13 februari 2009 door Joanna Sandberg
Ik ben vader en ik ben een half jaar geleden gescheiden. Sinds 3 maanden woon ik alleen in een andere stad. Nu heeft mijn zoon (11 jaar) al voor de tweede keer niet zo'n zin om bij mij langs te komen. Hij verveelt zich en mist zijn vrienden, zegt hij. Ikzelf zou het omschrijven als "hij wil graag zijn eigen leven leiden". Mijn dochtertje van 7 heeft gelukkig wel zin om te komen.
Mijn vraag: hoe moet ik hiermee omgaan? Moet ik forceren dat hij komt, of kan ik zeggen – wat ik nu gedaan heb – "Het hoeft niet, jammer, maar dan tot volgende week"? Ik stel deze vraag vooral met het oog op de toekomst, dus niet speciaal naar aanleiding van de recente incidenten.
Met het oog op jullie onderlinge relatie is het heel verstandig dat u uw zoon niet gedwongen heeft om te komen. Want als u eist dat hij komt, zonder rekening te houden met zijn eigen wensen en gevoelens, kan de relatie behoorlijk verslechteren, terwijl de puberteit nog moet komen.
Ook goed is uw blik op de toekomst. De puberteit komt er al snel aan, en dan is het voor een kind, en zeker voor een zoon, belangrijk dat hij een goede relatie heeft met zijn vader.
Zoals u zelf al ondervonden heeft bij uw zoon, worden vrienden steeds belangrijker naarmate een kind ouder wordt. In de puberteit worden ze zelfs érg belangrijk. Maar anderzijds blijven ouders ook heel belangrijk voor pubers, en de relatie die je met je puber hebt, is gebaseerd op de relatie die je met hem had toen hij nog niet in de puberteit was.
Hetzelfde geldt in wezen ook voor je relatie met je kind na de scheiding. Als de relatie goed was voor de scheiding, dan kunnen er problemen ontstaan rondom de scheiding, maar dan komt het wel weer goed.
In zekere zin heeft u gelijk dat uw zoon zijn eigen leven wil leiden, maar zoals u het formuleerde klonk het niet zo begripvol. Dat is jammer want uw zoon heeft echt begrip nodig.
Probeert u zich eens in te leven in zijn situatie:
Prijs u in ieder geval gelukkig dat uw zoon vrienden heeft. Zeker rondom een scheiding is het fijn voor kinderen om gewoon met je oude, vertrouwde vriendjes om te kunnen gaan. Daarom voelt uw zoon zich goed op de plek waar hij woont, en (nog) niet op de nieuwe plek bij u, waar hij geen vrienden heeft (alleen zijn zusje) en waar hij zich dus vreselijk verveelt. Dat is al met al heel goed te begrijpen.
Het is dus belangrijk dat jullie een goede band hebben (of houden, of krijgen), zeker omdat jullie elkaar niet meer elke dag zien. Als u voorheen geen goede relatie met uw zoon had, dan moet u echt erg uw best gaan doen om dat alsnog voor elkaar te krijgen. Hij heeft – zoals gezegd – niet om de scheiding gevraagd, maar hij moet wel de lasten ervan dragen.
Ik raad u in ieder geval sterk aan om goed met uw zoon te gaan praten en goed te luisteren naar wat hij zelf écht zou willen. Mogelijk kunt u dan compromissen met hem sluiten.
Als de omgangsregeling bijvoorbeeld inhoudt dat uw zoon en uw dochter elk weekend bij u komen, dan vindt uw dochter dat waarschijnlijk geen bezwaar, maar is het te vaak voor uw zoon. U zou dan kunnen voorstellen dat hij niet een heel weekend komt, maar een dag en bijvoorbeeld één keer in de twee weken in het weekend één nacht.
Wanneer uw zoon bij u is, geef hem dan ook extra aandacht als uw dochter 's avonds al naar bed is. U kunt dan samen met hem een film kijken die hij leuk vindt, of samen een spelletje doen, etc.
Ook een goed idee is om voor te stellen dat hij een vriendje meeneemt als hij naar u toe gaat. Vaak is dat heel gezellig.
Probeer het in ieder geval leuk te maken voor uw zoon, zodat hij graag komt, en wees daar creatief in:
Heeft uw zoon een eigen kamer bij u, of een eigen plek? Dan is het ook belangrijk om die samen, rekening houdend met zijn wensen, gezellig te maken. Voor kinderen, en zeker voor pubers, is het heel belangrijk om een eigen plek te hebben waar ze zich terug kunnen trekken.
Tenslotte is het belangrijk dat u zich realiseert dat het om de kwaliteit van aandacht gaat, en niet om het aantal uren dat hij bij u is. Dus:
En ook al is hij misschien minder bij u dan u eigenlijk zou willen: wanneer hij het fijn bij u vindt, zal hij graag en vaak bij u komen, ook in de puberteit die zich binnenkort aan zal dienen. Bedenk daarbij wel dat de meeste (oudere) pubers zich niet meer aan de bezoekregeling houden, en zelf willen bepalen wanneer ze bij welke ouder zijn.
Succes ermee!
