10 mei 2002 door Sanderijn van der Doef
Toen wij vanmiddag buiten zaten, zei Daan van 6 ineens: M. wil met mij neuken. (M. is zijn vriendje op school en ook 6 jaar.) Na rustig navragen kwam eruit dat M. hem aan zijn piemel had gezogen en op de billen had gekust. Dit was enkele weken geleden op school gebeurd in de bosjes.
's Avonds heb ik er met hem nog verder over gepraat. Toen vertelde hij dat hij hetzelfde bij M. had gedaan. Hij heeft gezegd dat hij het niet wilde, maar kennelijk kon hij niet voorkomen dat het gebeurde. M. heeft het daarna nog een aantal keren aan hem gevraagd maar het is niet meer gebeurd, zegt Daan.
Daan vond het vervelend. Naar ons idee is het echter niet traumatisch of zo. Morgen bespreek ik het met de schoolleiding.
We hebben Daan verteld dat dit iets is voor als je 14 of 15 bent en dan met iemand van wie je veel houdt. Daan zei daarop dat M. dan wel veel van hem zou houden maar hij niet van M. Verder hebben we ook nog verteld dat je dit soort dingen alleen kunt doen als je het echt zelf wilt en dat niemand je daar toe mag dwingen.
Onze vraag is: moeten wij hier verder nog iets mee doen? Hulpverlening of zo? Of maken we het probleem dan groter dan het is?
Aan elkaars piemel zuigen komt als seksspelletje onder kinderen vaker voor dan we vermoeden. Blijkbaar is het iets wat ze via de media of door verhalen van grote kinderen makkelijk oppikken en wel eens willen uitproberen. In een enkel geval kan het een signaal zijn van een achterliggende misbruik-situatie waar iets aan gedaan moet worden.
Ik vermoed dat het bij de twee kinderen in uw vraag meer om een seksspelletje ging. Tijdens dat soort spelletjes komt het wel eens voor dat er toch iets gebeurt waar een van de kinderen eigenlijk geen zin in heeft maar het toch doet (deels vanwege de spanning, deels vanwege het onvermogen om de druk van het andere kind te weerstaan).
Als het om een eenmalige handeling gaat, zonder geweld (zoals in dit geval), denk ik dat het verder geen traumatische gevolgen hoeft te hebben voor uw kind. Zoals u zelf ook al vermoedt.
Het is goed zoals u er met uw kind over heeft gesproken, en blijkbaar heeft uw kind later "nee" kunnen zeggen tegen de herhaalde verzoeken van zijn vriendje.
Dat is eigenlijk het belangrijkste wat u nu kunt doen: hem helpen weerbaar te worden tegen dit soort situaties waar hij geen zin in heeft. Prijs hem dat hij na de eerste keer gewoon "nee" heeft kunnen zeggen en vertel hem dat hij dat altijd kan doen.
Verdere hulpverlening is – voorzover ik nu kan overzien – niet nodig.
Maar houd uw zoontje de komende tijd wel in de gaten. Als hij signalen geeft niet graag meer naar school te willen, of 's nachts niet goed meer slaapt, of zich anders gaat gedragen dan u van hem gewend bent, dan kunt u zich zorgen maken en eens met een kinderpsycholoog gaan praten. Maar vooralsnog is dat echt niet nodig.
