Zoon van mijn vriend, is het onwil of onmacht?
Sinds een aantal maanden heb ik relatie met een man die 3 kinderen heeft. (hij is nu bijna 2 jaar gescheiden, ik officieel nog niet, maar mijn ex en ik leven wel al bijna een jaar gescheiden).
De middelste van de 3 heeft PDD-NOS, hij is nu 10 jaar. Het is een schat van een jongen, maar mijn vriend en ik hebben het gevoel dat hij door zijn moeder enorm wordt gepamperd. Helaas zijn de jongens maar 1 weekend per 2 weken bij ons. Ze zijn dus veel vaker bij moeder en zij gooit alles op onmacht, ze leert hem geen dingen, ze doet het voor hem. Toch heb ik het idee dat hij zelf best al veel kan. hij kan het moeilijk vinden, maar dat zie ik juist als reden om het oefenen.
De dingen waar ik het over heb zijn praktische dingen, zoals het smeren van zijn eigen broodje, drinken inschenken, tafeldekken enz. In het begin zat hij bijvoorbeeld aan tafel en vroeg om een boterham. Als we dan ja zeiden, bleef hij rustig zitten wachten. Nu weet hij dat als wij ja zeggen, hij het zelf mag pakken.
Helaas zijn er nog zoveel meer dingen, die ik eigenlijk verwacht dat een 10-jarige zelf kan doen. Zoals drinken inschenken. Een nieuw pak openmaken is lastig, dat begrijp ik.
Zoals jullie begrijpen, heb ik nog niet zoveel ervaring.
Hoe kan ik zien wat onmacht is en onwil? Is dat te zien?
Leren
Ik denk dat het fijn is dat deze jongen jullie heeft. Je kunt hem denk ik veel leren. Het punt zou hier kunnen zijn dat een kind met pdd-nos dingen gewoon wat meer in detail, geduldiger, met meer herhaling, concreet uitgelegd moet krijgen om het in de vingers te krijgen. En als je daar de knoet over gooit of boos wordt dan kan dat een hoop frustratie geven zodat je denkt dat een kind onwillig is. Eigenlijk denk ik dat het met de meeste kinderen zo werkt maar bij dit soort kinderen helemaal.
Toch is het ook nog zo dat ik op een schooldag ook vaak wat meer overneem van mijn kinderen zodat ze met minder stress op school zitten. Want, omdat veel praktische zaken een hoop denkwerk kosten, hebben ze een veel intensievere dag dan een gemiddeld kind en ik wil graag dat ze wat energie hebben voor hun schoolwerk.
Dus ja, ik smeer brood voor school en zet drinken klaar.
Het komt wel goed.
Inmiddels helpen mijn beide kinderen, met name in het weekend, volop mee, en denken dan ook aan een ander, schenken iets in voor ons allemaal, maken ontbijt voor ons allemaal. Maar door de week doe ik het.
Het is even de knop om en ophouden met straffend denken en dan is het goed te doen. En als een kind het even niet weet, kun je het gewoon rustig instructie geven: pak maar even een pak sap uit de koelkast en een glas van het blad: schenk maar even in. En hier is het ook zo, dat je er even geduldig bij moet blijven voor het beste resultaat. Dat kan je zelf een hoop energie kosten maar het is niet anders.
Pamperen
Moeders worden alom verdacht van pamperen van dit soort kinderen. Je zou ze zogenaamd verwennen en daarom kunnen ze niets zelf. Het is anders; omdat je als moeder ziet hoeveel energie en denkwerk het kost, bovendien zijn sommige kinderen gewoon veel later in hun neurologische ontwikkeling en beklijven sommige praktische zaken gewoon niet makkelijk, komt het allemaal wat later. En geef je meer mee. Niet meegeven levert zoveel stress op dat je dat afleert. Je kunt niet voortdurend stress hebben om een kind heen omdat je teveel zelfstandigheid van ze verwacht. Kinderen en ouders worden daar ook heel ongelukkig van.
