Zoontje van 7 uit huis plaatsen

Geen tips

maar ik lees je wanhoop. Wat een moeilijke situatie, ik kan je alleen sterkte wensen!

ervaring als zus zijnde

mijn zus werd op haar 4e uit huis geplaatst wegens een geestelijke beperking. Qua ontwikkeling was ze toen niet verder dan een kind van 1,5 en is daar ook nooit verder in gekomen.

Voor mijn ouders een moeilijke maar noodzakelijke beslissing.
Mijn zus kwam elke 14 dagen het weekend thuis en elke zaterdag.

Dat was zwaar want dan ging de aandacht volledig naar haar uit. Omdat je als je kind in een instellig verblijft nog steeds zelf veel moet regelen en de vinger aan de pols moet houden. (wijziging medicatie, tandarts die een wat vreemde opvatting over trekken er opo na hield, financien etc) Bleef ze heel nadrukkelijk in ons gezin aanwezig.

Voordeel was wel dat mijn moeder weer enigsinds rust kreeg, ik weer ruimte kreeg om mij ook te ontwikkelen want hoefde niet voordurend rekening met mijn zus haar uitbarstingen en epileptische aanvallen te houden.

Mijn zus heeft de rest van haar leven in deze instelling gewoond, ruim 30 jaar. Tot mijn ouders gescheiden zijn is ze minstens 1 dag per week bij mijn ouders geweest. Daarna ging dat niet meer omdat je als je alleen bent haar niet kunt opvangen bij een epileptische aanval.

Ik denk dat het goed geweest is voor ons gezin, anders was mijn moeder al veel eerder uitgevallen en dan ook voor mij niet meer beschikbaar geweest.

Ik ben er een voorstander van als de rest van het gezin er onder lijdt zoals jij dat beschrijft.

Kans

Misschien helpt het als je het als een kans probeert te zien?
Nu ben je vastgelopen met hem. En hij klinkt ook behoorlijk vastgelopen met jou. Iedereen lijdt onder deze situatie.

Misschien kan je zoon met een opname, beter ingesteld worden op medicatie. Misschien kan hij leren om zijn gedrag beter te reguleren.
Misschien kan jij als je ruimte en rust hebt gehad, leren om beter met zijn gedrag om te gaan.

Ik zou het net als Mijntje, niet als definitief proberen te zien. Maar als een uitweg voor deze vastgelopen situatie. En misschien is er dan uiteindelijk mogelijkheid om over te gaan tot weekeind verlof en uiteindelijk tot dagbehandeling. Zodat hij langzamerhand weer terug naar huis komt, maar dan met nieuwe vaardigheden?

Wat Noet beschrijft, herken ik ook van een gezin hier uit de buurt. Een van de zoons is uit huis geplaatst, maar de moeder is er nog steeds druk mee. Omdat veel regeldingen toch nog op haar bord komen.

Hele moeilijke beslissing

een hele goede vriendin heeft het ook aan de hand gehad. Het ging om haar oudste zoon. Hij was volledig onhandelbaar en een gevaar voor zijn broertje.

Nu (we zijn een paar jaar verder) gaat het goed met hem. De band met zijn moeder is beter dan voorheen en zelfs zijn broertje vind het nu weer leuk om hem te zien.

De beslissing is vreselijk, maar je hebt nog meer kinderen. Naar wat ik uit jouw post lees, leven jouw andere kinderen continue in angst.
Als je hem ergens anders laat wonen dan kies voor de veiligheid van jouw hele gezin. Voor een buitenstaander is het wellicht makkelijk praten, maar vaak zijn het ook de mensen die de situatie objectief kunnen bekijken. Wat ik nu ga schrijven is misschien hard, maar echt enkel bedoeld om je een spiegel voor te houden. Als jij ervoor kiest om jullie zoon in huis te houden, kies jij er bewust voor om je andere kinderen in gevaar te brengen. Deze situatie is net zo schadelijk als een mishandelende ouder.

