7 juli 2015 door Jaap Marinus
Het merendeel van de vaders wil liever minder werken, en meer tijd besteden aan de zorg voor hun kinderen (wanneer praktische zaken en kosten geen rol zouden spelen). Dat was de uitkomst van een onderzoek dat half juni gepresenteerd werd door het vrouwennetwerk Women Inc.
'Het merendeel' was: 60%. Dus beslist niet álle vaders. Een van de vaders voor wie het niet geldt, is Jaap Marinus. Die vindt het maar zwaar, en zou juist liever minder voor zijn kind zorgen.
Sinds 1 januari hebben we een prachtige dochter. Ik ben weg van kinderen. Kan ze vaak wel doodknuffelen. Kun je nagaan hoe verzot ik ben op onze kleine meid. Echt hoor, ik kan de hele dag wel met haar kroelen en haar aan het lachen maken. Kinderen kunnen eindeloos herhalen, maar van de herhalingen van papa wordt zelfs ons kindje moe.
Omdat mijn vrouw en ik vinden dat een kind het eerste levensjaar niet in een crèche hoort, en ik sinds vorig jaar een baan heb van 0,6 fte, kunnen we dat prima oplossen: ik heb onze kleine drie dagen in de week, mijn vrouw dankzij ouderschapsverlof een dag, en de overgebleven dag is voor een vaste oppas. Dit bevalt heerlijk. Voor ons meisje dan.
Ruim twee jaar geleden was ik afgestudeerd, en ging ik op zoek naar werk. Mijn vrouw had toen al een vaste baan voor 1,04 fte. Regelmatig kwam zij thuis van haar werk of zelfs tijdens het weekend, klagend dat ze het maar zwaar vond. Niet alleen het fulltime werken, maar ook de financiële verantwoordelijkheid voor ons samen dragen. Op een gegeven moment kon ik wel een steentje bijdragen, maar de hoofdverantwoordelijkheid voor het gezinsinkomen lag nog steeds bij mijn vrouw.
Toen stelde ik mij voor dat het andersom zou zijn. Heerlijk! Wat had ik dat graag gewild: vijf dagen in de week een leuke baan en daarmee de financiële zorg voor ons gezin dragen. Geen enkel probleem. De verantwoordelijkheid over een kind echter: die drie dagen met haar … pfoeh.
Begrijp met niet verkeerd. Ik houd van mijn kleine meid. Zou haar nooit meer willen missen en wil zo veel mogelijk met haar samen zijn. Maar als ik een hele dinsdag met haar ben geweest, tien luiers heb verschoond, vijf flessen heb gegeven, een fruithapje en een groentemaaltijd. Als ze heeft gehuild en gelachen en we een lang eind hebben gewandeld, en tot slot nog een badje en voor de laatste keer in bed. Dan ben ik moe. Voldaan ja, maar doodmoe. En dan komt de woensdag.
Dan begint dat hele verhaal opnieuw. Nul tijd voor mezelf. Ik smokkel wel wat met slaap. ’s Avonds nog naar vrienden, of lekker tot 2.00 uur online gamen met vrienden. De volgende dag gaat die lieve wekker weer om 6.00 uur en ben ik geen knip voor de neus waard. Op donderdag, dan mag ik weer naar m’n werk. Werken voelt ineens heel licht: overhemd aan, laptop mee en lekker naar Utrecht. Lachen met collega’s. Nieuwe dingen bedenken en uitvoeren. Ja, dat is mijn ding.
En dan thuiskomen, mijn vrouw die het huis heeft opgeruimd en onze dochter in bad heeft gedaan. Een kus op haar kleine, naar badzeep ruikende bolletje, en een maaltijd koken met de boodschappen die mijn vrouw gedaan heeft. Samen eten en dan de TV aan, terwijl mijn vrouw het popje in bed legt en een liedje voor d'r zingt. Zo is het bedoeld. Zo hoort het te zijn.
Nu kun je me seksisme verwijten of orthodoxie. Maakt me niets uit. Bij de ouderwetse taakverdeling voel ik me het meeste thuis en mijn vrouw blijkbaar ook. Natuurlijk zijn er uitzonderingen: er zijn vrouwen die echt genieten van fulltime werken en mannen die liever huisman zijn. Geloof ik allemaal best. Maar drie dagen vaderen is voor mij, in mijn situatie nét een dag te veel. In september gaat deze meneer dus lekker terug naar twee dagen vaderen. Mijn vrouw heeft haar twee dagen, en een dag is er de vaste oppas. Zo klopt het. Zo heeft de lieve Heer het – voor mij in ieder geval – bedacht.
