In dit verhaal volgen we de belevenissen van Jayson, een pleegkind dat moeite heeft om zich staande te houden in deze lastige periode. Zijn gedrag is verontrustend voor zijn pleegouders en ze maken zich zorgen om zijn welzijn. Lees mee en ontdek hoe zijn pleegmoeder Liesbeth omgaat met de uitdagingen van het opvoeden van een pleegkind in de tienerjaren.
Het is lastig om contact te houden met Jayson. Hij zit al langer niet lekker in zijn vel en dit is niet de eerste keer. Maar hij ontloopt ons, duikt achter zijn laptop, en hangt veel op straat. Hij moest naar een andere school, wat lastig is voor een pleegkind met een grote behoefte aan geborgenheid en zekerheid. Hij leek het wel te redden, maar nu begint hij zich weer ziek te melden met hoofdpijn en buikpijn. Dit jaar moet hij eindexamen doen voor VMBO kader. De school heeft een slagingspercentage van ongeveer 100%, dus het is eigenlijk gewoon een kwestie van naar school gaan. Hij is slim genoeg, zat eigenlijk op vmbo-t. Maar ja, gewoon naar school gaan, is nu lastig voor hem. Voor de kerstvakantie kwam er al de klad in. En nu is het kerstvakantie. Johan en ik zitten niet te wachten op deze situatie.
Hij mag met Kerst kiezen of hij samen met Benny naar zijn ouders en familie gaat, of alleen met ons naar mijn familie. Hij weet het nog niet. Benny gaat graag naar zijn moeder; we hebben hem vanochtend na het kerstontbijt al naar zijn familie gebracht. Jayson wil nooit lang daar zijn. Hij zal er later heengaan met het openbaar vervoer. Wij gaan met ingrediënten voor het hoofdgerecht voor twaalf personen naar mijn familie.
We zijn niet honderd procent zeker dat Jayson gaat. Aan de kersttafel omzeilen we het onderwerp en zeggen we dat beide broers naar hun eigen familie zijn. Bij thuiskomst blijkt dat niet waar te zijn. Jayson wilde wel gaan, zegt hij, maar toen belde een oudere zus verwijtend op waarom hij er nog niet was, en toen kreeg hij kwade zin en is niet meer gegaan.
De week erna blijkt Jayson in de ochtend niet meer in zijn bed te liggen. Hij was onrustig en is om 6.30 uur naar buiten geslopen. De volgende dag is hetzelfde aan de hand, maar dan om half zes. En de dag erna als ik om 4 uur wakker word, tref ik weer de deur half in het slot aan en voel ik in zijn bed geen Jayson. Ik belde de politie, maar die kunnen niets doen. De politie raadt aan om de huisarts te bellen. Telefoongesprekken met de huisarts en de praktijkondersteuner GGZ lossen niets op, maar geven wel steun. Kan Jayson doordraaien als hij zijn dag- en nachtritme loslaat en maar gaat rondlopen?
Hij komt ’s avonds laat wel thuis, gaat naar bed en verdwijnt dan weer. De volgende dag besluit ik met een slaapzak in de gang te gaan liggen, zodat hij niet ongemerkt weg kan sluipen. Ik doezel weg en na middernacht gaat zijn deur open. Hij ziet me in de gang liggen en vraagt wat ik daar doe. Ik vertel hem dat ik me zorgen maak en dat ik wil voorkomen dat hij 's nachts alleen buiten rondloopt, omdat hij dan een mogelijke prooi kan zijn voor mensen met slechte bedoelingen. Daarnaast leg ik uit dat te weinig slaap en veel rondlopen slecht zijn voor zijn stemming. Mijn slaperige fluistertoon en mijn oprechte bezorgdheid zorgen voor enige openheid tussen ons. Hij laat me weten dat hij wel op zijn veiligheid let en dat hij weet wat er gebeurt in de stad en de wijk. Hij vertelt me ook dat hij in een bed slaapt bij een leeftijdsgenoot.
Ik ben opgelucht door zijn geruststellende woorden en ik schat in dat dit het maximaal haalbare is op dit moment. Ik sta op en ga naast Johan in bed liggen, terwijl ik Jayson laat gaan.