Mijn exman is om zelfstandig te worden naar een kostschool gestuurd. Tot nu toe is hij zeer zelfstandig maar wel heel angstig en snel in paniek en in de stress. Dat wil je niet voor een kind, daar wordt iedereen ongelukkig van. Maar ja, dat verwennen dat herken ik. Als ik dat hoor dan denk ik, daar heb je dr weer een.
Goede vraag
Wat een goede vraag en wat goed dat je hem hier stelt. Ik heb er wel ideeen over.
Mijn held Ross Greene, heeft hier heel erg vaak en lang over nagedacht. In deze vier minuten legt hij het uit:
http://www.youtube.com/watch?v=jvzQQDfAL-Q 'If this kid could do well, he would do well.
Kinderen doen het goed, als ze het kunnen. Onwil bestaat niet.
Een kind met pdd-nos heeft behoefte aan voorspelbaarheid en duidelijkheid. Als je iets van hem wil, kun je het met duidelijke bewoordingen vragen. Suggesties, steken onder water, grapjes, non-verbale communicatie, ironie, dat is waarschijnlijk zinloos, omdat hij dat niet kán begrijpen.
Ik denk dat het voor ieder kind uit een samengesteld gezin, heel moeilijk is, om de balans te vinden tussen twee huishoudens. Andere regels, ander moraal. Voor een kind met pdd-nos moet het helemaal verschrikkelijk moeilijk zijn. Waarschijnlijk is het allemaal zeer verwarrend voor hem. Zoals je beschrijft met dat broodje pakken, dat vind ik zo zielig klinken.
Het is belangrijk dat hij duidelijke aanwijzingen krijgt. Doe maar dit, doe maar dat, doe het maar zo. Dit zijn de regels, dit doen we wel, dat doen we niet. Zonder waardeoordeel.
En verder moet je weten, dat kinderen met een stoornis vaak een enorm onharmonische ontwikkeling hebben in hun levensvaardigheden. Onze zoon kon je met zeven jaar al precies uitleggen wat een priemgetal is, was er van overtuigd dat hij later een perpetuum mobile ging uitvinden om de wereld energie crisis op te lossen. Heel erg bijdehand. En hij had heel veel moeite met het leren van de tafel van drie en het verschil tussen links en rechts. Ook schoenveters strikken lukte maar niet, om maar te zwijgen van zelf bedenken of het slim was om in de sneeuw met sandalen te gaan lopen. Hij is op zijn negende nog een keer met een pyjama onder zijn kleding naar school geweest, gewoon vergeten zijn pyjama uit te trekken, voordat hij zich ging aankleden...
Kalenderleeftijd zegt niet zoveel over de vaardigheden van kinderen. En al helemaal niet als die kinderen een stoornis hebben.
Thuis voelen
Je kent de jongen nog maar een paar maanden en hij jou ook. Mijn zoon zou met jou aan tafel erbij ook een zeer afwachtende onzekere houding hebben. Hij kan wel zelf brood en drinken pakken maar zou het waarschijnlijk ook niet doen. Hij kent je nog niet goed. Hij ziet je maar eens in de 2 weken. Dus hoe vaak is dat geweest na enkele maanden? Niet onaardig bedoeld, maar hij moet aan de situatie wennen.
Ik zou mijn energie niet steken in het opvoeden in zelfstandigheid. Of hij nu op zijn 10e zijn brood smeert of op zijn 14e, ik vind het niet echt belangrijk. Zijn moeder doet het misschien met kleinere stappen en misschien is hij op andere fronten heel zelfstandig. Heeft niets met pamperen te maken, wel met prioriteiten stellen.
Naarmate je hem steeds beter leert kennen en je een fijne band met hem hebt zie je beter wat onwil is of onmacht.
Op zich
denk ik dat je oprecht enthousiast bent in het willen verder helpen van dit mannetje. Toch spelen er waarschijnlijk een heleboel dingen mee, die jij misschien niet allmaal in proporties ziet.
Zo kan het zijn dat hij een heleboel dingen best kan, of kan leren, maar dit kost behoorlijk veel energie. Vergeet niet dat die moeder er grotendeels alleen voor staat met meerdere kinderen en kinderen die een scheiding te verwerken hebben. Terwijl zij die zelf op haar manier te verwerken heeft.
