17 augustus 2001 door Belinda Fallaux
Belinda Fallaux vindt koken een ramp. Lees hier het relaas van een keuken-heks, de stiefmoeder van de keuken-prinses. Een opwarmertje voor ons interactieve kookboek.
Ik ben geen kok. Dat wil zeggen: ik functioneer wel als zodanig in ons gezin, maar het is niet m'n grootste hobby. Ik kan het niet goed en ik vind er niks aan. Het een volgt waarschijnlijk uit het ander. Had ik nou maar een echtgenoot die als uit een hoge hoed de meest tongstrelende gerechten kon toveren, dan was ik er nog makkelijk van weggekomen. Maar helaas! In de tien jaar dat we nu getrouwd zijn, heb ik hem nog maar twee keer pannenkoeken zien bakken (te dik), en verder heeft hij me een enkele keer met croissantjes verrast (uit de verpakking, in de oven, uit de oven). Ook al geen chef-kok dus.
Hoe het zo gekomen is, weet ik eigenlijk niet. Dat ik er geen aanleg voor heb, realiseerde ik me al toen ik nog thuis woonde. De eerste keer dat ik kook-corvee had, dacht ik – ongelogen – dat de kooktijd van aardappelen inging vanaf het moment dat ik ze in het water deed en ik het fornuis aanstak. De pan met andijvie – slinkgroente! – vulde ik voor alle zekerheid tot de rand met water. Er mocht eens wat komen bovendrijven!
Maar behalve kunde ontbreekt ook de interesse. Ik zie gewoon de lol niet in van koken. Ervoor te moeten zorgen dat alles wat je op verschillende tijdstippen in drie pannen gooit, tegelijkertijd hapklaar op tafel staat, bezorgt me stress.
Nee, dan de ovenschotel. Die moet wel speciaal voor mij zijn uitgevonden, met als begeleidend motto: het lijkt meer dan het is. Je vult een schaal met de kliekjes van twee dagen, bestrooit het geheel met geraspte kaas en de oven doet de rest. Het resultaat ziet er altijd onherkenbaar en professioneel uit.
Om de dag een eenpanshap, afgewisseld met de afhaal-chinees en een diepvries-pizza is nog wel te pruimen voor mensen zoals wij. Maar wat doe je als er een kritische, veeleisende tafelgenoot aanschuift die geen genoegen neemt met snelle snacks en magnetron-maaltijden? Wat als het gezond moet zijn, met veel groenten en aardappelen, liefst vers (en als het even kan alles bij elkaar geprakt op een bordje)?
Wensen die verdacht veel lijken op die van onze zoon, die de fles inmiddels ruimschoots ontgroeid is en open staat voor nieuwe culinaire invloeden.
Als een prinsje op z'n troon zit-ie in de kinderstoel, z'n mondje wijd opengesperd om de heerlijkheden in ontvangst te nemen. Ik kan er niet meer onderuit: ik zal mijn kwaliteiten als kok moeten opwaarderen.
Terug naar de basis dan maar. Ik zal me eens gaan verdiepen in een kookboek. Dat treft, want kreeg ik laatst niet van m'n moeder een prachtig boek met de lekkerste recepten en de prachtigste foto's?
Maar eigenlijk ben ik op zoek naar iets simpelers. Wat erin staat hoeft maar aan drie criteria te voldoen: lekker, voedzaam en sneller klaargemaakt dan wij het kunnen opeten. Al zal dat laatste wel een probleem worden, denk ik. We zijn altijd binnen tien minuten klaar.
