7 december 2007 door Antheny Verhoef
Mijn man en ik vormen een samengesteld gezin met ons zoontje van 2 en de 8-jarige tweeling van mijn man. De tweeling is om de twee weken een weekend bij ons (en de andere week op woensdag). Hun hoofdverblijfplaats is bij hun moeder, de ex van mijn man. Wij wonen in een andere gemeente, op 40 minuutjes rijden, maar omdat mijn man werkt in de stad waar de kinderen wonen, is brengen en halen geen probleem.
Mijn eigen ouders en de ouders van mijn man wonen elk op een dik uur rijden van ons vandaan. We bezoeken hen dus maar een maal per drie à vier weken.
De ex van mijn man maakt er steevast een levensgroot probleem van dat de kinderen te veel in de auto zitten als we op familiebezoek gaan. Nu gaan we morgen van Gent naar Antwerpen (40 min) naar de bruiloft van mijn nichtje, die tevens m'n beste vriendin is. Het is een kindvriendelijke bruiloft met fanfare, in de voormiddag, en hun (stief)nichtjes en neefjes gaan er zijn, dus leuk voor hen dachten we. Daarna rijden we naar m'n ouders in Limburg (1 uur rijden) en gaan de drie kinderen daar logeren tot de zondag. Wij gaan voor het eerst in twee jaar een nacht zonder onze jongste zoon slapen en eens feesten en uitslapen.
De kinderen vinden het alle drie erg leuk bij mijn ouders en de tweeling heeft er al een aantal keren gelogeerd. Nooit een probleem. Integendeel. Het is ook zeker niet iets wat we vaak doen; ik kan me niet herinneren wanneer we de kinderen nog eens ergens hebben laten logeren. [...]
Dit is dus uitgedraaid op verwijtende discussies. Het zou allemaal veel te vermoeiend zijn voor de kinderen, wij hebben geen respect voor de kinderen, etc.
Zijn wij nu onverantwoordelijke idioten en ontgaat ons iets essentieels? Ik zie namelijk niet wat het probleem is om een 8-jarige tweeling een keertje een weekendje uit logeren te brengen op een uurtje rijden van thuis. De moeder reageert echter alsof we ze mishandelen (en erger) en stuurt boze sms-berichten in de trant van "Heb respect!" wat ik een nogal infantiele en weinig constructieve manier van communiceren vind.
Hoe lossen we dit op? Wij zien het niet meer. We kunnen toch moeilijk stoppen met onze families te bezoeken omdat dat te vermoeiend zou zijn voor de kinderen?
Als u de contacten met de familie wilt blijven onderhouden, wat me logisch lijkt, dan zult u die afstand moeten afleggen, dus daar kunt u weinig aan veranderen. Waar u ook niets aan kunt veranderen, is het meningsverschil dat er bestaat. De moeder heeft nu eenmaal een andere opvatting over het belasten van de kinderen dan u en uw man. Wat u echter wél kunt doen, is wat handiger omgaan met haar boosheid.
Een belangrijke stelregel voor de omgang met boze mensen is dat je de manier waarop ze zich uiten, niet al te letterlijk moet nemen en er zeker niet al te diep op in moet gaan. Doe je dat wel, dan laat je je provoceren, en gaat de discussie al snel over iets anders dan waar hij over zou moeten gaan. Op het laatst gaat het zelfs helemaal nergens meer over.
Hopelijk trapt u niet in deze valkuil. De moeder heeft moeite met het feit dat jullie anders met de kinderen omgaan dan zij dat zou doen, ze suggereert dat u de kinderen zwaar mishandelt, en ze stuurt rare sms-jes. U moet dit niet al te zwaar opnemen en hierdoor gaan twijfelen aan u zelf waarbij u zich zelfs afvraagt of u werkelijk een onverantwoordelijke idioot bent.
Probeer er niet op in te gaan en haal uw schouders op over zo'n woedend sms-je, in plaats van het "infantiel en weinig constructief communiceren" te noemen. Natúúrlijk is het niet constructief, maar de meeste uitingen van boosheid zijn dat niet. Kortom: het is nu zaak om alles weer even terug te brengen tot waar het om gaat. Dat is niet zozeer het reizen, maar de verdeling van taken en verantwoordelijkheden.
Als de kinderen bij jullie verblijven, zijn jullie verantwoordelijk voor ze. Jullie zijn dan degenen die keuzes maken in wat je wel en niet doet ten aanzien van de opvoeding, inclusief de manier waarop het contact met de familie wordt onderhouden. En omgekeerd: als de kinderen bij de moeder zijn, is zij verantwoordelijk.
Dus als de moeder vindt dat haar kinderen niet te lang in de auto mogen zitten, dan is dat haar goed recht, zolang het uitoefenen van dat recht betrekking heeft op háár deel van de opvoeding. Dus als zij zelf niet te lang met ze wil reizen, dan zult u dat moeten respecteren. Maar omgekeerd moet zij accepteren en respecteren hoe jullie het aanpakken.
Het lijkt me het handigst als uw man dat aan haar duidelijk maakt, omdat ze u mogelijk meer als een concurrent ziet dan haar eigen ex. Daarnaast is hij de vader van de kinderen en de aangewezen persoon om dit met haar op te pakken.
Ik wens jullie succes!
