1 januari 2000 door Ward van Alphen
Mijn zoon van 17 heeft sinds enkele maanden een vriendin van net 16, waar wij niet gelukkig mee zijn. Ze komt uit een minder milieu, is niet zo slim en volgens ons beperkt ze onze zoon in zijn eigen vriendschappen met anderen. Zo hebben ze al gouden ringen gekocht, foto's laten maken bij een fotograaf en dure kado's gegeven bij hun verjaardagen (gouden ring en ketting). Ik, als moeder heb het idee dat ik het moet accepteren en hoop dat mijn zoon er dan zelf achter komt dat dit meisje niet bij hem past.
Ik heb hem al mijn mening gezegd, dat ik bang ben dat hij niet gelukkig wordt met dit meisje en ook zijn eigen leven nog moet leiden naast dit meisje. Zijn vrienden stelden zich laatst opnieuw aan hem voor, dat zegt al genoeg. Achter zijn rug lachen ze hem uit met zijn keuze. Ik ben bang dat hij het niet uit durft te maken als het zover komt.
Het probleem is nu dat ik, iedere keer als er iets is voorgevallen, ruzie heb met mijn partner over de vriendin van mijn zoon. (Mijn zoon's vader is overleden toen hij 3 was.) Mijn partner kan het meisje niet uitstaan en laat dit ook duidelijk blijken. Hoe kan ik met deze situatie het beste omgaan?
Dat klinkt allemaal erg "echt" en serieus, zoals uw zoon en zijn vriendin met elkaar omgaan. Ze lijken stapelverliefd, en helemaal in elkaar op te gaan. Ook al ben je het daar niet mee eens: het helpt helemaal niets om daar heftig tegenin te gaan. Meestal worden verliefde mensen dan nog meer naar elkaar toe gedreven, en dat is juist niet uw bedoeling.
U vertelt verder niet zoveel over uw zoon (wat is het voor een jongen, wat doet hij in het leven etc.). Daarom moet ik helaas in vrij algemene termen antwoord geven op uw vraag.
Je zou het standpunt kunnen innemen dat het verliefd worden van je kind en het krijgen van een relatie door hem of haar een deel is van het "ontwikkelingswerk" dat je als volwassene moet doen. De rest van het ontwikkelingswerk kan dan gedaan worden door anderen (school en/of werk, hobbies, vriendschappen, vakantie/uitgaan, familiecontacten etc.), en deze lijn lijkt u al te volgen. Daartoe kun je een combinatie van overtuigingskracht, onderhandelen en het stellen van bepaalde eisen gebruiken. Hoe ver je daarin moet gaan, is een kwestie van aanvoelen, en van hoever de opvattingen uit elkaar liggen.
U vertelt dat u bang bent dat uw zoon het niet durft uit te maken. Ik ben wel benieuwd waarom u daar bang voor bent. Heeft uw zoon moeite om voor zichzelf op te komen? Is zijn behoefte aan intimiteit, nabijheid, samen zijn etc. zo groot dat elke drang naar vrijheid en onafhankelijkheid erbij in het niet valt? Is hij van nature niet zo'n out-going person, en houdt hij meer van huiselijke gezelligheid? Vindt hij iets bij dit meisje wat hij op andere gebieden te kort komt? Zit er een vorm van verzet bij, oftewel rebellie (en waar komt dit dan uit voort)?
Er kan van alles achter zitten. En als je er meer van begrijpt, kun je ook meer begrip voor de situatie opbrengen en er beter op inspelen.
U zou eens met hem kunnen praten over wat hij leuk vindt aan dit meisje, over wat hij aan deze relatie ontleent, zonder hem te willen overtuigen van uw mening. Daarnaast kunt u uw strategie voortzetten om hem te stimuleren om ook andere leuke (en minder leuke) dingen te blijven doen. Ook een goede methode is om anderen het werk laten doen. Een opmerking van zijn vrienden kan uiteindelijk vaak beter duidelijk maken wat hij gaat missen dan alle preken van volwassenen bij elkaar.
En dan heeft u ook nog het probleem van de ruzies met uw partner. Over het algemeen is het verstandig als je als ouders enigszins op één lijn zit, en niet dusdanig reageert dat je de zaken alleen nog maar erger maakt. Ik weet te weinig van uw partner om te begrijpen waarom hij zo reageert. Wellicht is hij echt bezorgd om uw zoon.
Sommige ouders hebben er moeite mee als hun kind een ander pad kiest dan dat wat zij verwacht hadden. Dat is toch bijna een klassiek probleem van ouders met pubers. Als het goed is, moet je het toch leuk vinden dat je kinderen hun eigen weg kunnen gaan, dat ze hun vleugels kunnen uitslaan. Ook al krijg je grijze haren van waar dit allemaal toe zou kunnen leiden. Enfin, als u en uw partner daar niet uitkomen, zou u er wellicht eens met andere ouders, die in soortgelijke omstandigheden verkeren, over kunnen praten.
