4 februari 2011 door Justine Pardoen
De media-elite pleit voor een herwaardering van het vmbo. Justine Pardoen proeft hierin eigenbelang, en neemt het op voor ouders die het beste uit hun kinderen willen halen.
Met ergernis las ik de open brief over de Cito-paniek. Hoe is het mogelijk dat je denkt kinderen zo een plezier te doen? De briefschrijvers vragen in kleutertaal ('brief aan alle grote mensen') en met eenzelfde naïeve blik op ons onderwijssysteem (alsof je na het vmbo gewoon zou kunnen stapelen naar arts) aan ouders of ze willen stoppen om aan hun kinderen te vertellen dat ze goed hun best moeten doen bij de Cito-toets. Omdat het dan lijkt alsof het vmbo niet goed genoeg zou zijn.
Ouders willen volgens de briefschrijvers te veel van hun kinderen. En dat zouden ze willen uit eigenbelang, omdat "het op de tennisbaan lekkerder klinkt als je kunt zeggen dat je kind een vwo-advies heeft". Of zoiets. Huh?
Komen de briefschrijvers op voor het belang van kinderen? Nee. Het komt niet in hen op dat veel ouders ermee in hun maag zitten dat hun kinderen op 11-jarige leeftijd nog helemaal niet wéten of ze liever met hun hoofd of met hun handen werken.
Maar ben je eenmaal op het pad van het beroepsonderwijs gezet, dan stapel je niet zomaar richting universiteit. Dat weten Erik van Muiswinkel, Sylvia Witteman en Wouke van Scherrenburg toch ook wel?
De briefschrijvers hebben bovendien een zeer naïeve kijk op de Cito-toets. Ze gaan ervan uit dat een vmbo-score ook betekent dat een kind niet meer dan vmbo zouden kúnnen of willen doen. De praktijk is anders. Op de zogeheten 'kansenscholen' blijkt dat kinderen die met een vmbo-advies binnenkomen, vaak meer kunnen. (Kansenscholen zijn scholen die de Cito-score niet zo hard nemen, en kinderen met een lagere score meer kans geven om zich te bewijzen in de eerste twee leerjaren van het voortgezet onderwijs).
Is het echt zo vreselijk dat er een getalenteerde kapster verloren is gegaan aan iemand die straks afstudeert als econome?
Maar die ouders moeten die ambitie helemaal niet hebben, want we kunnen immers niet allemaal naar de top, is de boodschap. En "als wij grote mensen het vmbo echt zo erg vinden, zullen we dan in het vervolg zelf maar onze haren knippen, de wasmachine repareren, onderhoud aan onze auto plegen en de badkamer verbouwen?"
Het is dus vooral in het belang van de briefschrijvers zélf dat de vmbo's goed gevuld blijven met een nieuwe generatie 'vakkanjers'. En dat die mensen dat fijne, eervolle werk voor de media-elite niet gaan doen met een naar gevoel.
Daarom roepen ze ouders op deze nieuwe generatie vakkanjers niet het idee te geven dat ze falen. Sylvia Witteman wil nog wel naar de kapper kunnen als ze 60 is, Wouke van Scherrenburg wil haar huis niet zelf verbouwen, en Erik van Muiswinkel kan nog altijd niet zelf zijn wasmachine repareren.
De media-elite heeft haar vakkanjers dus hard nodig, en stel je voor dat die er straks niet meer zijn....
Deze betutteling van ouders door onze media-elite is vooral zo stuitend omdat het voorbij gaat aan het werkelijke probleem, dat er met ons onderwijs iets mis is. Kinderen kunnen en willen vaak meer dan de Cito-toets aangeeft. Stapelen is uiterst moeilijk geworden als je eenmaal op het vmbo zit, en het niveau van kinderen die de basisschool verlaten is gewoon te laag.
Waarom schrijven ze daar niet over? Waarom moet het vmbo-aanbod door de strot geduwd worden van afnemers die dat niet willen? Is het niet zinvoller het aanbod kritisch te bekijken en de weglopende consumenten serieus te nemen?
