en hijzelf werd ook overspannen. Hij zou ze op straat zetten, zei hij, als ik ze niet op kwam halen.
Nu is het ook nog zo dat na een omgangsweekend bij de vader in maart vorig jaar een van de kinderen bont en blauw terugkwam. Ik ben toen direct naar de dokter gegaan, en naar het politiebureau om aangifte te doen. Waarom? Omdat die vriendin van mijn ex mij ook al had aangevallen in april 2006.
In juni vorig jaar is het opnieuw gebeurd (kindermishandeling door de vriendin van mijn ex) omdat ik op last van de Jeugdzorg de kinderen weer terug moest doen naar hun. Terwijl ik nog had gewaarschuwd dat het weer zou gebeuren, want deze vriendin houdt niet op. Ze heeft de oma van mijn kinderen ook al eens bewusteloos geslagen. En in november vorig jaar heeft ze van de rechtbank een taakstraf gekregen met twee jaar proeftijd.
Dus: de vader van mijn oudste zet haar op straat, oma en de rest hebben mij de kinderen afgepakt, en oma heeft mij ook diverse keren mishandeld. En toch haat ze alleen mij, zegt ze. Ze heeft geen respect en luistert slecht naar mij. Ze knuffelt mij wel en kust mij elke dag op de wang.
Ze hebben al een traject doorlopen bij Lentis [voorheen GGZ Groningen - red.] en bij Jeugdzorg, en ik heb alweer hulp ingeroepen.
Ik hou mijn hart vast. Want als de kinderen weer terug moeten naar hun vader, dan kan er gebeuren wat de politieagent al zei: "Dan zou u de eerstvolgende keer wel eens een mes tussen uw ribben kunnen krijgen. Want iemand die u zonder aanleiding zo zwaar mishandelt en elke keer waar uw kinderen bij zijn, die kent geen genade."
Hoe krijg ik dit leed uit mijn kinderen? Hoe krijg ik ze weer veilig bij hun vader (zonder die gewelddadige mevrouw erbij)? Hoe bouw ik bij mijn kindjes weer het vertrouwen in mensen op? Zij hebben de toekomst en die wil ik hun heel graag geven, met zelfvertrouwen en eigenwaarde en bovenal met heel veel liefde. Als het kan van beide kanten. Dus niet alleen van mij maar ook van mijn ex.
Ik vind dat kinderen recht hebben op beide ouders. Dus daar zit het niet in. Maar het is niet veilig bij mijn ex en zijn vriendin. Ik laat mijn kinderen en mezelf toch niet nóg een keer mishandelen?
En dan? Wat gebeurt er dan? Hoe loopt het dan af? Nadat het kalf verdronken is dempt men de put? Ik hoop in Godsnaam dat u mijn kindjes kunt helpen. Zij zijn heel belangrijk. Zij verdienen hun geluk.
U vertelde een uitvoerig verhaal, dat ondanks de omvang en alle details toch nog heel veel vragen onbeantwoord laat. Bijvoorbeeld hoe het mogelijk is dat u aanvankelijk, bij de scheiding, uw kinderen niet kreeg, terwijl ze u zo ruw uit handen waren gerukt. Vond de rechter dat een acceptabele gang van zaken? Gebruikelijk is toch dat kleine kinderen niet zomaar gescheiden worden van hun moeder. Of waren jullie niet getrouwd en is er helemaal geen rechter aan te pas gekomen?
Ook vroeg ik mij af wat u precies bedoelde toen u zei dat u opnieuw hulp heeft ingeroepen. Op zich lijkt me dat heel goed (en eigenlijk het enige wat je in zo'n geval kunt doen), maar wat voor hulp is dat? Voor wie precies – uw kinderen, uzelf of het hele gezin? Bij wat voor persoon of instantie? En vertrouwt u deze persoon of instantie nu wel of niet? Ik heb de indruk van niet, omdat u zich anders niet tot Ouders Online had gewend. Maar waaróm hebt u er dan geen vertrouwen in? Is het misschien Bureau Jeugdzorg, waar u al slechte ervaringen mee heeft omdat zij uw kinderen na een eerdere mishandeling én een waarschuwing van uw kant toch weer naar de vader lieten gaan?
En dan de laatste, maar belangrijkste vraag: wat denkt u dat wij nog zouden kunnen doen, als er al zóveel hulpverleners bij deze akelige scheiding betrokken zijn? Van de politie tot Bureau Jeugdzorg en van de GGZ tot weer een nieuwe persoon of instantie waar u net hebt aangeklopt?
