1 januari 2000 door Ward van Alphen
Mijn dochter van net twaalf jaar vindt zichzelf te dik (vooral haar benen) en wil afvallen. Ze praat er al maanden over hoe lelijk ze is. Objectief gezien is ze geen sprietje, maar ook zeker niet dik! Aan de ene kant wil ik haar serieus nemen en steunen in haar wens om dunner te worden, aan de andere kant maak ik me zorgen omdat ze haar lichaam zo haat en ben ik bang dat ze door zal slaan naar anorexia.
Hoe kan ik hier zo verstandig mogelijk mee omgaan? Zeggen dat ze niet dik is, dat ze goed is zoals ze is en dat ik van haar houd helpt in ieder geval niet!
De puberteit is een periode waarin lichamelijkheid een belangrijke rol speelt. Het lijf ontwikkelt zich, verandert, groeit. Opeens komt seksualiteit om de hoek kijken, vaak nog aarzelend in het begin. Meiden gaan zich met elkaar vergelijken, en dat is heel normaal. Ze zijn onzeker, zoeken houvast. En er is onderlinge competitie.
Maar als kinderen van 8 jaar zich druk maken over of ze te dik zijn: is dat normaal...? Met name vanuit feministische hoek is er wel verzet tegen het alom aanwezige slankheidsideaal. De media blijven ons bombarderen met dunne ideaalbeelden. Hoe dit ideaalbeeld te doorbreken? Of is dit vechten tegen de bierkaai?
Tegelijkertijd neemt het aantal kinderen met overgewicht toe. Er zijn inmiddels speciale groepen, afdelingen en klinieken waar dikke kinderen worden behandeld. Dikke kinderen zijn vaak minder populair, worden vaker gepest. Overgewicht is ongezond, vergroot de risico's op allerlei kwalen en ziektes, is funest voor de conditie. Dat komt ervan als je de dampende piepers inruilt voor chips en coca-cola.
Genoeg gefilosofeerd. Hoe zit het nou met uw dochter? U vindt haar niet te dik, en toch is ze onzeker, en ontevreden over haar lichaam. Het is goed mogelijk dat dit deels een weerslag is van onzekerheid op andere gebieden. Pubermeiden moeten op allerlei gebieden stappen maken richting volwassenheid. Enerzijds willen ze zelfstandig zijn, anderzijds hebben ze de steun van ouders nog hard nodig. Zelf keuzes maken, terwijl kiezen soms niet makkelijk is. En ondertussen vooral niet laten merken dat je onzeker bent..., en met name niet aan je ouders.
"Jezelf te dik vinden" is een geaccepteerde manier van onvrede. Lijnen kan een manier zijn om al die onzekerheid weg te houden. Je kan er bovendien in uitblinken, en het levert aandacht op. Het is van een afstand moeilijk in te schatten of u bij uw dochter bang moet zijn voor een ontwikkeling richting anorexia. Vooral een overmatige belangstelling voor lijnen is natuurlijk heel ongezond. Van belang is daarbij hoe uw dochter zich verder ontwikkelt. Of ze ondanks de moeite met haar eigen lichaam, de dingen doet die een meid van haar leeftijd moet doen.
Aangezien uw dochter niet te dik is, hoeft u haar niet te steunen in een wens om dunner te worden. U zou stiekem in de gaten kunnen houden of er niet teveel aandacht aan het dik zijn wordt besteed, en er verder niet zo op ingaan.
Het stimuleren van een normale sociaal-emotionele ontwikkeling (clubs, vriendinnen, sporten/gezond bewegen, etc.) kan een belangrijk steuntje in de rug zijn.
Ik zou niet te vaak zeggen dat ze niet dik is, maar wel dat ze o.k. is en dat u van haar houdt. En u kunt dit soort dingen ook laten merken zonder dat u het zegt.
Er is natuurlijk niets mis met aandacht voor gezonde voeding. Het gaat erom dat uw dochter zichzelf prettig gaat voelen, waarbij u als ouder de grenzen bewaakt en voorwaarden schept (èn steunt).
Succes ermee!
