15 september 2014 door Angelique Bergsma
De campagne 'Gun kinderen hun eigen label' wekt de woede van Angelique Bergsma, moeder van twee zorgenkinderen.
Ik schrok van de nieuwe campagne Gun kinderen hun eigen label. Je hoort het wel vaker: 'we labelen te snel', 'iedereen een etiket', en 'ouders moeten zelf eens oplossingen vinden voor de problemen van hun kinderen'. Het is een pijnlijke en hopeloze discussie voor ouders van kinderen met een vergaande verstoring in hun psychisch functioneren.
Overigens kan ik me heel goed vinden in de oproep om kinderen niet te snel van een diagnose te voorzien, maar hier is toch meer aan de hand.
De kinderen in het filmpje krijgen etiketten opgeplakt met allerlei psychische stoornissen, van ADHD tot borderline. Maar kennelijk moeten we ze ánders labelen, namelijk als ondernemer, kunstenaar, atleet of weet ik veel wat anders. Met als payoff: "Gun kinderen hun eigen label".
Ja, zulke kinderen gun je een eigen label. Het meisje met borderline zouden we bijvoorbeeld 'uitvinder' moeten noemen. Dan weet je dus meteen dat het risico op zelfdoding 1 op 10 is, een erkend probleem bij uitvinders.
Kinderen met psychische aandoeningen worden nu meegesleurd in een pijnlijke discussie tussen zogenaamde deskundigen, critici, politici, beleidsmakers, wetenschappers, en kindercoaches zoals mevrouw Hop. De campagne wil diagnoses ver weg houden van kinderen zoals de mijne. De oudste heeft McDD (een meervoudige ontwikkelingsstoornis binnen het autistisch spectrum) en de jongste heeft ADHD. Ik kan er ook niets aan doen.
Ik vrees nu al voor alle kinderen die nog geboren moeten worden. Ik denk aan alle kinderen die een vroeggeboorte hebben doorgemaakt, kinderen die zijn zoals ze zijn, maar geen diagnose meer mogen krijgen omdat dat te duur is, of anderszins tegen de tijdgeest ingaat. Deze kinderen zullen het zwaar krijgen. Gepest worden op school. Zonder begrip buitengesloten omdat ze anders zijn, zonder dat hun anders-zijn een naam mag hebben.
Ik ben boos maar ook teleurgesteld. Vooral ook teleurgesteld in alle zwaargewichten die hun naam hebben verbonden aan de campagne, zoals prof. Trudy Dehue en de Vlaamse kinderombudsman Bruno Vanobbergen.
Ze denken vast het goede te doen, maar ik kan maar niet begrijpen dat ze niet hebben voorzien hoe het voelt voor ouders zoals ik, en onze kinderen. Hoe moeten wij dit incasseren? Wie komt er op voor al die kinderen die zich nu gaan afvragen: "Maar ben ik dan ten onrechte gelabeld"? Het zou zomaar kunnen dat zij gaan denken dat als zij hun label afwerpen, dat ze dan ook van hun problemen verlost zijn. Mevrouw Hop zegt immers wat veel mensen denken: dat veel kinderen beter af zouden zijn zonder diagnose. De diagnose is maar een label, lijkt het. Alsof we het er weer af kunnen trekken en dat dan de problemen vanzelf voorbij zijn. Deze vorm van magisch denken is schokkend anno 2014. Maar het staat er echt:
"Wat we soms niet beseffen is dat labels kinderen niet populair maken. Kinderen met labels worden bijvoorbeeld minder vaak gevraagd om mee te spelen op het schoolplein en worden minder vaak uitgenodigd op verjaardagsfeestjes. Zij krijgen het gevoel er niet echt bij te horen, wat weer effect heeft op het zelfvertrouwen en de eigenwaarde van een kind." [Gun kinderen hun eigen label, Nadelen van labels]
Hier is de gedachte dat de uitzonderingspositie door de diagnose komt (het zogenaamde label), in plaats van door de stoornis zelf. Hoe dom kun je zijn?
Ik voel me bedonderd door al die professionals die deze campagne steunen; psychiaters en psychologen die onder het mom van 'kinderrechten' zich hebben laten meesleuren in een ondoordachte campagne, die schadelijk is voor alle kinderen die hulp nodig hebben.
Deze kinderen, maar ook die nog geboren moeten worden, gaan het door campagnes als deze vele malen zwaarder krijgen dan de kinderen die per abuis een diagnose hebben gekregen.
