Zoon met angststoornis en wat het met me doet
Mijn zoon van blijkt een ernstige angststoornis te hebben. De huisarts heeft verwijzing geregeld en medicatie in afwachting van de behandeling, die zo spoedig mogelijk gaat starten. Met zoon gaat het met ups en downs, soms zoals nu een goede dag (hij heeft vrienden op bezoek) en soms zoals gisteravond een moment waar hij breekt door de vermoeidheid en de stress.
Ik merk dat het me compleet kapot maakt.
Ik heb namelijk zelf ook een angststoornis, al jaren goed onder controle doordat ik CGT heb gehad en een minimale dosering AD slik ter onderhoud. Ik geef mijn leven een 8, ik ben gelukkig en tevreden ondanks de hobbels.
Maar ik heb niet door gehad hoe ernstig het bij zoon was. Terwijl hij eigenlijk precies de klachten heb dat ik op zijn leeftijd had, tot de soort angsten aan toe. IK heb het gewoon niet gezien.
Sinds afgelopen week loop ik op mijn tandvlees. Ik doe mijn best om positief te blijven, om hem te steunen, maar het liefst zou ik ergens in een bos willen gaan huilen als een wolf. Ik weet zijn pijn en zijn angst, ik voel het. Ik heb wel steun (paar vrienden en mijn partner) maar im grunde komt het op mij om hem te helpen. Zijn vader begrijpt er niets van en is niet erg positief.
Hoe zorg ik ervoor dat ik niet instort.
Anoniem
Anoniem
door voor jezelf ook hulp te zoeken lijkt me. Ik zou de huisarts bellen, al was het maar voor een gesprek hierover. Zorg goed voor jezelf. Misschien is tijdelijke ophoging van jouw dosering AD een optie, of slaapmedicatie. Misschien is er aan de praktijk ook een praktijkondersteuner verbonden, of weet de huisarts een coach.
Iets waar ik ook aan moet denken nav een ander draadje is mediteren. Of in ieder geval zelf kunnen ontspannen. Daar heb je denk ik, gezien jouw eigen angststoornis, ervaring mee. Maar vaak zakken dat soort dingen weg als je ze niet nodig hebt. Trek uit de kast wat je zelf eerder heeft geholpen.
Natuurlijk is het ontzettend zwaar, moeilijk en verdrietig wat je zoon nu door moet maken. Maar het is zijn verdriet, zijn pijn, zijn angst, niet de jouwe. Probeer dat uit elkaar te houden. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat snap ik, maar wel heel belangrijk. Zorg dus goed voor jezelf. Je zoon heeft je nodig als sterke en stabiele moeder. Hij staat nog aan het begin van zijn eigen leerproces, jij bent daar al veel verder in. Van daaruit kun je naast hem gaan staan. Maar dan moet je zelf wel stabiel zijn en niet meegezogen worden. Dat kun je, daar ben ik van overtuigd op basis van wat je hier schrijft. En door je ervaring. Je weet wat hij nodig heeft en hoe hij dat voor elkaar kan krijgen.
En wat let je, om even op het strand of in het bos jezelf even helemaal af te reageren? Als dat oplucht, als dat helpt, gewoon doen.
Pennestreek
Ja dat dacht ik al zoiets, even hulp zoeken voor mezelf. Het is niet niets om je kind precies te zien lijden zoals je zelf geleden hebt. Het ergste is het schuldgevoel, wetend dat het erfelijk is en dat het van mij komt. Ik kijk naar hem en herleef mijn tienerjaren. Het verschil is: hij heeft veel vrienden om hem heen, nu is er een vriendin op bezoek, straks een vriend. Ze vormen een warme kring om hem heen. Het is ontzettend fijn om te zien. Niet iedereen begrijpt wat hij meemaakt maar allemaal zijn ze er voor hem.
Anoniem
Niet niets
Nee, dat ervaar ik ook. Hier (gelukkig) veel minder extreem maar hinderlijk, lastig en moeilijk genoeg, wat ik heb doorgegeven 😞. Maar vanuit mijn eigen ervaring probeer ik wel te ondersteunen en te begeleiden. Mijn zoon heeft daardoor een stuk prettigere jeugd gehad dan ik. En dat zie ik als winst. Ik wens je toe dat jij dat ook zo kan zien. Naast het schuldgevoel, want dat heb ik zeker ook. Waarom moest ik toch zo nodig aan kinderen beginnen, ik weet toch hoe zwaar het leven kan zijn? Maar gelukkig is het leven niet alleen maar zwaar. Ook voor je zoon niet.
