Zoon weer depressief
Mijn jongste zoon van nu 17 heeft de diagnoses ADHD, PDD-nos, dysthyme stoornis, een eetprobleem, een angststoornis en trauma's naar aanleiding van zijn schoolverleden en gebeurtenissen in het gezin.
Vorig jaar is daar auto-mutilatie en een suïcidepoging bijgekomen. Hij heeft gesprekken in de GGZ gehad en heeft medicatie gekregen en is langzaam weer wat opgeknapt tot het moment dat het eigenlijk best goed ging. Iedereen blij en opgelucht, hulp verminderd, medicatie bleef. En vorige week begon het weer. Hij heeft weer gesneden en vertelt dat hij weer last heeft van hele donkere gedachten.
Er staat een afspraak op bij de GGZ voor deze week en ik wil goed beslagen ten ijs komen.
Ik wil lichttherapie voorstellen omdat dit een positieve invloed heeft op de stemming, ook als het geen seizoensgebonden depressie is. Ik heb het daar tijdens een lezing met een psychiater over gehad.
En ik vraag me af of een dagtherapie zinnig is omdat zijn problemen dan grondiger aangepakt gaan worden.
Hebben jullie nog ideeën?
De vader van mijn zoon stelde de Yes We Can Clinics voor maar dat lijkt mij geen goed idee. Ten eerste denk ik dat hij niet in de doelgroep valt en ook wil hij niet thuis weg. Ook vraag ik me af of hij wel geholpen is met thuis weggaan. Hier thuis zijn geen problemen en dit is wel zijn veilige haven waar hij kan bijkomen.
Therapie
http://www.leokannerhuis.nl/cli%C3%ABnten/adolescenten-12-tot-23-jr/diagnostiek-advies-en-consulten
Het risico van Yes We Can Clinics is dat hij in groepen terecht komt van jongeren die zelf niet alleen gedrags- en verslavingsproblemen hebben maar wat een probleem kan zijn als je zelf autisme hebt vanwege naiviteit en letterlijke eerlijkheid. Dan ben je een makkelijk slachtoffer. Ook al wordt dat begeleid, dat risico lijkt me niet prettig.
Ik zou zelf op zoek gaan naar een behandelsetting waar autisme op de voorgrond staat en men daar veel ervaring mee heeft.
Bijvoorbeeld zoals de Leo Kannerstichting.
Naast medicatie is uiteraard vooral belangrijk wat je zoon zelf wil ondernemen. En of er geen progressie mogelijk is op het gebied van scholing, hobbies of andere zaken waar hij wel een positieve stimulans van krijgt.
Overleg vooral met je zoon, het gaat om zijn leven, en zijn vaste behandelaar. Maar inderdaad ik zou hem thuis houden om die veiligheid in elk geval te behouden.
Mijn dochter heb ik begin dit jaar een naaimachine voor gekocht. Dat heeft haar in elk geval veel prettige tijd bezorgt.
Daarnaast heeft ze EMDR al weer een tijdje, om alle negatieve zaken die op haar netvlies staan aan te pakken.
Dat wachten we dan af en anders gaan we weer naar de medicatie kijken.
Bij mijn dochter speelde overigens ook Pfeiffer. Kan het zijn dat er bij jou zoon ook sprake is van een infectieziekte? Dat kan de belastbaarheid ook sterk verminderen. Dat kan de huisarts beoordelen.
de escaleren
Bij mijn zoon, (adhd,dysthyme stoornis) is het altijd heel belangrijk om in periodes waarin het weer slechter gaat, heel erg te de escaleren.
Want hij raakt zelf in paniek van zijn depressieve gevoelens (oh nee, daar gaan we weer). Hij gaat op zijn adhd impulsieve emotie stroom, keihard de dip in. Echt als een vallende steen. Binnen een paar minuten.
En ik ga dan als ik niet uitkijk met hem mee. Dan raak ik dus ook in paniek. Uit angst voor het terug keren van die rottijd.
Ik weet dat het heel belangrijk is om daar niet in te trappen. Dus als we weer een depri stemming hebben, is het belangrijk om de aanleiding te vinden, om de angel te zoeken. Om die eruit te trekken.
Dus niet denken: oh nee, we zijn weer terug bij af. Maar denken: we pakken die aan, gelukkig weet ik ervan, we gaan er wat aan doen.
Dat klinkt natuurlijk nogal als een open deur. Maar voor mij persoonlijk is het echt heel erg moeilijk om die mind set te bereiken en te houden. Het is de grootste uitdaging in de opvoeding van mijn zoon.
En ik merk aan alles, dat mijn zoon het juist zo nodig heeft, dat ik die mind set heb. Want ik ben zijn kapstok op die momenten. Omdat ik degene ben die het dichts bij hem mag en kan komen.
Het is wel heel naar, die depressies. Echt rot. Ik wens jullie sterkte.
Oh ja
En therapie, dat lijkt me fijn als hij daar open voor staat.
Onze zoon ziet dat helemaal niet zitten, dus dat is eigenlijk pas een optie als we er echt niet meer uitkomen met zijn allen. En dan denk ik altijd dat we het misschien wel moeilijker maken dan nodig is..
Als je zoon het wel wil, dan zou ik het zeker doen. Al was het maar om de mind set: hier is wat aan te doen, hier gaan we wat aan doen, te bereiken.
Ja, dat is een nadeel
Mijn zoon staat ook totaal niet open voor therapie. Hij is niet depressief, maar heeft wel last van dwang. Wast zijn handen tot bloedens toe, 'mag' alleen maar zijn kamer op als hij gedoucht heeft, dat soort dingen...
