zorgen om zoon 9 adhd/autisme en leerstoornis
Heel kort door de bocht schets van situatie tot nu toe. Als baby en dreumes had ik wel in de gaten dat het een jongetje was met een bepaalde gevoeligheid voor prikkels. als hij terugkwam van opa en oma waar alles super verliep (2 jaar) was hij thuis onhandelbaar de 1e paar uur, huilen bij troosten afwijzen en bij weggaan mij weer aantrekken, kortom ontroostbaar en agressief met een duidelijke onmachtige ondertoon. Als kind veel fantasie of hoe je het ook wil noemen. Had het vaak over oude opa en oma, die wij niet kende en in Amerika woonde en zijn oude moeder. Kon tot in detail vertellen dat een voor ons totaal niet bestaande oom naar het ziekenhuis moest vanwege bloed aan zijn hand en meer van deze verhalen. Op peuterspeelzaal, eigen weg gaan, snel ruzie moeilijk stuurbaar, thuis vaak overprikkeld met aldus agressieve buien die eindigden in een machteloos huilen en het niet meer weten. Kleuterjaren bleek dat hij zich met moeite kon concentreren en moeilijk kon uiten en daardoor af en toe met agressie reageerde. Wij ouders, beide werkende in hulpverlening waren nog steeds in de veronderstelling dat het allemaal wel meeviel, we zagen wel dat hij last had van veel prikkels en druk zijn met buien. Maar goed was ook onze 1e op latere leeftijd en veel kinderen hadden we ook niet in onze omgeving. kort gezegd ik wist bijv nog niet eens wat een rompertje was, haha. Enfin de Juf maakte zich toch zorgen om e.e.a. en wij namen dat wel serieus dus naar ggz voor diagnostiek, bleek adhd te hebben. Wij verdrietig maar okee, we zagen het ook wel achteraf bekeken. Nou na enig beraad Ritalin erin en ja hoor duidelijk verbetering. En nu moet me even iets van het hart naar mensen die tegen medicatie zijn. Ik zag dat mijn zoon door de agressie, frustratie en ook enthousiasme natuurlijk zich vooral heel machteloos voelde. Mijn insteek is dat wanneer hij in zijn basisjaren zich een beetje stabiel kan leren voelen hij daar later profijt van zal hebben en zelf een bewuste keuze kan maken of hij medicatie nodig heeft of niet. Als hij in zijn basisjaren al zoveel negativiteit oploopt bewust of niet bewust, door zijn omgeving of door zijn eigen machteloosheid vind ik dat nog erger dan de medicatie. Dat het voor ons als ouders ook wat rustiger is is echt een bijzaak, welliswaar prettig. Maar hem laten aanmodderen in ellende omdat hij daar maar mee om moet leren gaan ervaar ik als wanneer iemand een been mist en dan zeggen leer maar op 1 been hobbelen je heb geen prothese nodig. Maar goed ik respecteer ieders mening, want ook mijn mening kan in de toekomst heel anders uitpakken, ik neem aan dat iedereen met de beste bedoelingen keuzes maakt voor zijn/haar kind. Laat dat voorop staan. Enfin simpel gedacht ik dacht ritalin erin en klaar is kees.Hij was toen 6 jaar. Hij ging naar groep 3. We hadden een super juf die het onderste uit de kan haalde bij hem, echter ondanks alle inspanningen ook van onze kant bleek hij niet mee te kunnen. Eigenlijk vond de juf dat we meer met hem moesten doen, ondanks uitleg dat dat praktisch onmogelijk was (kind overprikkeld na school, een grote strijd en tegenzin en een bijles juf die we zelf in de hand namen). de IB van school bleef maar achter de juf staan ondanks onze signaleringen dat het gewoonweg niet ging. de juf deed haar aller best maar ib greep maar niet in.Touwtjes in eigen hand genomen en weer naar GGZ, nieuw onderzoek bleek hij een forse adhd te hebben met een leerstoornis verbale intelligentie laag en performale intelligentie hoog, flinke discrepantie aldus. Er volgende een deeltijd behandeling waardoor hij halve dagen naar behandeling ging en halve dagen naar bijzonder onderwijs. Uiteindelijk kwam daar de diagnose autisme bij en na een jaar deeltijdbehandeling kon hij blijven op bijzonder onderwijs. Zelf gestopt met werken om meer structuur thuis te kunnen bieden. Wij zijn hier heel blij mee want dat is niet meer makkelijk om daar op te komen heden ten dagen met de veranderingen in het onderwijs. Hij zit nu op een zeer intensieve begeleidingsplek, in