Zoon met ocd of dwangstoornis
Wij zijn een nieuw samengesteld gezin en hebben onlangs te horen gekregen dat mijn partner zijn zoon van 16 jaar ocd heeft.
Natuurlijk zitten wij vol met vragen. Zijn zoon woont bij de mama, maar komt regelmatige basis bij ons vertoeven. Echter verloopt dit allemaal niet vlot. Door zijn smetvrees is hij van alles vies, herhaaldelijk wast hij dan zijn handen. Tot ze bijna open liggen van te wrijven. Bij ons douchen lukt ook niet. Het gedacht dat er al iemand anders daar zich heeft gedouchtt. Ondertussen kuis ik het huis al met dettol omdat ik dan denk dat het niet proper genoeg is. Hij heeft geen energie meer, naar buiten gaan is een grote opgave. Wij willen hem helpen, maar weten echt niet meer hoe. Ondertussen gaat hij ook al 2 jaar niet meer naar school door verschillende ziekenhuisopname. Zijn er nog mensen, ouders die dit meemaken en mss tips kunnen geven uit hun ervaringen?
Vals alarm
https://www.dwang.eu/boek-vals-alarm/
Je kunt je in elk geval goed informeren. Menno Oosterhoff is een psychiater die zelf last van dwang heeft en daarvoor een informerende website heeft opgezet.
Hij heeft er ook een boek over geschreven. Je gaat in elk geval, ook met de zoon, voor de beste deskundigheid en probeert hem te betrekken bij de kennis daarover.
Hij twittert ook
en heeft misschien wel tips voor andere info. Heel benaderbare en deskundige man.
ervaring
Rond mijn 19e heb ik ook erg veel last gehad van smetvrees, ik was er echt doodongelukkig van maar kon er met niemand over praten. Tot ik het op een dag niet meer voor me kon houden en huilend thuiskwam, mijn zusje vroeg wat er aan de hand was en toen heb ik alles verteld. Dat het zo vermoeiend is, dat bijhouden van alle dwanghandelingen, alles vond ik vies; de hele vloer in huis, kon het echt niet zonder schoenen of slippers aanraken (viel er wat op de grond ging het gelijk bij de vuile was) de banken vond ik vies, automatisch ook iedereen die er op zat, daardoor had ik al maanden bijvoorbeeld met niemand geknuffeld, terwijl ik dat zo nodig had, een knuffel. Ik deed vaak onaardig om er voor te zorgen dat mensen uit mijn buurt bleven. Ik vermeed iedereen en was zo weinig mogelijk thuis en zat nooit in de woonkamer, behalve als ik toch ging douchen. Het was zo zwaar en zo vermoeiend, dat een mens dat zichzelf aan kan doen zeg. Nadat ik bij de huisarts ook huilend mijn verhaal had gedaan (cliche maar achteraf waar: "had ik véél eerder moeten doen!") werd ik gelijk aangemeld voor therapie en startte ik met medicijnen. Wat een moeilijke stap was dat voor een jongvolwassene... Maar wel een hele belangrijke. Medicijnen heb ik na een paar jaar afgebouwd en hoewel ik altijd wat dwangmatiger schoonmaak dan gemiddeld weet ik hoe ik er mee om moet gaan, de therapie heeft me echt veel geholpen.
Nu had ik het geloof ik niet zo zwaar als jouw stiefzoon, dus ik kan me voorstellen dat veranderen voor hem nóg moeilijker is. Ik heb weinig tips behalve professioneel hulp inschakelen. Samen met hem praten en uitleggen dat er hoop is en hij echt beter kan worden. Nooit boos worden als hij weer handenwast, hij wordt vast al genoeg boos op zichzelf. Ergens heeft hij blijkbaar behoefte aan controle. Misschien dat er een trauma onder ligt (hoeft niet, maar bij mij had het wel te maken met een traumatische ervaring van toen ik 7 was, en de rol die mijn moeder daarin speelde) of zelfs een andere diagnose. Ik bleek ADD te hebben en daardoor zo controlebehoeftig. Toen ik de OCD onder controle had ben ik daar aan gaan werken en dat bleek dus eigenlijk mijn hoofddiagnose.
Je hebt het over ziekenhuisopnames, waren die voor zijn smetvrees? Er zijn namelijk ook klinische behandelingen voor OCD.
Heel veel sterkte, ik weet hoe doodvermoeiend het kan zijn voor zo iemand (en ook voor zijn omgeving). Het gevoel dat je het jezelf aandoet komt daar dan ook nog eena bovenop en dan voel je je al helemaal ellendig. Vertel hem dat het niet zijn schuld is en dat je hem vertrouwt dat hij het niet expres doet, en dat je gelooft dat hij hier niet voor kiest. Hij kan echter wél kiezen om er verandering in te brengen, om er in ieder geval wat aan te doen. Het is zo zonde van alle verloren tijd aan schoonmaken en handenwassen...