Jullie hebben deze jongen eens in de twee weken een weekend. Natuurlijk heb je dan meer energie om hem eens e.e.a. bij te leren.
Verder kan meespelen dat hij bij jullie meer timide is dan thuis. Zo kan hij veel cooperatiever lijken dan dat hij thuis is. Op zijn eigen veilige plek zal hij misschien veel dwarser zijn en moeder heeft die twijfelachtige eer.
Mijn tip dus: Oordeel niet. In jouw benaming 'pamperen' zit al wel een oordeel. Mij stuit dat eigenlijk al tegen de borst. Waarschijnlijk doe je dit ter goeder trouw. Maar ik heb zelf een kind met stoornissen en weet hoeveel energie het kan kosten om iets heel normaals aan te leren. En daarnaast; zie je soms als moeder/vader dat er op een bepaald moment andere dingen spelen waardoor het helemaal niet handig is om op zo'n moment iets aan te leren wat hij nog niet kan.
Ik zou investeren in een leuke band met hem. En niet om hem ineens van alles te leren, te willen leren, waardoor je hem misschien zelfs met spanning opzadelt die hij na het weekend thuis bij moeder moet afreageren...
Ga er maar vanuit dat jij niet zo maar even kan overzien wat onmacht is en wat onwil. Ga er ook maar vanuit dat de moeder doet wat zij kan.
Bedankt voor alle reacties
Ik weet dat het met een kind met een stoornis allemaal moeilijker gaat. Ik heb zelf een dochter met een lichte vorm van asperger. Vandaar dat ik hier ook de vraag stel. Ik ken de jongen al wel wat langer. Mijn nieuwe vriend, was een goede vriend van mijn ex. Helaas heeft mijn ex het laatste jaar hele vervelende dingen gedaan. Mijn vriend was niet blind voor de fouten van zijn vriend (mijn ex) en heeft mij daarin bijgestaan. Zo is er wat gaan bloeien tussen ons. Ik ken de jongen dus al wat langer.
De moeder heeft er nooit alleen voor gestaan. Dat is ook de reden dat ze gescheiden zijn. Ze had al een ander.
Als ik jullie goed begrijp zouden we er eigenlijk voor moeten kiezen om het zo te laten. De jongen niets te leren. Ik moet eerlijk zeggen dat mij dat juist beangstigd. Juist omdat het zo moeilijk voor hem is, lijkt het mij zaak dat hij de dingen zelf leert doen. Ik begeleid hem daar ook in. Ik vertel elke stap en als het niet lukt, doe ik het hem voor, laat ik het hem zelf proberen. Dit doe ik bij hem, net als bij mijn dochter, rustig, en met geduld. Daarbij ben ik echt niet de hele dag bezig met hem dingen leren. Ontspanning, gezelligheid en genieten van het feit dat de kinderen er zijn, is het belangrijkste in onze weekenden.
Ik zal in hem blijven investeren en hopelijk zie ik op een gegeven moment het verschil tussen onwil en onmacht.
Drama driehoek
Hoi,
Op het forum hier, las ik eens over de drama driehoek. Ken je die? http://www.hetwormgat.nl/dramadriehoek-1-over-het-hoe-en-wat/
Ik wil niet zeggen dat jullie daar in zitten, ik ken je helemaal niet. Maar als ik je post zo lees, lijkt het net alsof jij die jongen wilt 'redden'. Daar zou ik heel erg mee oppassen. Juist omdat de verhoudingen nogal ingewikkeld klinken.
Maar goed als ik het mis heb, vergeet het dan alsjeblieft.
En nogmaals, er is geen onwil, daar geloof ik echt niet in. Als kinderen onwillig lijken, zit daar onmacht achter. Emoties die niet begrepen worden, verwachtingen waar niet aan voldaan kan worden, flexibiliteit die niet opgebracht kan worden. Onwil klinkt negatief. Dat zou ik loslaten, als ik jouw was.
Sorry...
maar dit klinkt mij wat arrogant in de oren. Bedankt voor de reacties maar ik doe lekker toch wat ik wil.
