Zoon tussen wal en schip in de groep

Sorry

ik snap je vraag niet

Sova of mindfull

Omdat ik het zelf ook overweeg voor mijn kind: misschien is een SoVa-training iets voor hem? Of anders een mindfulness training?

Maar zijn er

aparte clubejs voor sport o.i.d. voor adhd-ers bijv.?
volgens mij eigenlijk niet...

Mama; wat is er lastig aan mijn vraag? De vraag is waar mijn zoon kan sporten of op een clubje kan omdat hij net niet te zien is als gehandicapt maar toch dusdanig extra begeleiding nodig heeft dat hij op een gewone club niet mee kan komen.

Ava

dat is waarschijnlijk wel het soort training waar hij misschien wel mee kan komen omdat dat meer aandacht en rust is. Maar hij zal tussen andere kinderen erg opvallen.
Maar ik wil hem gewoon ook op een sport o.i.d. kunnen doen zonder de nadruk te leggen op zijn beperking en wat er versterkt moet worden; zoals sova o.i.d.

Nogmaals sorry

ik had niet door wat je met een clubje bedoelde. Ik zag dat meer als een groepje kinderen. Je had het ook niet over een hobby of sport, vandaar dat ik het niet snapte.
Maar ik was blijkbaar de enige.

Moeilijk

Hoi,

Is het een idee om het te zoeken in activiteiten die niet zo resultaat/wedstrijd gericht zijn?
Onze zoon gaat nu al twee jaar naar de sportschool. Dat vindt hij heerlijk, omdat niemand zich met hem bemoeit. Wil hij praten, of begeleiding, dan is dat het. Maar als hij dat niet wil, is het ook prima. Als het niet lukt om te gaan, is dat geen enkel probleem.
Mijn man weet veel van fitness training, dus die begeleidt hem (en traint zelf dan ook mee) De sportschoolhoudster heeft in het begin geholpen met het opzetten van het trainingsschema.
Zoon liep er met reguliere sportclubs, steeds tegen de autoriteit van de trainer aan. Dat vindt hij op school al moeilijk, die autoriteiten, maar om dat dan in je vrije tijd ook nog in te moeten slikken, dat wekt weerzin op bij hem. En dan wil hij niet meer gaan.
Mijn dochter zit op tieneryoga. Dat vindt zij dan weer heerlijk. En iets creatiefs, is dat misschien leuk? Tekenen, beeldhouwen, muziekles (harmonie) dansles, toneelles? Ik noem maar een paar zijstraten....
En scouting? Is dat wat? Hier in de buurt is het een lekkere club met veel 'vreemde vogels' erop. En niet zo resultaat gericht. Wel erg veel interactie, dat dan weer wel. Daar moet je wel van houden.

Jammer maar helaas

Ik heb het tegen de klippen op geprobeerd, clubjes bij mijn kinderen met autistische stoornis. Met als resultaat: doodongelukkige kinderen, elke zaterdag weer een drama, pesterijen op de club en leiding die begrip toonde maar sméékte hen thuis te houden omdat ze het ook niet meer wisten.
Doordeweeks waren we zoet met allerlei begeleiding incl. sovatrainingen.

Toen mijn ene kind letterlijk ziek werd van alle goedbedoelde prikkels heb ik besloten dat alle clubjes verleden tijd waren. Ik heb toen ook drastisch gesneden in de begeleiding (niet gestopt, wel zéér selectief gekeken wat echt zoden aan de dijk zet en wat vooral erop gericht was de begeleider van de straat te houden ), inclusief het zoveelste ("ja, mevrouw, dit is echt, echt, écht op aspergers gericht") sovagroepje.

Sindsdien is er zowel bij hen als bij mij een boel rust in de tent

Club extra of sport extra

Hoi
In veel gemeenten wordt "sport extra" of "club extra" aangeboden door sportverenigingen of door de gemeente.
Via Google vond ik dit bijvoorbeeld:
http://www.club-extra.com/RenderTable.aspx
http://www.gehandicaptensport.nl/clubextra
http://clubextra-arnhem.nl/

Wat rode vulpeninkt zegt

Daar zit ook wel wat in.
Ikzelf heb in mijn jeugd nooit op een club of sport gezeten. Mijn ouders hadden geen tijd/geld. En ik heb het nooit als een gemis ervaren. Ik vind een sport of een club dus niet echt een 'must'.