Verder is het natuurlijk zo dat bij een uithuisplaatsing als deze het echt niet zo is dat jij hem vergeet, verwaarloost of meer termen in die trant. Jij bent en blijft zijn moeder, je zult alleen op zoek moeten naar een andere manier om hem te laten voelen dat jij van hem houdt.

Daarnaast wil ik je heel veel sterkte wensen. Ik begrijp het verdriet heel goed.

Dank jullie wel

Bedankt voor de reacties. Wat jullie allemaal schrijven herken ik en weet ik ook. Ik wil eerst nog een gesprek met de kinderpsychiater over andere medicatie. Wil hem nog niet opgeven, maar weet ook goed dat ik nog drie kinderen heb die schade oplopen . Het is kiezen uit twee kwaden.... Verder zal ik met deze situatie in het reine moeten komen voor zover dat al kan. Het voelt voor mij alsof ik mijn kind in de steek laat. Hem opgeef, al is dat niet zo.

waarheen?

Is er een instituut waar hij terecht kan, of is er familie die hem op kan vangen?

Wat een rotsituatie voor jullie zeg. Heel veel sterkte met je beslissing. Ik hoop dat de psychiater nog kan helpen.

En het is niet waarschijnlijk hoor, maar ik zou ook laten testen op allergie. Ik had een neef die heel erg agressief was, en bleek allergisch te zijn voor fluor. Tandpasta zonder fluor en het leek wel een ander kind.

Uithuisplaatsing

Klinkt naar. Het is echter niet zo, dat je onder toezicht komt te staan of het ouderlijke gezag kwijt raakt. Je kind zal alleen opgroeien in een omgeving, waar iets geboden kan worden wat jij niet kunt bieden, namelijk 24/7 alle aandacht en professionele zorg.
Ik hoop dat de afstand niet te groot is en dat je goede communicatieafspraken kunt maken met de instelling waar hij zal gaan wonen.

Tsjor

Mama van 4

Maar je geeft je kind toch niet op als je het uit huis plaatst?
Je zoekt wat voor iedereen het beste is, zelfs als dat tegen je gevoel in gaat.
Veel sterkte.

Informeren

Wat je kunt doen is de best mogelijke instelling zoeken en daar informeren hoe je zoon daar terecht kan komen.

Overigens

Hopelijk zijn alle mogelijke lichamelijke obstakels als zicht, gehoor, allergien, andere lichamelijke problemen, wel uitgezocht anders zou ik dat nu nog met de huisarts doen. Bij gedragsproblemen wordt dat nog weleens over het hoofd gezien.

Onderzoeken

Ik krijg snel een afspraak bij de kinderpsychiater en ik wil alle opties nagaan. Medicatie, hersenscan, eventuele andere onderzoeken. Mocht het uiteindelijk toch tot een uithuisplaatsing komen, wil ik op zoek naar een pleeggezin. Dit behoort ook tot de mogelijkheden. Gewoon in een instelling, ik weet niet of hij daar kan gedijen en ontwikkelen. In principe kan hij niet goed functioneren in een groep.

Kinderpsychiater

Let wel op dat een kinderpsychiater niet altijd oplet of een kind mogelijk een bril nodig heeft, een slecht gehoor heeft, of last heeft van allergie. Dat zijn toch dingen die bij de huisarts liggen.

Pleeggezin

geeft dezelfde problemen als jij nu ondervind.

Bij mijn vriendin ging haar zoon naar een thuis waar hij in een woning zet met 3 andere jongens met soortgelijke problemen en waar 24/7 begeleiding was.