En ik trek mij er niks van aan dat ik hem maar eens in de twee weekenden heb, het moet toch op mijn manier...
En ik luister ook niet naar het argument dat dezxe jongen er spanningen van krijgt die hij misschien thuis afreageert....
Oeps
Je vraagt je weleens af wie er nou eigenlijk rigide en niet flexibel is. Kind met autisme of de omgeving.
Paddington
Jij hoeft hem niets te leren, te begeleiden of zelfs niet op te voeden. Hij heeft al ouders die van hem houden toch? Echt, je hoeft geen orthopedagoog of psycholoog te spelen. Of is de band met de moeder van de jongen zo goed dat zij je om hulp, begeleiding en sturing heeft gevraagd?
Tjee
Wat oordelen jullie hard. Ik vind Paddington heel liefdevol klinken, en ze geeft aan dat ze hem net zo behandeld als haar eigen dochter.
Mag een stiefouder een stiefkind dan niks leren, nergens mee begeleiden? Uit eigen ervaring weet ik inmiddels dat je het als stiefouder nooit goed doet, dat je altijd het nadeel van de twijfel krijgt. Best wel triest is dat....
Juist wel leren
Het kan ook zijn dat jongen de vaardigheden thuis wel beheerst, maar ze bij jullie thuis niet kan toepassen. In die zin kan het alleen maar goed zijn dat jullie er ook mee bezig zijn. Maar als er een gevoel van onveiligheid aan ten grondslag ligt, dan zou ik toch vooral insteken op opbouwen van vertrouwensband. Je kunt hem wel vertellen wat hij bij jullie kan/mag doen, maar ik zou geen druk op hem leggen. (wat mijn zoon thuis en elders laat zien is een wereld van verschil)
Nieuwe situatie
Veel kinderen met ASS houden vast aan de vertrouwde situatie. Dus als tweejarige smeert moeder je brood, dat ben je gewend, dus als tienjarige moet dat nog steeds zo. Gewoon ontwikkelen is lastig binnen de vertrouwde omgeving.
Maar in een nieuwe situatie is het voor een kind met ASS veel makkelijker om nieuw gedrag te laten zien. Er is nog niets vertrouwds om aan vast te houden.
Dus ja, dit is een uitgelezen kans voor hem om te experimenteren met nieuw gedrag. Ik zou dat zeker een beetje stimuleren, maar altijd zonder strijd, en vooral ook zonder waarde-oordeel naar de moeder. Moeder kan er namelijk niks aan doen dat haar kind ASS heeft, met alles gevolgen van dien, zoals dat rigide vasthouden aan oude gewoontes en dus slecht in ontwikkelen van zelfstandigheid.
Verschillende huizen, verschillende afspraken
dat kun je ook een kind met ASS leren. Bij jullie mag hij zelf brood smeren. Dat is een regel die je samen kan afspreken.
Soms is het voor een ASS-er gewoon lastig dat dingen op verschillende plekken anders gaan. maar als je gewoon uitlegt wat hij bij jullie wel of niet kan en mag, dan geeft dat niks.
Tegenspraak
Primair komt het neer op een keuze voor je kind. Ga je je verdiepen in de achtergrond van je kind en ga je je kind helpen met puzzelen en oplossen. Dan kun je niet meer meezingen met het publieke koor van ouders die andere ouders betichten van slapheid en verwennen. Of instellingen die de mond vol hebben van ingrijpen, niet accepteren, begrenzen, afpakken en straffen.
Sommige ouders kunnen dat slim beiden hanteren. En zelf je kind steunen en naar de buitenwereld toe meezingen met het koor dat andere ouders veroordeelt. Want het gaat natuurlijk nooit over jezelf.
Deels herkenning en bijval jippox
Wat Jippox schrijft sluit ik me bij aan, ti's ook nooit goed voor sommige mensen zeg. Ik vind paddington lief en constructief klinken en ze heeft het beste met de jongen voor.
