5 november 2010 door Joanna Sandberg
Mijn kinderen (van 6 en 9 jaar) slapen om de beurt, dus om de dag, bij mij in bed. Ik woon samen, maar hun vader heeft een teruggetrokken houding en communiceert niet meer met mij (doet letterlijk alsof ik lucht ben). In feite leven wij langs elkaar heen, wel in één huis maar niet met elkaar. Hij slaapt apart in een andere kamer. Hij communiceert wel met de kinderen.
Om mijn kinderen toch een vorm van geborgenheid en warmte en eenheid te geven, laat ik ze dus om de beurt bij mij slapen. Ik twijfel er echter aan of ik hier wel goed aan doe.
U voelt al aan dat het niet goed zit. Zo'n gevoel moet je serieus nemen natuurlijk. Ik vind het heel erg goed dat u daarom hulp zoekt! Het delen van uw problemen - wat u nu doet - zal u zeker een vorm van opluchting geven, maar dat is niet genoeg. Wil u uzelf en uw kinderen echt helpen, dan moet er verandering in uw situatie komen.
Hieronder zal ik u eerst een paar dingen ter overweging geven. Daarna wat u zou kunnen doen.
U wilt uw kinderen warmte, geborgenheid en een gevoel van eenheid geven. Dat is heel goed, want kinderen hebben dat ook echt nodig. Misschien probeert u ook wel te compenseren wat u zelf niet van uw man krijgt.
Maar helaas. In uw huis is er op dit moment helemaal geen sprake van warmte, geborgenheid en eenheid. Want u en uw man hebben geen communicatie meer met elkaar, en leven langs elkaar heen. Dat is voor niemand goed. En dat compenseert u niet door uw kinderen bij u te laten slapen.
In feite biedt u alleen een schijn van warmte, geborgenheid en eenheid. 's Nachts. Want overdag is daar geen sprake van. En juist ook overdag is het belangrijk voor kinderen om dit te voelen.
Nu een stap verder. Ga bij uzelf te rade wat de werkelijke reden is waarom u uw kinderen bij u laat slapen. Doet u dat echt voor de kinderen, of omdat u zichzelf 's nachts alleen en eenzaam voelt? Of misschien zelfs om uzelf te beschermen tegen uw man, om nachtelijke confrontaties te verhinderen, of eventueel om seksuele toenaderingspogingen te voorkomen?
Waarom slaapt u eigenlijk niet met beide kinderen tegelijk in bed? Want als u met één kind slaapt, ligt de ander alleen, en dat lijkt me in deze situatie juist geen warmte, geborgenheid en eenheid te geven. En waarom laat u beide kinderen niet samen op één kamer slapen? Dan hoeft er nooit een kind alleen te slapen en vinden ze geborgenheid bij elkaar. Maar ja, dan slaapt u zelf alleen...
De belangrijkste vraag is natuurlijk waarom u überhaupt bij uw man blijft, als hij niet met u praat en u zelfs negeert. U zei: "Hij doet alsof ik lucht ben". Weet u dat het tegenovergestelde van liefde niet 'haat' is, maar 'negeren'? Dat is wat uw man doet bij u. Het kan bijna niet anders dan dat dit erg is voor, en dat het een onveilig gevoel geeft.
Kortom: u leeft in een liefdeloze relatie met uw man, die zelfs vernederend voor u is. Dat is absoluut niet goed voor u, maar zeker ook niet voor de kinderen.
Waarom gaat u het conflict niet aan met uw man? Waarom vermijdt u dat? Hij kan gewoon doorgaan alsof u niet bestaat, en u laat dat toe.
De boodschap die u en uw man hiermee aan jullie kinderen geven, is slecht voor hun ontwikkeling. Zij zien hun vader respectloos met hun moeder omgaan, en hun moeder deze situatie accepteren alsof het normaal is. Zij zien hun ouders eenzaam naast elkaar leven, zonder enig contact, zonder warmte, zonder geborgenheid, en zonder eenheid. Dit kunt u echt niet compenseren door 's nachts samen te slapen.
Ik zou u sterk aanraden om hulp te zoeken. Ga naar de huisarts, vertel hem of haar over de situatie, en bespreek hoe u (en daarmee de kinderen) geholpen zouden kunnen worden. Ik wens u succes en sterkte!