Begrijp me goed: ik vind het fantastisch dat u zó uw best doet voor uw kinderen, dus u verwijt ik niets. Maar hoe zouden wij nu via het internet een oplossing moeten bieden voor een probleem waar kennelijk al zoveel hulpverleners zich op stukgebeten hebben?
Ik denk dat u gelijk heeft dat de kans op ongelukken erg groot is. Daar kunt u niets aan doen en wij ook niet.
Ik zou bijna geneigd zijn om uw vraag door te geven aan minister Rouvoet van Jeugd en Gezin (en misschien gaat de redactie van Ouders Online dat nog wel doen ook). Kijk, zou ik zeggen, waar heeft u nou al die risicoprofielen en elektronische kinddossiers voor nodig, als een blind paard al kan zien dat er dingen niet goed gaan? De bedoeling is dat er oplossingen komen, niet dat de problemen steeds verfijnder gedefinieerd worden.
En als minister Rouvoet zou vragen: wat vindt ú dan dat er moet gebeuren? Dan zou ik zeggen: geef zo'n gebroken gezin één aanspreekpunt. Eén steun en toeverlaat die 24 uur per dag bereikbaar en beschikbaar is om te regelen wat er geregeld moet worden. Er wordt al in die richting gedacht, maar zo te zien komt daar in de praktijk nog weinig van terecht. Het woord 'gezinscoach' heeft u in ieder geval niet genoemd. Terwijl dat in uw geval beslist heel nuttig zou zijn.
Uit het voorgaande heeft u begrepen dat wij weinig voor u kunnen doen. Deze situatie is gewoon veel te moeilijk om zomaar even via het internet opgelost te kunnen worden. Ik kan u echter wel een aantal praktische tips geven.
1. Ga heel goed na wat uw huidige hulpverlener (of degene die u binnenkort krijgt) precies voor u kan doen. Kunt u hem of haar beschouwen als vertrouwenspersoon? Kan hij of zij u helpen bij de opvoeding van uw kinderen? Kan hij of zij dingen regelen voor wat betreft het bezoek aan de vader?
Als in een of meer van deze belangrijke taken niet voorzien is, moet u gewoon iemand anders zoeken. Uw huisarts kan u daarbij helpen. Wellicht dat de Raad voor de Kinderbescherming ook een rol hierin kan spelen. En voor noodgevallen belt u natuurlijk het AMK (Advies en Meldpunt Kindermishandeling: 0900 - 123 123 0).
2. U wilt dat uw kinderen op een veilige manier contact hebben met hun vader, maar u hebt daar op dit moment geen vertrouwen in. Dat betekent dat dat vertrouwen hersteld moet worden, en dát betekent dat u met hem moet praten hierover. Hij moet weten wat uw zorgen zijn en hij moet u kunnen uitleggen hoe hij die zorgen weg denkt te nemen.
Uit uw verhaal kon ik niet goed opmaken of u op dit moment wel of niet kunt praten met uw ex, maar als dat niet gaat, zult u een tussenpersoon moeten inschakelen. Als het goed is kan uw hulpverlener dat voor u regelen. En als die het niet kan of niet doet, raden wij aan om uw huisarts erbij te halen.
3. Als u onzeker blijft over de vraag of uw kinderen wel veilig zijn wanneer ze contact hebben met hun vader (en met name of er geen ongelukken kunnen gebeuren met zijn vriendin erbij), dan kunt u een 'bezoekregeling onder toezicht' proberen te regelen. De kinderen zien hun vader dan op neutraal en dus veilig terrein in aanwezigheid van een derde persoon. Diegene houdt toezicht en kan ingrijpen als dat nodig mocht zijn.
4. U vroeg hoe u uw kinderen het beste kunt helpen. Dat is natuurlijk vooral door ze een omgeving te bieden die zo veilig mogelijk voor ze is. Daarnaast moet u ze laten zien hoe sterk u bent, door zélf te bepalen wat er wel en niet gebeurt.
5. Tot slot een tip voor de omgang met uw dochter van 8, die zegt dat ze u haat. Probeer te begrijpen dat ze een akelig verleden heeft waardoor ze dat zegt. Neem haar klachten dus niet letterlijk en concentreer u op het geven van liefde. Op een gegeven moment zal ze dan zelf wel ontdekken dat haar moeder zo slecht nog niet is.
Ik wens u heel veel sterkte en succes!
