18 maart 2005 door Sanderijn van der Doef
Sinds twee jaar heb ik een vriend, met een zoon van 12. Duidelijk is te merken dat de zoon gaat puberen, maar ook is te zien dat hij meer geïnteresseerd is in jongens dan in meisjes.
De vader heeft zich (om de liefde van zijn zoon te behouden denk ik, of om zijn eigen ego te strelen) naar zijn zoon toe "nichterig" gedragen. Met als gevolg dat de zoon zich nu fysiek heel erg tot zijn vader aangetrokken voelt (hij vertoont verliefd gedrag). De vader beseft nu wat hij heeft aangericht.
Ik heb geen idee hoe lang zoiets kan duren, maar mijn rol in deze weet ik niet goed te plaatsen. Ik verwijt het de vader en zie de houding van de zoon als een bedreiging voor mijn relatie. Wat nu?
Om te beginnen denk ik dat uw vermoeden van homoseksualiteit niet terecht is. Veel jongens van 12 jaar hebben nu eenmaal veel meer aandacht voor jongens dan voor meisjes. U moet die aandacht niet te snel verwarren met een eventuele homoseksuele voorkeur.
Het is eerder omgekeerd. Bij jongens in het begin van de puberteit, die (naar later pas blijkt) een homoseksuele voorkeur hebben, zie je juist dat ze hun aandacht sterk op meisjes kunnen richten. Ze hebben dan veel meisjesvrienden en juist weinig tot geen jongensvrienden.
Verder is het me niet helemaal duidelijk wat u bedoelt met 'nichterig' gedrag van de vader en 'verliefd' gedrag van de zoon. Op basis van de (zeer beperkte) informatie die u gaf, zou ik eerder denken aan een liefdevolle intieme relatie tussen de vader en de zoon, die misschien wat fysieker is dan u gewend bent bij vaders en zonen.
Dat zou kunnen komen doordat de zoon zijn vader op dit moment heel erg nodig heeft. De puberteit is immers een periode waarin hij zich onzekerder voelt dan ooit.
Elk kind gaat zich in de puberteit afvragen wie hij (m/v) is, hoe hij zich moet gedragen, hoe hij overkomt bij anderen, en tot wie hij zich aangetrokken voelt.
Dat deze jongen in zo'n verwarrende periode extra toevlucht zoekt tot zijn vader, en meer (misschien ook fysieke) aandacht van hem vraagt, is volkomen normaal. De vader moet hem dan ook die aandacht geven waar zijn zoon om vraagt.
Naarmate de zoon ouder wordt, wordt hij steeds zelfstandiger en heeft hij zijn vader steeds minder nodig. Tot die tijd betekent het voor u misschien dat u de aandacht van de vader – waar u óók behoefte aan heeft – zult moeten delen met zijn zoon.
Bedenk echter dat hij met zijn zoon een unieke vader-zoon verhouding heeft en met u een hele andere relatie, namelijk die van minnaar-minnares. Als u het op die manier bekijkt, is het misschien mogelijk de zoon minder als een bedreiging te zien voor uw relatie.