Mocht je er dus voor kiezen, ga dan niet op zoek naar een pleeggezin, of het moet iemand zijn die er bewust voor kiest om geen andere kinderen op te vangen.
Het lijkt mij namelijk dat het niet goed is voor jouw zoon als hij meermaals moet verhuizen omdat het niet werkt in het pleeggezin.

instelling

Er zijn toch instellingen waar ze het kind echt behandelen, zodat hij daarna misschien weer naar huis kan? Ik heb er geen verstand van hoor, maar zou dat niet beter zijn dan een pleeggezin dat weer tegen hetzelfde aan gaat lopen?

eerst behandelen

Ik zou ook niet voor een pleeggezin kiezen. Die mensen hebben waarschijnlijk vergelijkbare (of minder) vaardigheden als jij om met een kind met gedragsproblemen om te gaan. Daarom kan ik logischerwijs niet bedenken hoe je zoon daar dan andere vaardigheden kan leren, die hij bij jou thuis ook kan leren. Daarnaast zou hij dan zelf kunnen denken: 'dit is het, dit is mijn nieuwe huis.'
In een instelling kan hij behandeld worden, lijkt mij. Ook kunnen ze daar zijn medicatie goed instellen en kijken of de diagnoses wel passen bij je zoon.

Je zult je vast vreselijk voelen. Maar je klinkt wel erg zwart-wit. Alsof het óf thuiswonen is, waarbij jij alle verantwoordelijkheid draagt, óf een uithuisplaatsing, waarbij alle verantwoordelijkheid bij een ander komt te liggen. Ik begrijp denk ik wel hoe dat komt. De stres en uitputting bij jou, zorgt ervoor dat je in een overlevingsstand staat. Vechten of vluchten. Maar de wereld is niet zwart-wit. Vaak zijn dingen omkeerbaar. En ik vind vooral bij kinderen, dat je altijd in kansen moet denken. Geen deuren dicht, maar deuren open.

Uit huisplaatsen kan ook part-time, of tijdelijk. Uithuisplaatsing kan ook helpen bij groei en ontwikkeling, waarbij je zoon nieuwe vaardigheden opdoet. Hij is nog maar 7, hij heeft nog veel tijd om van alles te leren.

Ik bedoel: probeer zelf ook helpende gedachten te gebruiken. Gedachten als: 'dit is voor hem en mijzelf om te leren.' 'dit hoeft niet definitief te zijn'.

DC (OT)

In tandpasta zit geen fluor. Wel fluoride. Van een fluoride allergie heb ik nog nooit gehoord, maar ik ben dan ook geen expert. Ik weet wel dat er veel crackpot verhalen zijn over fluoride. Heb je misschien wat meer informatie over fluoride allergie voor mij? Liefst in de vorm van een linkje naar een betrouwbare bron.

Fluoride niet duidelijk allergeen

http://q-box.be/node/294

Men vermoed dat andere potentieel allergene vulstoffen en conserveermiddelen in tandpasta een allergische reactie op kunnen wekken bij mensen die daar gevoelig voor zijn.

Vrijwillige uithuisplaatsing

Wij hebben dat gedaan met mijn bonusdochter (dochter van partner). Weliswaar was zij ouder (12) maar zij had ook behoorlijke problemen waar het hele gezin onder ging lijden.
Het was vreselijk ja, maar ook: wat een opluchting... En uiteindelijk ging het echt heel erg veel beter met haar en tussen haar en ons.

Waar je wel heel erg goed op moet letten: zoek een goede instelling (ik zou NIET gaan voor een pleeggezin). Een professionele instelling waar je kind geholpen wordt voor de problemen die hij heeft.

In een pleeggezin zullen ze niet de juiste vaardigheden hebben om hem te helpen. Ik zou hem plaatsen in een goede instelling die speciaal gericht zijn op werken met kinderen zoals hij...

Gelukkig is de ouderbijdrage voor verblijf in een jggz-instelling van de baan!!!

Caesar

Op de tandpasta hier in Engeland staat "fluor"
Ik ben aan het ontnederlandsen.

Ik heb geen linkjes en weet ook niet of het aan de fluoride of andere producten in the tandpasta lag. Volgens mijn zus was het de fluoride, maar zij is ook geen expert. In elk geval had hij een periode met heel veel woedeaanvallen, en verloor hij een keer het bewustzijn. Dat was helemaal over toen ze met de tandpasta stopten. (Dit schrijf ik snel op, maar in totaal waren ze maanden aan het zoeken).

