Zorgenkind zo grof gebekt

Is heel moeilijk.

Ik herken het. Mijn zoon naar zijn kamer sturen, mopperen, echt boos worden, gesprekken over het schelden, niets hielp. Wat er wel hielp? Niets doen en compleet negeren. Je wil niet weten hoe moeilijk dat was.
Als zoon mij uit schold reageerde ik totaal niet. Niet boos kijken, niet mopperen, gewoon doorgaan met waar ik mee bezig was. Dan kwamen er nog meer scheldwoorden. Hij verwachtte natuurlijk een reactie. Hij werd dan zo hatelijk en gemeen dat het mij veel moeite kostte om hem te blijven negeren. Na lange tijd negeren sloeg zijn stemming om in paaien en zoete broodjes bakken. Een schreeuw om aandacht, dat begreep ik best.
Ik keek hem dan rustig aan en zei: "Ben je afgekoeld? Dan zal ik nu naar je luisteren." In het begin duurden dit soort momenten wel een uur, later een half uur en het werd steeds korter.
Als schelden en kwetsende opmerkingen maken geen reactie uitlokken wordt het toch minder interessant.
Op het ogenblik is het zo dat als ik zie dat hij wil gaan schelden ik rustig zeg:"Ik zou even opletten met wat je gaat zeggen" al genoeg is om zijn stemming om te gooien.
Vergis je niet in hoe moeilijk het is om het vol te houden, dat negeren en het is doodvermoeiend. Ook mijn man deed mee. Want als zijn vader thuis kwam ging zijn aandacht naar hem. "We zijn ervoor je, houden van je maar beide laten we ons niet uitschelden of met opzet kwetsen." De preken achteraf laten we ook zitten. Zodra zoon "normaal" doet doen wij ook weer gezellig. Tegenwoordig komt hij zonder gesprek, gepreek naar me toe als hij èèn woord lelijk heeft gezegd met een "sorry mam, dat ik net zo lelijk deed". Ik accepteer zijn excuses en verder geen woord meer erover.

Wat een beetje helpt

Wat een beetje helpt is dat onze zoon even niet mee mag doen (een minuut apart tot een echte time out). We zeggen hem ook dat door zo te doen hij zich buiten de groep plaatst. Dat wordt letterlijk vormgegeven door hem apart te laten zitten. Daarna moet hij zijn excuses aanbieden en eventueel volgt (soms) nog een klein gesprekje. Onze ervaring is hoe minder emoties vooraf gaan aan zijn gedrag, hoe koeler en helderder de time out is, hoe indrukwekkender het niet mee mogen doen is. En daarmee is de boodschap op dat soort momenten het duidelijkst. Het is dan vooral de stilte die het werk doet.
Onze zoon is een wel stukje jonger dan de jouwe, eenzelfde soort problematiek, en het helpt hier beetje bij beetje. Dan moeten we wel heel consequent zijn, zijn vader en ik. Dus ook als we met haast de deur uit moeten, toch die time out.

Jons

Succes ermee! Ik heb er geen ervaring mee, mijn oudste is pas 9, maar ik lees af en toe dingen over pubers om op tijd te zijn met de goede reacties.
Dus dit soort draadjes zijn ook zinvol voor anderen. Dat vind ik nou zo mooi aan dit forum!
Succes ermee, hoop dat het helpt!