23 september 2013 door Marjet Winsemius
Het wás al niet zo florissant voor werkende moeders, maar 'de participatiemaatschappij' maakt het alleen maar erger, betoogt Marjet Winsemius.
"Dan schaf je Sinterklaas toch gewoon af?!" zei iemand, toen ik het in een radio-interview opnam voor ouders in het algemeen en werkende ouders in het bijzonder. In een ander interview werd het hebben van kinderen vergeleken met het houden van paarden. "Daar krijg je ook geen bijslag voor, dus waarom voor kinderen wel?" Of: "Vrouwen die klassenmoeder zijn of luizenpluizen, nemen hun carrière niet serieus!"
Dan denk je dat je er bent, maar nee... Dan is er altijd nog de overheid die van alles en nog wat roept. Zoals: "Vrouwen moeten meer werken, naar de top." Ondertussen snijden ze al jarenlang drastisch in de kinderopvangtoeslag. Of: "Je moet meer geld uitgeven, want dat is goed voor de economie." Terwijl ze aan de andere kant zo bikkelhard bezuinigen dat na twee weken de bodem van je portemonnee al in zicht is. Of: "We leven in een participatiemaatschappij, waarbij je in het spitsuur van je leven met kleine kinderen, een baan en klassenouder of luizenpluizer, ook nog wel de mantelzorg voor je ouders erbij kan nemen."
Schiet mij maar lek. Hoe krijgen ze het hun strot uit, kinderen vergelijken met paarden? Er is al zoveel stront over ons uitgegooid en daarbij moeten moeders het vooral ontgelden. We zijn verwende prinsessen, een web-shop is geen carrière, we zijn parasieten die leven op onze man. Bla, bla, bla. Ik heb het nooit goed begrepen.
Kijk, dat vrouwen financieel zelfstandig moeten zijn, als 1 op de 3 huwelijken eindigt in een scheiding, daar sluit ik me bij aan. Dat van die papa-dagen heb ik nooit begrepen. En dat wij vrouwen vinden dat wij beter kunnen zorgen dan de man, vind ik ook onlogisch. Dus dat wij als vrouwen, als ouders, ook wat moeten veranderen, daar kan ik me in vinden. Maar om me nu uit te maken voor lui, terwijl, ik hard werk, hockeytraining geef, leesouder ben en ook nog mijn huis volgens de laatste modetrends probeer in te richten (compleet mislukt overigens), dat gaat me echt te ver.
Inmiddels weet ik wel dat de grootste schreeuwers zelf geen kinderen hebben en daarom in mijn ogen geen enkele recht van spreken hebben. Ze spuwen zuur. Laten we het daar op houden.
Terug naar het begin. Door al die tegenstrijdige signalen van de overheid en zuurspuwende wezens ben ik in 2010 op zoek gegaan naar een vertegenwoordiger die zich hard maakt voor werkende ouders. Dat was een korte zoektocht.... Niemand. Onvoorstelbaar, dat zo’n grote groep niet vertegenwoordigd wordt.
Vandaar dat ik zelf maar begonnen ben om de stem van werkende ouders te laten horen. Mijn oproep aan Mark Rutte en consorten is simpel: investeer in gezinnen, in de kinderen. Zorg voor goede kinderopvang waar de pedagogische waarde van even groot belang is als de waarde voor de arbeidsmarkt. Zorg voor ronkende motoren door middel van de kinderbijslag. Zorg voor flexibel werken, voor langer vaderschapsverlof, voor andere schooltijden.
In het begin werd ik vergeleken met Don Quichot. Of een roepende in de woestijn genoemd. Of men zei: "Dat is een behoorlijke ambitie." Dat is het ook. Maar inmiddels zit ik wel overal aan tafel, en worden mijn onderzoeken in mijn achterban overgenomen. Inmiddels word ik ook uitgenodigd om in de Tweede Kamer te komen praten.
Maar we zijn er nog lang niet, zo bleek begin september uit de bezuinigingen op de kinderbijslag. Kinderen, werken en ouders staan nog niet voldoende op de kaart, moet ik helaas vaststellen. En dat terwijl de vergrijzing steeds verder toeneemt. Terwijl er zoveel onderzoeken zijn gedaan naar wat nodig is om het goed te organiseren. Bladzijdes vol met plannen, die nu allemaal weg liggen te stoffen en over 5 jaar in het ronde archief belanden (als ze daar al niet liggen).
Om ons heen staat het belang van ouders, werk en kinderen daarentegen al jaren hoog in het vaandel. Zo heeft Zweden in de jaren '70 al ingegrepen. Aanleiding: een groot personeelstekort. En wat deden ze: kinderopvang zo goed en gratis maken dat je wel gek leek er geen gebruik van te maken. Maar dat was nog niet genoeg: ouders kregen ook nog een jaar ouderschapsverlof.
In België is er al sinds de jaren '30 een gezinsbond. Ze hebben daar vorige week een decreet (soort Koninklijk besluit) aangenomen voor goede kinderopvang. De bond zit aan tafel bij alle beslissingen die ouders aangaan.
In Duitsland investeren ze nu miljoenen omdat ze de vergrijzing zien naderen. Alle hens aan dek, en dus is goede kinderopvang en ondersteuning van gezinnen cruciaal. Bovendien zien ze daar de pedagogische waarde van kinderopvang in.
En wat doen wij? Wij zetten het mes in de kinderopvangtoeslag. Wij schaffen gratis schoolboeken af. Wij bezuinigen op de kinderbijslag. Wij maken het ouders onmogelijk om ook maar enige balans te creëren. Wij halen verschillende onderdelen uit de motor van de economie en roepen dan heel hard dat hij moet gaan draaien!
Maar ik ga door, ook al moet dat als Don Quichot. Ik ga door totdat ouders, kinderen en werken op de politieke agenda staat.