Wat heeft je kind nodig?

http://preview.tinyurl.com/trainingpleeggezin

Nou weet ik niet of het in een instelling zoveel beter is, maar daar zien ze elkaar in elk geval en kunnen elkaar helpen leren.
Belangrijk voor mij is dat men vaardigheden heeft om naar een kind te luisteren en te zien wat er gebeurt en hoe het uit de hand loopt en hoe je dat zou kunnen keren.
Meer de 'collaberate problemsolving' van Ross Greene, dan de regeltjes van sommige groepen, hoewel duidelijke regels, als ze logisch en redelijk zijn, ook veel houvast kunnen bieden als je de kinderen maar helpt om de regels te begrijpen en te leren opvolgen, zonodig inkleine stapjes.

Dit is mijn probleem met een pleeggezin en de training die ze krijgen om kinderen te kunnen 'helpen'.

"Parent Child Interaction Therapy is een uit de VS geimporteerd evidence based programma, gebaseerde op het social learning model....
vanaf hier.....
Het signaleren en bestrijden is van groter belang dan het benoemen van effectief therapeutisch gedrag.
Er worden soms met simpele straf- en beloningssystemen gewerkt als snoepjes geven.
Allemaal niet erg hoopgevend.
Je wilt een setting met allereerst inlevende deskundige begeleiders die zich ook continu bijscholen en aanpassen aan wat een kind nodig heeft en daar ook de middelen voor weten te regelen.

Een hoop pijn en verdriet tot op de dag van vandaag

Beste allemaal,

Ik ben sinds vandaag op dit forum terecht gekomen, en het voelt als een soort steun... Dat ik niet de enigste ben die een hele moeilijke beslissing heeft moeten nemen.

Ik heb een zoontje van 6, die al vanaf zijn 2e levens jaar hele erge gedragsproblemen heeft, van de peuterspeelzaal naar het mkd, hulp instanties, medicaties van dippiperon tot metylfenidaat, om hem maat iets te kalmeren zodat hij aangestuurd kon worden.
Jaren lang was ik geïsoleerd als 24 jarig meisje, ik kon nergens met mijn zoon heen want dit uitte in driftaanvallen en woede,zelf de supermarkt was al teveel, ook kon ik geen mensen over de vloer halen, dan gooide hij met speelgoed naar je hooft en barricadeerde alles.
Toch probeerde ik wekelijks voorzichtig eens een vriendin over de vloer te halen, maar dit liep altijd af in een teleurstelling, en mensen liepen als het ware gillend weg.
Ik zat zo vast in mijn leven! Met een jongetje waar ik duels veel van hield, maar ook alles voor me kapot maakte.
Ik probbeerde relaties aan te gaan, die liepen uit op niks, ze werden dagelijks geterroriseerd en dat houd niemand vol!
Oppas was ook geen optie, niemand kon hem aan en zelfs familie wilden niet o hem passen.
Ik was zo in een depressie van alles en voelde alleen op de wereld, dat ik alleen maar kon huilen.
Op een dag ben ik het consultatie bureau gaan bellen, ik moest hulp hebben! Er kwam iemand langs en die zag gelijk ns vijf minuten dat dit te erg voor woorden was, er werden spullen naar haar hooft gegooid en hij was keihard aan het papegaaien dat er geen gesprek mogelijk was.
Deze vrouw ging mij helpen!! En wij zijn met spoed aangemeld bij het mkd.
2 jaar lang heeft hij daar gezeten en is ook getest op stoornissen, daar kwam uit odd hechtingsstoormis, ADHD.
Uit eindelijk zit hij nu al 2 jaar op cluster 4 onderwijs en zijn we vier jaar verder, de problemen zijn alleen maar erger geworden, op mijn verzoek word hij nu opnieuw getest op autisme, en daar moet ik de uitslag van krijgen.
Hij is sinds begin dit jaar januari nu fulltime uithuisplaatsing geplaatst, (vrijwillig), dit omdat het niet meer ging, dit is echt de moeilijkste beslissing uit mij.n leven geweest, nog nooit zoveel verdriet gehad, al weet ik, ik heb mijn uiterste best gedaan, alles wat ik kon, en nog zal dit gevoel blijven.
Erger nog, 2 maanden voor ik dit besloten heb, is zijn zusje geboren, voor mij een lichtpuntje in mijn leven, en om voor door te gaan, maar het maakte deze beslissing dubbel zo zwaar en moeilijk.
Ik zie mijn zoon nu wekelijks op zondag, het gaat nu beter, ik kan op deze manier de zware opvoeding vol blijven houden.
Ik probeer het te verwerken maar weet niet goed hoe, wekelijks moet ik hem op zondag weer verlaten en dan zie ik het verdriet, het is afschuwelijk en oneerlijk! Al weet ik dat t het beste is.

