Het forum van Ouders.nl is een online community waar iedereen respectvol met elkaar omgaat. Het forum is er voor ouders met vragen over opvoeding, ouderschap, ontwikkeling, gezondheid, school en alle andere dingen die je als ouder tegenkomt in het leven.
10 september 2004 door Erik van der Waal
Jaarlijks verliezen 9000 Nederlandse kinderen het contact met hun vader. Dat is ongeveer 1 kind per uur. Erik van der Waal vindt dit een stuitende misstand.
Wie zijn dat, en waarom doen ze dat toch? Wie zijn die mannen, die verkleed als de kinderhelden Batman en Zorro met spandoeken op de daken van Raden voor de Kinderbescherming klimmen? Wie zijn die mannen, die hun kop uitsteken en demonstreren met spandoeken op het Binnenhof? Wie zijn die mannen, die stichtingen oprichten en internet-sites starten om de dagelijkse ernstige misstanden en realiteit op het gebied van familierecht in Nederland publiekelijk bekend te maken?
Vaders zijn het. Welwillende vaders, die zich gedwongen zien om symbolisch afscheid te moeten nemen van hun eigen kind of kinderen, omdat elk contact met hen door moeders, Raden voor de Kinderbescherming en rechters, onmogelijk wordt gemaakt.
Het zijn maar enkele voorbeelden van onbegrijpelijke en daarom ook als dwaas bekeken (en veroordeelde) activiteiten. Soms worden deze activiteiten geassocieerd met de "Dwaze Moeders" uit Argentinië. Ik vind dat een slechte vergelijking; onze kinderen leven nog.
Waarom doen deze mannen dit? Wat motiveert hen toch om zich publiekelijk zo opvallend te gedragen? Waarom trotseren ze de hoon van het onwetende publiek, de media, allerlei instanties en kinderrechters? Waarom lokken ze het uit om door de politie weer van de daken gehaald te worden, bij het parlementsgebouw weggehaald te worden en naar het bureau meegenomen te worden? Voor werkelijke dwazen versleten te worden? Keer op keer?
Die welwillende vaders hebben allemaal hetzelfde simpele doel voor ogen: een wederzijds gewaarborgd familieleven met hun kind of kinderen, met zelfbeschikkingsrecht over de invulling daarvan, zonder enige inmenging van de overheid. Dat is een fundamenteel recht en een fundamentele vrijheid van elk mens, vastgelegd in het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Maar Nederland trekt zich hier in veel gevallen niets van aan.
Op 1 juni 2004 is de Staat der Nederlanden dan ook veroordeeld door het Europese Hof wegens het niet respecteren van het recht op familieleven (application no. 45582/99).
Clowns halen doldwaze capriolen uit. Dat doen ze om mensen aan het lachen te krijgen. De dwaasheid van de clown is hier het middel om op te vallen, en om mensen aan het lachen te krijgen. Omdat het zo afwijkt van de "normale" manier van doen.
Van een clown wordt dit gedrag geaccepteerd, omdat het van een clown wordt verwacht. Er "gek" uitzien en dwaze dingen doen, wordt door iedereen begrepen. Vraag iemand maar eens een clown uit te beelden. Als zo iemand dat goed doet, wordt het geaccepteerd en gewaardeerd.
Met vaders die op zo'n manier aandacht vragen voor een zeer ernstige zaak, ligt het anders. Om de capriolen van een clown wordt gelachen, dat wordt verwacht. Maar om de capriolen van een vader, die om serieuze aandacht vraagt, wordt niet gelachen. Integendeel: dit soort vaders wordt afgedaan als niet serieus. Door de politie worden zij vaak voor verhoor meegenomen. Dat zal clowns niet gauw overkomen.
De manier waarop deze vaders om aandacht vragen, is dus niet bedoeld om te lachen. De dingen die ze ondernemen, komen voort uit een onmetelijk verdriet, door het gemis van hun kinderen, en uit een onmetelijke onmacht om hun kinderen met hun vader (plus de halve familie van het kind) terug in het leven van het kind te brengen. Daarnaast komt het gedrag van deze vaders voort uit een langdurige kwelling van procedures, en uit een onmetelijke liefde voor hun kinderen. Kinderen, die per definitie niet in staat zijn om voor hun eigen rechten op te komen.