de zo genaamde kast zeg maar, bizar maar zelfs daar heeft hij last van concentratieproblemen en geluiden van anderen. vooruitgang sinds vorig jaar is dat hij inmiddels zelf uit een agressieve bui kan stappen en dan emotioneel wordt en dat met veel verdriet verteld wat hem bezig houdt(dat heeft hij nog nooit gedaan) Ook niet fijn om te horen, verschrikkelijk wat hij verteld, kan niet nadenken in de klas, kan zich niet concentreren, wil niet anders als anderen zijn, wil niet meer leven, ziet het niet meer zitten, echt triest. Maar goed het kwam er in ieder geval uit. En nu komt de volgende beslissing weer op ons pad, het voorstel is om te starten met risperidon, weer een schok voor ons, mijn god waar gaat dit toch allemaal naar toe in de toekomst. Ik hou me maar vast aan de gedachte als ik hem zoveel mogelijk positieve ervaringen mee kan geven in de basisjaren heeft hij daar zijn leven lang profijt van, dat is mijn overtuiging. weer een periode met uittesten, want natuurlijk weten we ook weer niet wat voor effect dit op hem gaat hebben en je moet het toch een tijdje uitproberen voor het optimaal werkt. Maar wat voor keuze wij ook maken het blijft een bron van zorgen. Het is cliche maar de omgeving en zelfs soms de heel directe omgeving begrijpt er niet veel van, dat heeft ook te maken met het feit dat hij nooit die agressieve en/of emotionele buien heeft in bijzijn van anderen, dat komt er alleen thuis uit, zelfs niet in deeltijd behandeling. Mensen zeggen het niet maar je voelt aan alles dat ze er scheppen van af willen nemen van je verhaal of zoiets hebben van geef m maar een week met mij mee dan gaat het zo over. Ik kan het ze ook niet echt kwalijk nemen maar het is soms wel frustrerend. En ik heb er nog een rondlopen van 6 jaar, die ik vaak in bescherming moet nemen en daardoor ook op sociaal emotioneel gebied beschadigd raakt omdat hij niet goed mee krijgt hoe hij zelf problemen op moet lossen en in plaats daarvan eerst moet leren hoe hij zichzelf in bescherming moet nemen door met hem om te leren gaan. Nou daar gaan we dus ook mee aan de slag voordat ook hij vast gaat lopen. en ik hou zoveel van ze allebei en er zijn natuurlijk ook heel veel prachtige momenten met hen allebei, ze zijn allebei prachtkinderen en mijn missie is er het beste voor hen uit te halen en ook veel te lachen samen. Enfin ff mijn verhaal ennnuh sorrie was niet echt kort door de bocht, haha
herkenbaar hoor aliasje
Mijn eigen broer snapt nu pas waarom ik mijn dochter aan de (angst)medicatie wilde hebben en wat er mis met haar was (autisme).
Van zijn gezin is de onsterfelijke uitspraak dat het alleen maar 'tussen je oren' zit.
De vrouw van mijn andere broer slikt angstmedicatie ondanks dat mijn broer het onzin vind, angst- en paniek is erger volgens haar.
Jammer is dat je vaak alleen maar begrepen wordt en steun krijgt van mensen die eenzelfde dilemma hebben, wel of geen medicatie, thuis is het bal -hier ook hoor, buiten waren het 'niets aan de hand' stresskippen die het leven niet meer zagen zitten en thuis de tent afbraken- maar goed. Herkenbaar.
Rustig doorgaan met ademhalen, je bent goed bezig, en soms komt het begrip later alsnog als ze meer gezien hebben van je gezin en zaken leren herkennen.
Het is nou eenmaal een heftig onderwerp in de samenleving waar veel kortzichtige meningen over rondgaan, als je alleen al ziet met hoeveel gemak men de jeugd ggz naar de gemeente heeft gezet, dan weet je het wel.
dat was het langste bericht aller tijden 
Dat onbegrip van de omgeving, al is het de directe omgeving, dat ken ik. Hier ook een kind dat zich in de buitenwereld zeer aangepast gedraagt. Als er iets speelt, dan komt het er thuis uit. Maar dat ziet niemand, hoe heftig het dan kan zijn. Gelukkig worden we hier nu wel serieus in genomen, omdat vrienden na al die jaren wel kleine staaltjes van het ASS-gedrag hebben meegekregen. Uitgelegd dat dat maar het topje van de ijsberg is. Het is wel fijn dat we nu enkele mensen hebben die het wél begrijpen. Ook dat het niet aan onze opvoeding ligt.
Hoe oud is je kind nu, ik kan het even niet vinden?
