20 juni 2008 door Sanderijn van der Doef
Mijn zoon van 11 ziet er de laatste tijd erg tegenop om naar voetbal te gaan. Hij praat er moeilijk over maar uiteindelijk is gebleken dat hij last heeft van spontane erecties, vooral als het hem zelf niet uitkomt. Zijn teamgenoten zien hem nu af en toe in volle glorie (al probeert hij dat wel te verstoppen) en ze beginnen hem te pesten. Vooral het woord 'pedo-homo' wordt nogal eens gebruikt.
De laatste training is het helemaal uit de hand gelopen. Ze hebben hem in zijn blootje uit de kleedkamer gezet en de deur van de kleedkamer op slot gedaan, wetende dat er op dat moment een meisjesgroep zou komen trainen, die hem dus ook daadwerkelijk in zijn blote flikker gezien hebben. Hilariteit alom natuurlijk bij de meisjes, en mijn zoon helemaal overstuur.
Ik heb geprobeerd om er met de voetbalclub over te praten, maar zij doen dit alles af als kattekwaad en vinden dat mijn zoon maar geen spontane erecties meer moet krijgen in het bijzijn van anderen. Ze willen hem niet apart laten douchen, want dat vinden ze asociaal.
Zijn ploeggenoten lopen wat achter bij mijn zoons ontwikkeling. Ze hebben nog geen schaamhaar en ook nog geen last van stijve piemels.
Ik heb hierover twee vragen.
1. Wat kan ik doen om mijn zoon te troosten? Ik wil hem niet betuttelen, maar ik wil ook niet dat hij een trauma overhoudt aan dit gedoe.
2. Hoe kan ik alsnog in gesprek komen met de voetbalclub? Ik heb nu het gevoel dat ze ons niet serieus nemen.
Bij het lezen van uw verhaal werd ik meteen heel boos. Hoe is het mogelijk dat volwassenen – in dit geval de mensen van de voetbalclub – waar ouders hun kind aan toevertrouwen, zó onverschillig met de gevoelens van kinderen kunnen omgaan?
Ik vind het heel normaal en begrijpelijk dat een kind zoals uw zoon gekwetst is door de reacties van de andere jongens. Grapjes en pesterijen over het lichaam komen op deze leeftijd (wanneer een kind heel onzeker kan zijn over lichaamsdelen die beginnen te groeien) keihard aan. En helemaal wanneer het gaat om de geslachtsdelen, de meest intieme gedeeltes van het lichaam.
Wat de jongens met hem hebben uitgehaald, vind ik dus volstrekt onacceptabel. De leiding van de voetbalclub zou dat ook moeten vinden. Hun lauwe reactie vind ik dus eveneens onacceptabel. Gelukkig heeft uw zoon begripvolle ouders die niet hebben weggewimpeld wat er gebeurd is.
U vroeg wat u het beste kunt doen om uw zoon te troosten. Eigenlijk is dat niet veel meer dan u nu al doet. Namelijk: begrip tonen voor zijn gevoel, en voor zijn weerstand tegen het voetballen.
Laat hem merken dat hij nergens schuld aan heeft maar dat de andere jongens fout zitten. Vertel hem ook dat hun reacties waarschijnlijk voortkomen uit jaloezie. Zij zijn nog niet zo ver als uw zoon. En als zij over een tijdje zelf zo ver zijn, dan piepen ze wel anders.
Wat u uw zoon óók moet laten merken, is dat hij trots mag zijn op zijn eigen lichaam, en op het feit dat hij al in de puberteit is. Daardoor is hij ouder dan zijn teamgenoten en zou hij boven hen moeten staan.
Ook zou ik met hem overleggen wat hij nu wil. Mocht hij liever niet meer terug willen naar de voetbalclub, dan zou ik die keuze respecteren. Maar anderzijds - als hij zich sterk genoeg voelt om zichzelf boven die kleine ettertjes te stellen, dan is het natuurlijk prima om terug te gaan.
Zolang u als ouders begripvol op alles reageert (en jullie zoon het gevoel heeft dat hij gesteund wordt door zijn ouders), is de kans klein dat hij er een 'trauma' aan overhoudt, zoals u schreef.
Dan uw tweede vraag. Wat te doen met de voetbalclub? Dat is lastiger. U kunt het erbij laten zitten, maar dat lijkt me geen aantrekkelijke gedachte. De reactie van de clubleiding is pedagogisch totaal verkeerd, en ik vind dat ze daarop gewezen moeten worden.
Eventueel zou u een – al of niet bevriend – ouderpaar op de club kunt zoeken dat uw verontwaardiging deelt. Samen 'ten strijde trekken' maakt je sterker dan opereren in je eentje. En een voetbalclub die dergelijke pesterijen tolereert, door middel van zo'n domme reactie, móet hierop aangesproken worden.
Houd er wel rekening mee dat u en uw zoon behoorlijk kwetsbaar kunnen worden, als jullie er wat van gaan zeggen. Een protest kan als een lopend vuurtje bij de andere kinderen (en hun ouders) rondgaan, wat nogal wisselende reacties kan opleveren.
Sommigen zullen achter u gaan staan, maar anderen zullen niet begrijpen waar u nou zo'n probleem van maakt. Dat is echt iets waar u van te voren rekening mee moet houden.
Zelf zou ik er wel voor kiezen om ten strijde te trekken. Ik realiseer me echter heel goed dat dit voor elke ouder een persoonlijke keuze is.