Ik hoop zo dat er moeders zijn die Iets gelijks hebbe meegemaakt.

Liefs

Ja zwaar

Wat heb je een zware tijd gehad. Hoe dubbel ook, hopelijk kun je het nu iets makkelijker krijgen en die tijd verwerken. Dat kost tijd.
Misschien heeft het zin om met lotgenoten te spreken. Kom je ook andere ouders tegen die hun kind in dezelfde instelling hebben?
Soms zijn er gespreksgroepen vanuit de instelling met ouders.
Ik wens je heel veel sterkte. Zelf heb ik dit gelukkig niet hoeven doen, maar als het nodig was geweest, het is een tijd erg intensief geweest, had ik het gedaan. Jij bent voorwaardelijk en je denkt eerst aan je eigen veiligheid en draagkracht om te voorkomen dat je er niet meer voor je kind, en voor jezelf, kunt zijn omdat het je teveel is geworden.

Daniëlle

Het is afschuwelijk, het breekt je hart.

Maar misschien een troost. Ik schreef over mijn bonusdochter. Die is nu alweer enkele jaartjes volwassen, en het gaat heel goed met haar, en met ons en tussen ons.

Ik ben, hoe moeilijk het ook was, heel blij dat we het toch hebben gedaan destijds.

In plaats van politieagentje spelen konden wij weer een emotionele band opbouwen. Omdat wij haar op vrijwillig basis hadden geplaatst, hadden we ook veel overleg met instellingen, en hadden we enigszins invloed op hoe eea verliep.

INderdaad niet al te rozig: blijf vinger aan de pols houden. Want idd, het kan zomaar zijn dat men met je kind omgaat op een manier die jij niet wilt. en dan moet je er wel zijn voor je zoontje.

Het is geen gemakkelijke weg geweest, maar toch: ze is er, het gaat goed met haar, we hebben een goede band, spreken en zien elkaar veel. We zijn onderdeel van elkaars leven. Ik vermoed zomaar dat als ze thuis was blijven wonen, mijn relatie het wellicht niet had overleeft en wij dochter waren kwijt geweest aan de criminaliteit/loverboy circuit...

Mamavan4 en Daniëlle

Ik heb diep, diep, diep respect voor mensen zoals jullie. Soms kan dat inderdaad gebeuren, een kind dat om wat voor reden ook niet te hanteren is. En wel zo erg dat alles kapot gaat in de breedste zin van het woord.

En jij wordt gezien als "die moeder van dat rotkind". Maar het is verdorie wel JOUW "rotkind"!

Wat moet dit ongelooflijk verdrietig voor jullie zijn!

Hoe erg het ook is, dit is niet "je kind in de steek laten". Integendeel. Sommige kinderen hebben zoveel zorg nodig dat dat niet haalbaar is in een gewone gezinssituatie met een gewone moeder. Dat zegt niets over jou als moeder. Maar ik begrijp het wel. Dat doen moeders, zulke gedachten hebben.

Hebben jullie steun van je omgeving? Vrienden, familie? Of zien ze jou als "die moeder van dat rotkind, dat gewoon eens beter opgevoed moet worden"?