Maar ik weet natuurlijk niet hoe dat voor je zoon is. Het kan goed dat hij er wel behoefte aan heeft. Onze zoon vindt die sportschool dus heel prettig. Hij gaat er met plezier heen. (en dat is voor hem heel was, hij is zo'n joch dat altijd huizenhoog tegen dingen opziet.) Echt even je spieren gebruiken, hij vindt het heerlijk. Ik merk dat zijn zelfvertrouwen toeneemt met zijn spierkracht.

Ik kan me voorstellen dat op een gegeven moment een baantje ook heel prettig kan zijn. Jouw zoon is daar misschien nog wel wat jong voor? Maar folders rondbrengen o.i.d.?

Niet competitie gericht?

En als je het nu eens in een niet competitie gerichte sport zoekt?

Ik geeft zelf in verenigingsverband zwemles. Ons beleid is dat iedereen welkom is, met als resultaat dat we momenteel een spastisch kind diverse kinderen met ADHD, epileptische kinderen, doven, soms zelfs (functioneel) blinden en nog vele kinderen die misschien geen labeltje hebben maar wel een gebruiksaanwijzing hebben les geven.

En het gaat prima. Zolang ze nog geen diploma hebben zorgen we dat we met 2 man op een groep staan. En zodra ze een diploma hebben (en de druk er af is) blijkt het allemaal relatief makkelijk te gaan. Ze kunnen allemaal op hun eigen niveau in de zelfde groep zwemmen. Als er iemand minder mee komt heeft dat geen gevolgen voor de 'groepsprestatie' en als iemand er een keer niet is is dat ook geen enkel probleem.

Geen competitie, maar toch moeilijk iets te vinden...

Mijn zoon is motorisch ook niet één van de handigste, dus kwam met zwemmen altijd achteraan. Als hij eindelijk ook met een zwemopdracht klaar was waren de anderen al weer halverwege de volgende opdracht en kreeg hij boze brommen dat hij wel eens op mocht schieten. Dus daar is hij wilde hij niet meer naar toe.

De sportschool was ook niet geweldig, dat klikte niet met de begeleiders. Hij kreeg een toestel toegewezen met minimale uitleg en dan werden ze erg boos als hij iets verkeerd deed. Bij spinnen was er keiharde muziek en hoorde hij de aanwijzingen niet en werd hij weggestuurd omdat hij het verkeerd deed. En verder is er hier geen sportschoolmogelijkheid op individuele basis als je jonger dan 16 jaar bent.

Judo is hij ook mee opgehouden omdat andere kinderen zich niet aan de regels hielden en hem zeerder deden dan de bedoeling - dat ging zo tegen zijn rechtvaardigheidsgevoel in dat hij het niet langer wil doen.

Hij wilde wel voetballen, maar heeft er vanaf gezien toen hij met een schoolcompetitie in het doel stond en telkens heel erg werd uitgescholden door zijn schoolgenoten als hij een bal doorliet - de andere scholen bleken kennelijk alleen maar topvoetballers af te vaardigen? Dus dat wil hij ook niet meer.

Maar hij sport wel in verenigingsverband, denksport: schaken, en dat gaat prima. Nu nog een sport vinden waar het ook zo goed gaat en meer beweging bij krijgt...!

En.....

Scouting! Ik zag bij mijn zoon op scouting veel kinderen met adhd, autisme, en zij draaiden gewoon mee in de groep, met leiders die goed omgingen met deze kinderen als het even niet wilde lukken. Ook mijn zoon met ADD heeft het hier jaren erg naar zijn zin gehad.

Zoeken

Het is zoeken maar soms kan een kind opeens op zijn plaats zijn bij een sportclub met de goede trainer en andere kinderen die hem accepteren. Op de handbalvereniging hier hebben we ook een aantal kinderen die op PRO zitten en een aantal ADHD'ers.

Verder hoor je nog wel eens dat veel ADHD'ers keeper worden. Vaak wil de rest het niet doen en als keeper is je taak heel duidelijk en overzichtelijk en ben je een eenling in een team.

Scouting

Mijn zoon (geen etiketjes) is dus juist van scouting afgegaan omdat er teveel kinderen waren die op allerlei manieren aandacht vroegen en kregen. Mijn zoon kon er niet tegen om op school tussen de kinderen te zitten die niet luisterden naar de leerkracht en dan op zijn hobby ook nog eens.

Scoutingleiders zijn vaak ook gewoon pubers zonder extra opleiding en al zeker niet met ADHD. Prima als je dat gaat proberen maar ga eerst heel vaak mee en bekijk het vanuit een hoekje hoe dat gaat. Het staat of valt met de begeleiding.