Ervaring antwoord
Beste,
Bedankt voor je reactie. Ik ben de papa van deze jongen. Hij is altijd een vrolijke jongen geweest en voor mij is dat moeilijk om hem zo te zien, ik weet dat hij zijn best doet. Zoals ik in jou verhaal lees, is het inderdaad niet gemakkelijk om daar zelf mee om te gaan. Laat staan erover te praten. En zoals bij vele aandoeningen is er onbegrip en rare reacties van buitenstaanders.
Hij heeft idd al een paar opnames gehad, maar niet voor OCD. Dat was de zoektocht naar wat er aan de hand was. Die zoektocht duurt al 3 jaar. Donderdag jongstleden hebben ze de diagnose OCD gesteld.
Je spreekt ook van een onderliggend trauma.... die is er zeker ook door de scheiding, die nogal een vechtscheiding was.
Ik als papa kreeg van alles de schuld en werd echt door het slijk gehaald, hij en zijn broer moesten alles maar aanhoren. Terwijl hij als 12 jarige enorm aan zijn papa gehecht was. Er is op dat vlak een hele weg afgelegd.
Nu gaat hij ondertussen al het 3e schooljaar op rij niet naar school, hij isoleert zichzelf op zijn kamer en heeft ook veel moeite met zijn eigen hobby’s .
Ik merk wel dat hij idd veel knuffels nodig heeft, telkens hij bij mij komt krijg ik een dikke knuffel. Bij anderen doet hij dat niet. Soms zegt hij zelfs geen goeiedag.
Nu is de situatie met zijn mama veel beter. Zij heeft ook een nieuwe partner en ikzelf ook. Ik zat met het idee om voor te stellen dat we met 4 (mama met haar partner en ik met mijn partner) eens luisteren naar een professionele hulpverlener over hoe we het best met hem omgaan. We zitten beiden met een verschillende thuis situatie, mijn partner heeft ook kinderen (11 en 9 jaar) , bij zijn mama niet, daar is het enkel zijn broer (18 jaar).
Vroeger had hij veel nood aan motivatie van mij, is het goed als ik hem nu ook soms push? Om bijvoorbeeld te gaan sporten, wandelen,..... Of doe ik daar verkeerd aan?
Is een gesprek met hemzelf over de scheiding aangewezen ?
Bespreek ik samen met hem en mijn partner over de gezinssituatie ?
Hij vertoont weinig emotie, een glimlach is zeldzaam.
Volgens mij is hij echt ten einde raad, hij hecht ook weinig geloof aan de hulp die we zoeken (doordat er zeer weinig progressie zat in alle voorbij acties)
Ik wil hem zeer graag helpen zonder dat mijn nieuw gezin er onder lijdt.
Groeten Filip
praktische oplossingen
Beste Filip,
Ik denk dat je zoon er wel veel aan heeft als je het een en ander probeert te bespreken. Gewoon de gelegenheid bieden om zijn hart te luchten. Je kan dan in zo een gesprek hem proberem te motiveren om het e.e.a. te ondernemen. Ik vermoed dat hij veel vermijdt vanwege zijn smetvrees en dus bang is dat hij vies wordt (of hij heeft andere angsten en zorgen). Het kan zijn dat hij het moeilijk vindt om toe te geven (bv door schaamte). Terwijl sommige dingen best praktisch zijn op te lossen. Om een voorbeeld te noemen: hij vindt bv de auto vies en wil er niet in zitten, durft dit niet te delen dus dan komt hij maar nooit mee, terwijl hij best een leuk uitstapje kan gebruiken. In zo een geval kan dat prima opgelost worden, schoon kleedje mee waar hij op kan zitten en zo kan hij toch mee. Dan is het niet erg om er een keer in 'mee' te gaan omdat op dat moment ontspanning voor hem belangrijker is. Als hij zulke dingen durft toe te geven kom je al een heel eind, want als hij bv weer veel op zijn kamer zit en weer weigert iets samen te doenkan je aan hem vragen of het misschien zijn smetvrees is die hem belemmert, zo ja hoe jullie het voor nu even praktisch kunnen oplossen (we willen wandelen maar hij vindt dat bv heel vies, oke dan mag je best je kleren bij binnenkomst direct bij de vuile was doen, hoe kunnen we je daarbij helpen etc maar dus wél even kunnen wandelen wat hem hopelijk goed zal doen).
En ik hoop dat hij er wel vertrouwen in gaat kriigen dat hulp zoeken voor nu echt nodig is en dat het helpt. Veel sterkte.
