15 oktober 2010 door Sanderijn van der Doef
Mijn dochter van 8 jaar heeft gister verteld dat ze al een keer of acht seks heeft gehad met haar neefje van ook 8 jaar. Ze hebben echt geslachtsgemeenschap gehad. Zowel vaginaal als anaal, vertelde ze.
Ik ben er erg van in de war en weet me geen raad. Mijn broer heb ik inmiddels ook in gelicht, maar die reageerde van "Kan gebeuren".
Ik heb het gevoel dat mijn leven in een klap een nachtmerrie is geworden. Zelf ben ik als meisje van 8 misbruikt in het ziekenhuis.
Wat moeten we hier mee? Ze heeft erg veel spijt en vindt het heel erg wat er gebeurd is. Kunnen jullie advies geven? Hoe moeten we nu verder?
Ik kan me heel goed voorstellen dat u, als slachtoffer van seksueel misbruik, geschokt bent over wat er met uw dochtertje is gebeurd. Maar allereerst is het belangrijk om erachter te komen wat er precies is gebeurd, en dat ook zeker te weten.
Let op: bij kleine kinderen is het vaak specialisten-werk om erachter te komen wat er precies gebeurd is. Dat kun je als ouders vaak niet zelf.
U vertelde dat ze echte geslachtsgemeenschap hebben gehad, zowel vaginaal als anaal. Hoe weet u dat? En welke woorden heeft uw dochtertje precies gebruikt om dat uit te leggen?
Het is voor kinderen van die leeftijd fysiek namelijk niet zo makkelijk om echte geslachtsgemeenschap te hebben. De erectie van een 8-jarig jongetje is (vaak) nog niet zo hard dat hij kan penetreren. Vandaar dat het zo belangrijk is om erachter te komen wat er nu werkelijk is gebeurd.
Een tweede belangrijke vraag is of het al dan niet vrijwillig is gebeurd. Dus: zijn beide kinderen al spelend min of meer vanzelf overgegaan tot deze handelingen, of is uw dochtertje gedwongen? En zo ja, fysiek of met woorden?
U vertelde dat ze veel spijt heeft. Dat wekt de indruk dat ze niet is gedwongen...
Als ze vrijwillig heeft meegedaan, hebben die acht ervaringen (nog even los van de vraag wát er nu precies gebeurd is) een andere impact op haar dan wanneer ze is gedwongen. En als er geen echte geslachtsgemeenschap heeft plaatsgevonden, maar als daar alleen pogingen toe zijn gedaan (wat tijdens kinderspelletjes nog wel eens voorkomt), heeft het ook een andere impact.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik dit soort spelletjes meteen zou goedkeuren, als ze vrijwillig en zonder echte geslachtsgemeenschap hebben plaatsgevonden, maar wel dat de impact dan ánders is dan bij dwang en/of een geslaagde penetratie.
Pas wanneer je weet wat er nu precies wel en niet gebeurd is, en of dat al dan niet vrijwillig heeft plaatsgevonden, kun je bepalen wat er verder moet gebeuren, en hoe eventuele hulp eruit zou moeten zien.
In ieder geval is het belangrijk dat er niet meteen paniekerig gereageerd wordt. Rustig proberen uit te leggen – aan beide kinderen – dat u dit soort spelletjes niet meer wilt hebben, is op dit moment het eerste dat er moet gebeuren.
Daarnaast is het goed om te kijken of er in uw omgeving een deskundige is die u en uw dochter kan helpen te ontdekken wat er nu precies is gebeurd, of zij hulp nodig heeft, en zo ja welke. [Onze seksuologe heeft iemand aangeraden in de buurt van de vraagstelster. Voor de meelezers: uw huisarts heeft namen en adressen van geschikte hulpverleners bij u in de buurt. - red.]
Tot besluit nog dit. Vanuit uw eigen achtergrond is het begrijpelijk dat u zo emotioneel reageerde, maar houd er rekening mee dat u misschien uw eigen nare ervaringen projecteert op uw dochtertje. Als dat zo is, dan is dat niet goed. Ook voor u zou begeleiding door een deskundige daarom geen slecht idee zijn.
Succes gewenst!
