25 november 2005 door Sanderijn van der Doef
We hebben een zoontje van bijna 4 jaar. Hij is erg gericht op piemels en vindt dit erg interessant. Opvallend is dat hij de laatste tijd een aantal keren rijdende bewegingen maakte op de grond of tegen een paal in de stad.
Hij heeft zijn vriendje (van dezelfde leeftijd) als een hondje laten zitten, om er vervolgens vanachter tegenaan te 'rijden'. Op een gegeven moment deden ze dit zonder kleding en was ons zoontje op zijn vriendje gaan liggen. Dat deed pijn bij het vriendje. Voor ons was dit vreemd gedrag en we konden niet achterhalen waar het vandaan kwam.
Uiteindelijk bleek dat ons buurjongetje (9 jaar) dit bij hem heeft gedaan, een aantal keren. We kunnen niet achterhalen hoe lang dit al duurt, omdat ons buurjongetje niks vertelt.
Waar we nu tegenaan lopen, is de vraag hoe we ons kind kunnen leren wat 'normaal' is en wat niet, zonder het te beladen te maken. Moet ik boos worden als hij dit gedrag weer vertoont? Wij proberen open te zijn in de opvoeding, maar ik vind dat hij niet meer zo onschuldig is. Hij weet al meer dan een ander kind van deze leeftijd.
Ik heb al boekjes gekocht over seksualiteit om ons zoontje dingen uit te leggen, en ook een boek voor onszelf.
Heeft u tips hoe wij hier het beste mee om kunnen gaan? En kent u misschien iemand waar wij als ouders een gesprek mee kunnen aangaan om tips te krijgen, zonder direct een hulpverleningstraject in te moeten gaan?
Het feit dat uw 4-jarige zoontje dit gedrag vertoont, is op zich niet ongewoon. Ook kinderen van 4 jaar kunnen erg bezig zijn met seksuele spelletjes. Maar het kan natuurlijk best zijn dat hij het een en ander heeft overgenomen van het buurjongetje van 9.
U vroeg zich af hoe u uw zoontje op een onbeladen manier duidelijk kunt maken wat 'normaal' is. Dat is heel eenvoudig: door zonder al te veel uw stem te verheffen zeggen dat hij iets niet mag doen. Met name (seksuele) spelletjes waarbij hij een ander kind pijn doet, zijn verboden.
Wat u uw kind ook duidelijk zou moeten maken, is dat u best snapt dat hij dit soort spelletjes leuk vindt, maar dat u niet wilt dat hij daarbij een ander kind pijn doet.
Daarnaast kunt u hem uitleggen dat dit soort spelletjes alleen maar leuk zijn als beide kinderen het willen.
Mocht u op een gegeven moment helemaal niet meer gediend zijn van zulke spelletje (bijvoorbeeld omdat u bang bent dat het uit de hand loopt, of omdat u denkt dat u geen oogje meer in het zeil kunt houden) zeg dan gewoon dat het niet mag, zonder boos te worden. En bedenk: zeggen dat iets niet mag, hoeft echt niet beladen te zijn.
Het was overigens een prima idee van u om voorlichtingsboekjes voor uw zoontje te kopen, waar u samen met hem in kunt lezen. Zo leert hij dat je seksualiteit ook op een andere manier kunt bekijken, en merkt hij dat het een onderwerp is waar hij met zijn moeder over kan praten.
Wilt u er nog met iemand anders over praten, zonder meteen het hulpverleningscircuit in te gaan (wat inderdaad niet nodig is), dan zou ik u adviseren om even een afspraak te maken met de huisarts (vraag een dubbel consult, dan heeft u even de tijd), of de arts van het consultatiebureau.
Ook kunt u contact opnemen met een opvoedbureau of een opvoedwinkel bij u in de buurt. Dat zijn laagdrempelige instellingen waar je terecht kunt als Bureau Jeugdzorg nog (lang) niet aan de orde is. Opvoedbureaus en opvoedwinkels staan gewoon in het telefoonboek.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat u voorlopig al genoeg heeft aan het boek dat u voor uzelf had gekocht.