Mijn zoon heeft veel minder problemen met kinderen met ADHD etc op de sport omdat het daar allemaal veel duidelijker is. Het is altijd hetzelfde ipv dat er steeds spelletjes en regeltjes moeten worden uitgelegd.

Nogmaals: kijk goed hoe de leiding is en hoe ze ermee omgaan.

Sport

Mijn zoon heeft met veel plezier sport en spel gedaan: een soort veredelde gymnastiek les. En kijk ook eens of er trampolineles is (kleinere groepjes, altijd begeleiding) of circusles. Informeer anders ook een via MEE.

Begeleiding

Dat is het inderdaad P, het staat of valt met de begeleiding. Bij de ene scouting groep gaat dat prima, bij de ander niet.
Het moet net passen bij je kind en klikken met de sfeer en de leiding.
Dat maakt het gelijk ook zo moeilijk. Want als een kind een aantal teleurstellingen achter elkaar heeft, op dit gebied, zoals MoederMop beschrijft, kan ik me voorstellen dat het niet eens meer wil gaan proberen.

Moeilijk hoor.

Toch g-sport

Ik heb niet alles hier boven gelezen, maar wil je wel onze ervaring vertellen. Mijn zoon heeft autisme en verder een hoge intelligentie. Gewoon voetbal redt hij echter niet, o.a door zijn motoriek en meer uitleg nodig hebben.
Toen we hoorden over G- voetbal dachten we dat dat niets voor hem was. Toch gebeld en een keer gaan kijken. En nu bijna vier jaar later zit hij er nog steeds met veel plezier. Het is namelijk voor alle kinderen die om wat voor reden dan ook niet mee kunnen komen in het reguliere voetbal.
Er zijn kinderen met autisme, ADHD, een klompvoet, hartafwijking epilepsie etc.
Sluit het dus niet uit!
Verstuurd met de Ouders Online iPad app.

Scouting en alternatief

Ik wilde clubjes "omdat het zo hoorde"... Maar ook om ze achter die eeuwige computer vandaan te houden.

Ook mijn kinderen zaten op scouting, en bij de Bevers ging dat goed, daar zat namelijk iemand die in het speciaal onderwijs werkte. Na het overvliegen ging het mis. De leiding was hartstikke aardig en deed hun best, maar het ging gewoon niet en vooral bij één van mijn kinderen hadden de andere welpen daar flink onder te lijden.
Sporten en clubjes waren echt geen optie voor ons, vanwege de extra aandacht die ze vroegen, het drukke schema doordeweeks en nog wat praktische zaken zoals een vader die ze in "zijn weekend" niet naar clubjes wilde brengen (en ja, dan kan je op je kop gaan staan, maar ook denken: "Ik ben niet voor niets van hem gescheiden, dit is trekken aan een dood paard.").

Ik heb vorig jaar na jaren niks, ze zitten inmiddels in de puberteit, een geweldig alternatief gevonden. Regelmatig bezoeken ze een zorgboerderij vanuit het PGB (of eigenlijk meer een soort minidierentuin). Voor de buitenwereld lijkt dat gesubsidieerd geitjes knuffelen of paardrijden, de werkelijkheid is anders.
Mijn kinderen hebben elk een andere vorm van begeleiding nodig, de één moet echt één op één begeleiding (en hij is echt niet zwakbegaafd), de ander kan wat meer los worden gelaten, moet vooral gestimuleerd en "aangejaagd" worden en dan lukt het wel. Ze moeten vooral aan het werk! Dieren verzorgen, maar ook klussen rond het bedrijf.
Sporten en clubs zitten er niet in, maar zo komen ze toch in contact met de frisse lucht, met "samenwerken" en met lichaamsbeweging.
Zelfs mijn "moeilijkste" kind, die door heel veel teleurstellende ervaringen zichzelf had geleerd al op te geven voor hij begonnen was, is dolenthousiast, verbaast vriend en vijand met zijn inzet en er komen interesses bij hem boven die we nooit achter hem gezocht hadden! Binnenkort moet ik in mijn tuin wat graafwerkzaamheden verrichten en mijn kinderen staan al te springen om te helpen, ze hebben er net zoveel aardigheid in als een ander op voetbal of zo!