Maar hij wil absoluut niet praten over therapie. Zou denk ik wel pillen hiervoor willen, maar dan moet je eerst praten en dat wil hij dus niet...
Ik heb wel eens gelezen over therapie via het internet. Was geen EMDR maar ben vergeten wat dan wel...
Iemand hier weet het vast: het ligt op het puntje van mijn tong, zo irritant!
Neuroprogrammering of zo??? Kan dat?
Bedoel je...
Neurofeedback?
NLP
Neurolinguistisch Programmeren.
Praktische bruikbaar volgens volgers. Onwetenschappelijk volgens Skepsis.
neurolinguistisch programmeren
geloof ik... NLP.
http://ikbenzo.nu/-ikbenzo-/nlp--autisme--adhd-en-communicatie/index.html
Als je googelt op NLP en autisme verschijnt er heel wat... Ik weet niet of dat iets zou kunnen betekenen?
Ja... AnneJ
Praktisch tegelijk gepost...
Maar zo is het ook met de psychiatrie. En met medicatie. Bij de een helpt het wel, bij de ander niet, of slaat het niet aan.
Een v mijn kinderen heeft een vorm van epilepsie. De neuroloog zegt tegen mij: eigenlijk snappen we er helemaal niets van. We weten niet echt waarom het ontstaat, we weten al helemaal niet waarom medicatie bij de een wel werkt en bij de ander niet...
Hmmm, schiet mij maar lek dan. Ik kijk wat ons helpt en wat niet. Maakt mij niks uit dan of het wetenschappelijk verantwoord is. Ook zo besproken met de neuroloog, die geeft ons helemaal gelijk.
Nog iets wat zoon met autisme helpt is LTO3. Een voedingssupplement, althans zo wordt het verkocht.
Mijn zoon heeft er veel baat bij (gehad). Ik ken nog 1 iemand persoonlijk die het gebruikt en er heeel veeeeel baat bij heeft. Kwak, zegt een ander... Tja...
Na opname werd het beter
Mijn kind heeft jarenlang bij de GGZ rondgelopen met een ernstige eetstoornis. Er kwam pas schot in de zaak toen ze zelf inzag dat het uit de hand was gelopen, en ze voor haar toekomst wilde vechten. Ze heeft ruim een jaar in een kliniek gezeten. Daar werd haar langzaam aan weer een normaal eetpatroon aangeleerd. En de onderliggende oorzaak - de depressie en de negatieve gedachtengangen aangepakt.
Het is voor haar een keerpunt geweest. Eten en gevoeligheid voor stemmingswisselingen zal altijd haar zwakke plek zijn. De grote winst is dat zij er ZELF mee heeft leren omgaan. Zeven jaar verder heeft ze een studie afgerond, functioneert goed op haar werk, en is gelukkig in de liefde.
Het was een hele stap. Ook voor mij, ik vond het moeilijk niet als falen te zien. Maar haar opname gaf ook lucht in het gezin. Omdat ik er niet meer dagelijks bovenop zat, vertrouwen had in haar behandelaars, kon ik de zorg uit handen geven en kwam ik ook weer aan een eigen leven en plezier daarin toe.
Jouw zoon heeft al zoveel meegemaakt, het zou een wonder zijn geweest als hij daar zonder mentale kleerscheuren vanaf zou zijn gekomen. Bij een dysthyme stoornis ligt een acute depressie altijd op de loer. Ik zou bij zo'n zware psychische problematiek net zomin mijn zoeken in de alterneuten als bij kanker. Hij is nu nog 17. ZIjn toekomst ligt nu nog open.
Ik heb destijds een dag of twee drie me een slag in de rondte gebeld met allerlei instellingen. Me hun werkwijzes uitgebreid laten uitleggen en de mogelijkheden. En hen de zwaarte en de levensbedreigende kant van haar problematiek voorgelegd,en niet verbloemd dat ik zelf onderhand ook aan het eind van mijn Latijn was.
De kliniek waarin ze terechtkwam had ook een nazorgprogramma. Dat was ook essentieel. Ik raad je ook aan om bij die telefoongesprekken 1 aspect te benadrukken, omdat er anders de kans groot is dat hij tussen wal en schip terechtkomt. Heel veel sterkte.
Eigen regie
Snijden en een zelfmoordpoging kan betekenen dat iemand zich machteloos voelt en niet opgewassen is tegen de dagelijkse gang van zaken en wat er zich in het leven voordoet.
Het is verleidelijk om dan de blik te richten op het snijden en de poging terwijl het gaat erom het dagelijks leven door te nemen en daar meer vaardigheden en oplossingen te vinden, stress te voorkomen en meer balans te maken en nieuwe hoopvolle dingen voor de toekomst en voor de dag van vandaag te vinden.
Ik denk ook dat NLP daarbij kan helpen. Zoon heeft een vriendin die trainer is in NLP en hij maakt daar dan wel gebruik van. Zoon is daarin veel zelfstandiger hij neemt er uit wat hij kan gebruiken, mindfullness, haptotherapie, NLP, sporten.
Het kan ook zo zijn dat deze zoon al genoeg geschrokken is van het snijden en de situatie rondom zijn zelfmoordpoging en wat dat voor hemzelf betekent en voor de mensen om hem heen dat hij gemotiveerd is om zelf meer mee te denken hoe hij daar beter mee om kan gaan. Daar kun je hem bij helpen. Door naast hem te staan en vooral eigen regie en initiatieven te steunen.
