16 oktober 2009 door Ilse Meezen
Het duurde lang voor onze zoon enigszins verstaanbaar praatte. Hij kreeg logopedie vanaf zijn 3e tot zijn 8e jaar. Toen was hij niet meer gemotiveerd. Vervolgens begon hij weer aan logopedie vanaf zijn 11e jaar.
Hij is nu 12 jaar en ik merk niet veel verbetering met praten. Hij slist, spreekt onduidelijk, articuleert slecht en heeft moeite met de T, ST, SP, L, R, etc.
De logopediste heeft nu geconstateerd dat hij zwakke mondspieren heeft en een vrij lange tong. Ze vroeg zich af of een operatie zou helpen. Zijn tongspier is ook vrij zwak volgens mij.
Onze zoon is niet meer gemotiveerd om te oefenen en sinds hij in de zomervakantie niet meer heeft geoefend, verstaan zelfs wij hem slecht (als wij zijn lippen niet zien bewegen).
We weten niet meer wat we ermee aan moeten. Help. Is dit een motivatieprobleem of kan hij het gewoon echt niet?
Belangrijk bij de behandeling van afwijkende mondgewoonten en afwijkend spreken, zijn twee dingen: motivatie en een systematische aanpak. De motivatie ontbreekt, begrijp ik, en de organen en de functionaliteit zijn niet helemaal optimaal. Ik neem trouwens aan dat dit al eerder is vastgesteld, gezien zijn leeftijd.
Maar wat ik mij vooral afvroeg: wat voor consequenties heeft een en ander voor zijn dagelijks functioneren? Welke problemen ontstaan er in de communicatie?
Ik stelde die vragen omdat een tongoperatie een heftige ingreep is, die goed overwogen moet worden. Soms kun je beter de situatie én het kind (!) accepteren zoals ze zijn (tenzij de situatie echt onhoudbaar is, bijvoorbeeld doordat het kind echt volstrekt onverstaanbaar is).
Een tongverkleining kan namelijk traumatische gevolgen hebben (met tijdelijk of zelfs langdurig niet meer spreken als gevolg), zeker als hij wordt uitgevoerd in de puberteit. In die leeftijdsfase is 'geaccepteerd worden' immers zo ontzettend belangrijk.
Voor wat oudere kinderen wordt er ook wel groeps-logopedie gegeven. Dit kan de motivatie bevorderen. Bovendien is vaak samenwerking met een fysiotherapeut van belang omdat de hele lichaamshouding van invloed is op de spierspanning in het mondgebied.
Voor de aanpak denk ik dan aan een zorgcentrum met fysiotherapie en logopedie. Het laatste in de vorm van groepstherapie met leeftijdsgenoten. Maar alleen als uw zoon dat zelf wil. Motivatie is punt één, anders heeft het echt geen zin.
Veel succes gewenst!
