zorgen stapelen zich op
Hoi allemaal,
Onze dochter (nu net 17 geworden) is al jong gediagnosticeerd met Asperger, en wist zich daar eigenlijk altijd goed mee te redden (met wat extra aandacht en training).
Maar nu stapelen de zorgen zich op.
Ze heeft momenteel een depressie (is begonnen met anti-depressieva, nog in opbouw, leuke psychiater, dochter staat verder op wachtlijst voor behandeling).
School denkt dat ze ook ADD heeft. Momenteel kan ze zich nergens op concentreren, en kan ze ook echt niets.
Ze is erg angstig, trekt zich daardoor helemaal terug uit sociale leven (durft ook niet naar winkels e.d.).
En het idee om volgend jaar eindexamen te moeten doen, werkt voor haar echt verlammend. Toetsen geven zo veel stress.
Ze is inmiddels al weken niet naar school geweest, is buitengewoon somber, praat veel over zelfmoord, en snijdt zichzelf in benen en armen.
Het is te veel om te behappen!
Ik ben zoveel mogelijk thuis, en kijk met haar tv of praat wat met haar. Ook probeer ik iedere dag iets 'sociaals' te plannen (bv. er komt iemand een kopje thee drinken ofzo). Gelukkig heb ik straks twee weken kerstvakantie.
Zijn hier ervaringsdeskundigen met een dergelijke situatie?
Wat kunnen we als ouders doen?
groet
Zorgenmoeder
Mijn reactie
Wat lijkt me dat afschuwelijk...
Ik vind dit behoorlijk heftig klinken. Heb je haar psychiater al benaderd hierover en om advies gevraagd?
Misschien is dat "elke dag iets sociaals" op dit moment al teveel voor haar. Te prikkelrijk, teveel "oh help, er wordt iets van me gevraagd" boven op al het andere "moeten" (examen...). Maar dat weet ik natuurlijk niet zeker, en tja, wat moet je anders om te voorkomen dat ze nog verder wegzakt?
Heel veel sterkte!
Ervaringsdeskundige
Hoi zorgenmoeder,
Hoewel niet zo heftig als jij beschrijft, heb ik met mijn dochter hetzelfde meegemaakt. Mijn advies om hulp te zoeken heb je al opgevolgd. Neem haar serieus, blijf met haar in contact, steun haar waar je kan en zoals Sally hierboven zegt:laat de sociale dingen even achterwege. Of doe één-op-één activiteiten.
Met mijn dochter is het na intensieve dagbehandeling uiteindelijk allemaal goedgekomen, zij het stapje voor stapje. Met medewerking van school (examenjaar) en door haar eigen inzet.
bedankt Sally en Nausicaa
Bedankt voor jullie reacties, Sally en Nausicaa
fijn te lezen dat het met jouw dochter goed gekomen is, Nausicaa.
Dat geeft steun, zelf mag ik natuurlijk zeker de moed niet verliezen, dan doet zij het ook
maar soms zie ik het ook niet meer zitten
gelukkig start haar behandeling in januari
en misschien moet ik inderdaad maar even rustig aan doen met de sociale activiteiten
accepteren dat het er nu niet in zit, terwijl ik ook heel sterk de behoefte voel om haar uit deze stemming te 'trekken'.
als ze niet naar school gaat, ziet ze ook echt helemaal niemand, ook niet gezond lijkt me
gelukkig nu vakantie
groetjes
Zorgenmoeder
Zorgenmoeder
Hopelijk komt er een beetje rust nu het vakantie is, ik leef met je mee.
Ik weet niet of jouw dochter zelf inziet dat ze hulp nodig heeft, maar dat zou al een stap in de goede richting zijn.
Ik heb in deze tijd heel veel samen met mijn dochter gedaan; van uit den treuren legpuzzels maken tot films kijken, van samen vrijwilligerswerk doen tot haar stagebegeleider zijn omdat ze niet meedurfde op werkweek en iets vervangends moest doen, van samen in de trein voor een ritje van drie minuten naar het volgende station tot samen naar de kapper. Ze heeft in deze periode zelfs bij mij in bed geslapen, maar het is het waard geweest.
Ik ken een jonge vrouw met asperger die ook het jaar voor het eindexamen onderuit ging. Zij had nog geen diagnose en is door de depressie die ze toen kreeg met Asperger gediagnosticeerd.
Ze kon zelf niet zoveel met de diagnose. Had meer aan de uitleg van sensorische integratie problemen. Daarmee kon ze zelf leren begrijpen hoe het kwam dat ze overprikkeld raakte (continu) hoe ze deze overprikkeling tot depressie en faalangst leidde en hoe ze dit zelf kon leren reguleren.
Ze heeft toen twee jaar over vwo 5 gedaan en studeert nu. Het is nog steeds geen picknick voor haar. Maar ze redt zich toch wel aardig. Met ups en downs.
Ze vertelde laatst dat ze 's morgens er een half uur over kan doen, om haar schoenen aan te trekken. Dan is ze helemaal gevangen in het moment en kan ze dus niet opschieten. Ze vertelde mij bijvoorbeeld dat ze dus extra vroeg opstaat, om toch nog op tijd op college te kunnen zijn.
Ik denk dat het averechts kan werken, als jij met je goede bedoelingen haar 'eruit' wil trekken. Ik denk dat je echt heel kleine doelen moet stellen. Toen mijn zoon depressief was (hij was toen wel veel jonger), was bijvoorbeeld een doel, om samen koekjes te bakken. Of om een boek uit te lezen, of om iets te maken met de lego. Dat was al een hele kluif.
Heel veel sterkte