Instelling

Ik weet niet hoe, maar je zou eigenlijk goed moeten navragen hoe het opvoedbeleid van de instelling is. Ik hoorde laatst van iemand wiens zoon bijna 80% van de tijd straf had voor het een of ander. De instelling hanteert schijnbaar het three strike out principe, heel consequent, zonder erbij stil te staan dat het ook nog een doel moet dienen (namelijk dat een kind zich gaat gedragen).

Mama van vier

Er is nog een middenweg tussen een instelling of een pleeggezin, namelijk een gezinshuis. In een gezinshuis woont je kind in een gezin,met een paar andere kinderen en gezinshuis ouders. Zo wordt je kind behandeld, maar in een gezinssetting. Ook instellingen zijn zich ervan bewust dat dit voor veel kinderen beter werkt dan een instelling.

OT Mirreke

Mirreke: zou je daar meer over kunnen vertellen? Want als stiefmoeder lijkt het me toch anders dan als echte moeder. Is die bij jullie ook nog in beeld? Was dit een gezamenlijke beslissing? Zaten jullie op 1 lijn en hoe is de band met de echte moeder en stiefmoeder?

Ik vraag ik omdat ik in een vergelijkbare situatie zit als stiefmoeder. Het is onze keuze niet, maar juist wel die van de echte moeder die wel de meeste zorg op zich moet nemen. Wij zijn (nog) van mening dat het anders moet kunnen....

pillen

Veroorzaken de pillen niet dit gedrag? Heb je de bijsluiter gelezen?
Misschien een zorgboerderij waar hij een paar keer per week heen kan? Krijg jij rust en hij veel plezier.

Bij ons

was het een gezamenlijke beslissing. Wij hadden een week-om-week regeling. Weliswaar een soort afgedwongen beslissing, we kwamen om hulp maar vanwege het armzalig optreden van Jeugdzorg escaleerde e.e.a. heel snel en werden we min of meer gedwongen te kiezen voor vrijwillige uithuisplaatsing, anders zou het OTS en UHP zijn geworden. En dan heb je als ouders geen enkele inspraak meer.

Je schrijft dat de moeder de meeste zorg op zich neemt. Blijkbaar is de situatie voor haar niet meer te dragen. Kunnen jullie het omdraaien? Dat jullie de meeste zorg op je gaan nemen?

Dit is bij ons wel allemaal gebeurd. Zoals ik al zei, we hadden week-om-week, maar ongeveer een jaar voordat we concreet met uithuisplaatsing begonnen hebben wij een half jaar volledig voor mijn bonusdochter gezorgd omdat moeder zelf overspannen in een instelling zat. En nee, dat was idd niet te doen... Het was niet alleen zwaar maar ook onverantwoordelijk. Ze spijbelde veel, ging met ongure types mee, en liet gedrag zien waardoor wij met reden angst hadden voor loverboys of drugsverslaving. Achteraf vertelde ze ook nog dat ze 's nachts zonder dat wij het wisten via het balkon het huis verliet en 's ochtends weer naar binnen klom (nooit geweten, nooit gemerkt). Zelf hadden wij toen drie kleine kinderen.

En ja, moeder is nog steeds in beeld. Het is allemaal erg moeilijk geweest, maar ons doel is wel bereikt. Bonusdochter heeft nog steeds een band met beide ouders, we zijn haar niet kwijt, ze ziet mij als tweede moeder. Zo stelt ze me ook altijd voor bij vrienden, werk of opleiding. Het laat zijn sporen na, ja, ze heeft therapie, en soms kan ze nog steeds boos zijn, omdat ze zich weggedaan voelde. Maar ik ben 100% ervan overtuigd dat er iets moest gebeuren, anders waren er denk ik echt vreselijke dingen gebeurd. De kwaliteit van de geboden zorg is wat anders, eigenlijk is er geen zorg geleverd, alleen maar een woonplek. En dat is iets waar ik me nog steeds vreselijk kwaad over kan maken. Maar dat is weer een ander verhaal...