Ik weet niet of dit mogelijk is, want het gaat via de AWBZ en die kraan wordt helaas in rap tempo dichtgedraaid, maar misschien zou je het ook eens bij de kinderboerderij, een oom die sleutelt aan brommers, helpen in de tuin, dat soort dingen kunnen zoeken, als daar een geduldige vrijwilliger rondloopt die zulke kinderen goed begrijpt.

Adhd-team

De zoon van m'n vriendin voetbalt in een team met vooral ADHD-kinderen, zelf is hij autistisch. Het team is niet prestatiegericht, maar ze gaan elke week een uurtje lekker voetballen met elkaar en hebben heel veel lol. Dus er zijn wel zulke teams...

Een sport met structuur

Wat klinkt dat G-voetbal leuk, Toja!
Hier een kind met ADHD en PDD-NOS dat altijd op reguliere sportverenigingen heeft gezeten. Eerst atletiek, daar was heel veel structuur in de trainingen. Er zaten ook kinderen op die duidelijk motorisch minder sterk waren, maar dat geeft niks in zo'n training.
Nu zit hij op volleybal, de uitleg over de techniek was zo te zien in het begin nogal verwarrend voor hem, maar sowieso worden de kinderen die een bepaalde slag nog niet beheersen daar even apart genomen om dit nog extra te oefenen. En nu gaat het heel erg goed!
Kun je niet vragen welke sport/activiteit hij leuk zou vinden om te doen en dan eens informeren bij die vereniging? Ook een goed uitgangspunt is om te kijken waar hij goed in is en daar iets bij te zoeken. Mijn zoon blijkt dus nogal balgevoel te hebben en dat compenseert het feit dat hij de helft van de uitleg niet meekrijgt.

G-team hockey

Hier zou het G-team van de hockeyclub ook passend zijn voor jouw kind.
Ik denk dat die G overal anders uitgelegd wordt.

Speciale teams voor slechte motoriek

Of het G team iets is verschilt heel erg, dan moet je echt gaan kijken. Ik zit met hetzelfde dilemma en ben ook zoekende. Er zijn ook initiatieven voor kinderen die 'motorisch onhandig' zijn. Zo ken ik in de Haagse regios 2 initiatieven van een voetbalclub en hockeyclub. Je moet hiervoor minimaal S(O niveau hebben, dus niet een echte verstandelijke beperking.

Zoeken en aftasten

Het hangt ook van de sfeer en cultuur van een vereniging af of je zoon daar "past". Het is dus zoeken en aftasten. Mijn zoon (ADHD, PDD nos, motorisch, communicatief en sociaal helemaal niet vaardig) heeft voetbal geprobeerd, maar dat was een drama, zwemmen werkte ook niet en toen zijn we aanbeland op het korfbalveld. Daar hing een prettiger sfeer dan op het betreffende voetbalveld en een bal gooien ging hem ietsje makkelijker af dan het gespartel in het water.
En niks G- of autistenteam, hij is "anders", maar wordt vanaf de eerste dag geaccepteerd zoals hij is en met respect behandeld. Iedereen moet het spelletje leren op ieders eigen tempo, dat is bij hem niet anders. Het is bij alle leiders bekend dat je hem heel duidelijk van te voren moet vertellen of voordoen wat zijn taak is en dat hij die taak dan vervolgens tot in de perfectie uitvoert. Tijdens de wedstrijd is er voldoende tijd en ruimte voor een coach om zijn aandacht te trekken, hem naar de kant te roepen om vervolgens op een duidelijke rustige manier nieuwe taken of aanwijzingen te geven. Mijn zoon doet het nu vijf jaar en zit de laatste drie jaar in het eerste team van zijn leeftijdscategorie ingedeeld. Hij wordt regelmatig door andere teams gevraagd om in te vallen. Ik ben apetrots. Het meest leuke vind ik zijn plezier in het spel te zien, de groei in zijn motoriek en daarmee samenhangend de groei in het spel en vooral zijn groei op het gebied van communicatie en sociale vaardigheden. Die is echt enorm.
Ik ben het met sommige voorgaande posters eens dat sporten op een vereniging geen "must" is, maar als je zoon zelf graag wil sporten, dan zou ik adviseren te blijven zoeken of er een sport is die hem enigszins ligt, want als je iets al een klein beetje kan, maakt het een stuk leuker om het te doen en verder te leren. Ook kun je rondvragen en kijken of er een vereniging is in de buurt met een sfeer waarin hij zich prettig zal voelen. Ik weet ondertussen namelijk wel een voetbalclub waar mijn zoon prima had "gepast", maar toen had hij de smaak van korfbal al te pakken.