9 november 2007 door Antheny Verhoef
Ik ben al 12 jaar gescheiden. Mijn zoon is 13 en gaat geregeld naar zijn vader, die een vriendin heeft en twee kleine kinderen.
Over het algemeen gaat het prima. Mijn zoon is echter nogal flegmatisch en ik vind dat zijn vader soms te weinig rekening met hem houdt, vergeleken bij de kleine kinderen die hij nog heeft. Dat maakt me woedend en ik kan dat bijna niet meer voor mijn zoon verborgen houden, wat natuurlijk niet goed is.
Het is echt mijn probleem (mijn zoon doet nergens moeilijk over) maar hij is toch wel de dupe in sommige gevallen. Zijn vader reageert nogal laks, of helemaal niet, als ik dit probeer te bespreken. Hoe kan ik hiermee omgaan? Ik vind het gewoon moeilijk te accepteren.
Een voorbeeld. Ze vieren de verjaardag van een dochter als mijn zoon competitie heeft, waar vader ook nog bij zou rijden. Dan mist mijn zoon ofwel zijn competitie ofwel de verjaardag, en bovendien moet ik gaan rijden, omdat niemand anders kan. Ik wil mijn zoon niet laten vallen maar doe dat dan toch, hoewel het eigenlijk niet terecht is.
Ik kan me goed voorstellen dat u boos wordt als u ziet dat uw ex niet goed rekening houdt met jullie zoon. Je bent moeder of je bent het niet natuurlijk. Maar hoe kun je daar nou het beste mee omgaan?
U zegt dat u meerdere malen hebt geprobeerd om vader aan te spreken op zijn verantwoordelijkheden maar dat dat niet of nauwelijks effect heeft. Vervolgens lost u het probleem zelf weer op, door uw zoon weg te brengen naar zijn competitie, etc.
Op zich is het begrijpelijk dat u op zo'n moment het heft in eigen hand neemt, maar het is de vraag of u uw zoon daar echt mee helpt. Weliswaar lost u op dat moment zijn specifieke probleem op, maar op de langere termijn is het niet handig. Zo houdt u 'het grotere probleem' immers zelf in stand. U beschermt uw zoon, in plaats van hem te leren zijn eigen probleem op te lossen.
Stel dat u niets gedaan had, en uw zoon dus niet naar zijn competitie had gekund. Dan was hij misschien eindelijk eens uit zijn onverstoorbare rol gevallen, en boos geworden op zijn vader. Het zou heel goed kunnen dat vader dan ook zou gaan inzien dat hij wel wat meer aan zijn zoon zou kunnen denken. Van u neemt hij het niet aan maar van zijn eigen zoon misschien wel, als hij ziet wat de gevolgen zijn van zijn lakse gedrag.
Het lijkt een nogal hardhandige methode, maar dat hoeft het toch niet te zijn. U kunt uw zoon namelijk heel goed helpen hierbij. Bespreek met hem hoe hij denkt dat hij zijn taken en activiteiten in de weekenden bij zijn vader het beste uit kan voeren. Wie of wat heeft hij daarvoor nodig en wat kan hij zelf doen om dit te bereiken?
Door met hem hierover te praten, kunt u hem steunen waar dat nodig is. Hij zal moeten leren om ook zelf verantwoordelijkheid te dragen voor zijn eigen wel en wee, en daar hoort bij dat hij moet leren om voor zichzelf op te komen. Dat is zijn weg naar volwassenheid.
Wat ook goed helpt, zowel voor uw zoon als zijn vader, is hen complimenteren als u merkt dat ze beter met elkaar samenwerken. Voor uzelf is dat ook prettig. U wordt er minder boos van, en dat is toch wat u wilde.
U vertelde dat u het moeilijk vindt om het te accepteren zoals het nu gaat. Voor een deel hoeft u dat ook niet te accepteren, en kunt u de gang van zaken wat bijsturen op de manier die ik hierboven beschreef. Maar voor een ander deel zult u toch wat moeten slikken, aangezien je het leven natuurlijk nooit volledig naar je hand kunt zetten. Hoe pak je dat aan?
U zult zich moeten afvragen waar uw eigen verantwoordelijkheid en grenzen liggen ten aanzien van de opvoeding van uw zoon als hij bij zijn vader is. Ik bedoel: als hij niet bij u is, heeft u weinig invloed op de gang van zaken. U rol is dan beperkt. Het gaat er bij zijn vader nu eenmaal anders aan toe dan bij u. Maar daarvoor draagt zijn vader de verantwoordelijkheid en niet u.
Het enige wat u kunt doen, is uw ex aanspreken op zijn aandeel en taken in de opvoeding. Daar zult u het bij moeten laten.
Wat u niet kunt veranderen, zult u dus moeten accepteren. Dat is natuurlijk niet makkelijk, als u ziet dat het anders kan.
Mogelijk helpt het om erover te praten met anderen. Bijvoorbeeld vrienden, of andere ouders die in een vergelijkbare situatie zitten. De laatsten vindt u onder andere op het forum van Ouders Online.
Ik wens u succes!