Natuurlijk zit hij (en paddington en co met hem) in een complexe situatie en is de kans reëel dat moeder het hartstikke goed doet en er helemaal niets op haar opvoeding aan te merken zal zijn. Ook kan t zo zijn dat jongen bij zijn moeder zich anders gedraagd. Alles kan. Zo ook is het mogelijk dat zijn moeder wellicht 'pampert'. Bij definitie aannemen dat moeder het helemaal goed doet is net zo goed een vooroordeel (al dan positief mbt moeder) als aannemen dat ze wat pampert. Ik zou denken dat de waarheid waarschijnlijk in het midden ligt maar vooral dat het er eigenlijk niet toe doet.
Nou ben ik stief in een co-ouder situatie en zijn hier geen kinderen met een (officieel) etiket maar wel met gebruiksaanwijzing dus situatie is anders. Toch het lef om advies te geven: ga samen met je vriend en zijn zoon in open gesprek onderzoeken wat je samen kunt doen. Wat wil zoon? Hoe zit het met de andere kinderen? Hoe kunnen jullie hem helpen? Wat is reëel voor de tijd dat hij bij jullie is?
Maar goed, dat zou ik doen, als gezegd, elke situatie is anders.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Afspraken
Duidelijke afspraken zijn belangrijk, die hebben we met elkaar opgesteld. Deze hangen ook duidelijk in zicht, om o.a. ook hem te helpen.
Dat 'pamperen' zien we niet alleen bij hem, maar ook bij de andere twee. De oudste grijpt de vrijheid die hij bij ons krijgt met twee handen aan.
Onwil, tja, wat is onwil. Elk kind heeft wel eens geen zin, met etiket of zonder.
Ik ben echt blij met de reacties, het leert mij weer anders kijken naar hem.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Pamperen
Dat pamperen zien we ook bij de andere twee, die grijpen de mogelijkheid die wij bieden om dingen zelf te doen met beide handen aan.
We hebben de afspraken die bij ons anders zijn dan bij hun moeder thuis al met elkaar op papier gezet.
Het idee om daar nog een keer met hem over te praten vind ik een goed idee.
Verder lees ik alle tips en sla ze op, ik hoop hem daardoor beter te gaan begrijpen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Gescheiden werelden
Of de moeder de kinderen van jouw vriend pampert, doet er eigenlijk niet toe. Het gaat er om hoe jullie met het desbetreffende zoontje omgaan en wat jullie hem aanleren.
Wat ik bij mijn PDD-NOSkind zie, is dat er twee verschillende werelden zijn, die bij vader en die bij moeder. Die werelden houdt hij strikt gescheiden. Alles wat bij vader hoort, dus regels, gewoontes, maar ook muziek, speelgoed, familie, foto's, vriendjes, dat blijft in vaders wereld en gaat niet mee naar moeders wereld en andersom. Zo zal hij bijvoorbeeld niet bij zijn vader uit zichzelf gaan douchen, of zijn tanden poetsen, want dat is daar niet aangeleerd, dus in die wereld is dat geen gewoonte geworden. Dat soort dingen doet hij bij moeder al jaren, omdat dat het daar wel is aangeleerd en een gewoonte is. Huiswerk maakt hij niet bij vader, omdat school bij moeders wereld hoort. Sporten doet hij bij moeder, dus daar betrekt hij vader niet bij. Hij praat bij vader op een hele andere manier dan bij moeder. Het is geen onwil, het is zijn manier van orde scheppen in de moeilijke situatie van gescheiden ouders.
Nu hij wat ouder wordt, hij is bijna 16, zie ik wel enige verandering, ik heb bijvoorbeeld foto's met hem bekeken die hij tijdens zijn vakantie met zijn vader had gemaakt, hij neemt tegenwoordig films mee om bij ons te kijken, komt met gekamde haren terug en de schone kleren die hij meeneemt naar zijn vader komen niet meer ongebruikt terug.
Ik verwacht dus niet dat het onwil is van het zoontje, maar dat het een en ander nog in zijn systeem moet komen als hij bij jullie is. Omdat hij niet zo lang bij jullie is, zal het langer duren om er een gewoonte van te maken, dus blijf geduldig, duidelijk en consequent.