Het is erg jammer – en ook vreemd – dat een vader die (geweldloos) voor zijn kinderen en zijn familie vecht, publiekelijk niet wordt begrepen. Waarom is het zo moeilijk te begrijpen? Het is bij vaders immers net als bij moeders: kom niet aan hun kinderen, want dan kom je aan hen! Met het afnemen van de kinderen tref je een vader zeer diep en dat weten de moeders die dit doen ook. Iedere gezonde vader vecht voor zijn kinderen als die in gevaar zijn, of onheus of onrechtmatig worden behandeld. Waar is de solidariteit?
Veel welwillende vaders zijn in hun persoonlijke leven ernstig beschadigd, doordat hen het contact met hun kind of kinderen is afgenomen. Soms uit de moeder kwaadaardige valse beschuldigingen van (seksueel) misbruik. Dat doet vaak wonderen in de sociale omgeving van de moeder, de politie, en instanties van jeugdzorg en kinderbescherming.
Het is een zeer doeltreffend middel om vaders te beschadigen, ook al is de beschuldiging vals. Dat de kinderen daarmee indirect ook beschadigd raken, doet deze moeders blijkbaar niets. Zowel de vader als het kind worden door de moeder voor het leven gestigmatiseerd.
Probeert u het zich – als ouder – eens voor te stellen. Plotseling mag je je kind of je kinderen niet meer zien, en élk contact met hen wordt onmogelijk gemaakt. Het zal u niet lukken om werkelijk te voelen wat er dan door je heen gaat, als ouder die zielsveel van zijn kinderen houdt en er een goede band mee heeft opgebouwd.
Ik zal het u vertellen: er komen oergevoelens boven. Sommige vaders of moeders gaan direct door het lint en vermoorden in blinde woede de andere ouder en soms zelfs de kinderen. Andere ouders – meestal vaders – rijden met hun wagen de voorpui van het huis van de moeder eruit, en nog weer andere ouders plegen zelfmoord. Ook zijn er die zich terugtrekken in hun werk en zich afsluiten. Ze storten emotioneel in, of zoeken een uitweg via bemiddeling en als dat niet lukt (omdat elke medewerking door de moeder geweigerd wordt) proberen ze het via de enige overgebleven, geadviseerde en geaccepteerde weg, "de koninklijke weg": via de rechtbank. Hierop is dan alle hoop gevestigd.
De meeste vaders die dit meemaken, hebben nooit met advocaten en rechtbanken te maken gehad. Ze gaan er dan ook vanuit dat er werkelijk recht gesproken zal worden. De gedachte is dan dat Nederlandse rechtbanken van hoog niveau zijn en daarom rechtvaardig zullen handelen. Maar de praktijk van het Nederlandse familierecht is helaas vaak anders.
Kinderrechters schakelen vaak de Raad voor de Kinderbescherming in voor onderzoek en advies. Als ouder kun je daar vele maanden tot zelfs jaren door wordt gekweld. De vastgestelde termijnen mogen blijkbaar naar believen worden overschreden.
Als individu heb je meestal geen miljoenen ter beschikking voor een uitgebreide media-campagne, om de maatschappelijke verontwaardiging zo groot te maken dat er werkelijk wat gaat veranderen, op het gebied van het omgangsrecht en het familierecht.
Om aandacht voor hun zaak te krijgen, halen sommige Welwillende Vaders daarom gekke capriolen uit.
Maar moeten deze Welwillende Vaders, die letterlijk alles over hebben voor hun kinderen, "Dwaze Vaders" genoemd worden? Bij dat predikaat doemt bij velen het beeld op van zielige vaders of slappe figuren. "Ze zullen het er wel naar gemaakt hebben". "Waar rook is, is vuur". "De rechter zal het toch wel goed zien".
Zijn zij inderdaad de slapjanussen, of juist de sterke figuren?
Ouders kunnen van de schoolinspectie een boete verwachten als ze hun kinderen niet naar school sturen. Als je een kind onderwijs onthoudt, ben je strafbaar. En de leerplicht-ambtenaar ziet erop toe dat ouders zich daaraan houden.
In Nederland is het echter niet strafbaar voor ouders om hun kinderen hun halve familie te ontzeggen.
Het wetboek van strafrecht (Art. 300) stelt de opzettelijke benadeling van de gezondheid van een persoon strafbaar. Hieronder valt uiteraard ook de geestelijke gezondheid van kinderen, hun vader, en diens familie.
Deze strafbaarstelling wordt in het civiel recht door rechtbanken echter nooit opgemerkt of toegepast. Dat is te dwaas voor woorden.
is consultant en mediator. Hij is initiatiefnemer van www.ouderverstoting.nl en HerVerbinden.
