Zoon met ADD altijd boos

ADD is voortdurend geconfronteerd worden met je eigen falen

tenminste, zo voel ik dat, en zo voelde mijn zoon dat ook. Je weet dat je iets wel kunt, als je maar (vul maar in, je beter concentreert, beter je best doen, gewoon even afmaakt waar je mee bezig bent, gewoon even nadenkt bij wat je doet en ga zo maar door). Echt, er is niets frustrerender dan dat.
En als je 9 jaar bent, word je je steeds meer bewust van alles wat jou niet lukt en anderen wel. Bovendien kun je nog niet goed woorden geven aan je emoties. En dus uit je die op een manier die wel kent: boosheid. Boosheid geeft bovendien kracht en energie, dus vanuit die boosheid lukt het hem misschien soms wel om dingen voor elkaar te krijgen.
Bovendien is een van de kenmerken van AD(H)D moeite met het reguleren van emoties. Zie daar de explosieve cocktail waar je zoon in zit.

Hier op Ouders Online komt vaak het boek Het explosieve kind van Ross Greene ter sprake als dé lectuur voor kinderen die moeite hebben met het reguleren van emoties. Het geeft je handvaten om naast je kind te gaan staan en het te helpen met al die dingen die voor hem zo moeilijk zijn.
Verder zijn boeken over executieve vaardigheden aan te raden. Een kind met ADD heeft moeite met handelen, al zijn het de simpelste dingen.

Herhalen, stap voor stap (en dan heb ik het over echt kleine stapjes) is het enige dat je kind kan helpen. Alle vaardigheden moeten in kunnen slijten.

Hoe lang heeft je zoon de diagnose al? Kan school er goed in begeleiden? Heeft hij en/of jullie een of andere vorm van begeleiding? Onze zoon heeft die nooit gekregen, het ging altijd net te goed, tot hij vastliep in 4 VWO. Als ik het over kon doen zou ik veel eerder in hebben gezet op goede begeleiding voor hem en voor ons.

alweer jaren geleden

maar toen mijn zoon in groep 4 de diagnose adhd kreeg heeft hij veel baat gehad bij medicatie. Wij kregen een jongen terug die niet alleen meer boos was en waar niet mee te praten/ dingen uit te leggen was. Hij kon weer lachen en huilen.

Mist

Medicatie werkt bij add'ers als 'pepmiddel' en bij adhd'ers meer als 'kalmerend' middel. Dus bij jouw zoon helpt het om de mist in zijn hoofd weg te halen en dus meer helder te kunnen denken. Die mist ontstaat omdat het altijd vol met gedachten is in een ad(h)d hoofd. Als je zoon dan ook nog eens een probleem(pje?) heeft met het 'lezen' van anderen door het ASS, dan wordt het dubbel moeilijk om duidelijk te krijgen wat er aan de hand is.

Mijn ervaring is, dat als je eenmaal een bepaald patroon hebt, hoe onlogisch ook voor een ander, je dat niet moet verstoren. Als het werkt, werkt het. Zo vindt mijn man het raar dat ik me per been aankleed . Ik trek een broekspijp aan, doe een sok aan, een schoen en dan het andere been. "Stel dat er brand uitbreekt, dan heb je je broek maar voor de helft aan en maar een schoen!" Ja, dus... jammer dan . Anders heb je misschien wel je broek aan, maar nog niet één schoen.

Je zou een bord aan de muur kunnen hangen, met aandachtspunten erop. Laat hem die aandachtspunten zelf opschrijven. Je zoon heeft een vast patroon nodig, maar dat moet hij er zelf in zien te trainen. Probeer zo min mogelijk met 'moeten' te werken. 'Moeten' werkt voor een ad(h)d'er extra als rode lap op een stier. Als hij door het grote geheel van bepaalde zaken, afhaakt, er geen zin meer in heeft, het overzicht kwijt raakt en dergelijke, probeer er dan met hem kleinere porties van te maken. Dus heeft hij een bepaalde taak, kijk dan hoe die taak in stapjes ook tot een goed einde gebracht kan worden. Iemand met ad(h)d, heeft het gevoel van een deadline nodig (over het algemeen) om tot actie te komen. Dus uitstellen tot het laatste moment-gedrag. Pas als het gevoel ontstaat van 'oh jee, morgen moet het af zijn', terwijl het al twee weken bekend was dat dat moment aan zou breken... ja helaas kan het zo werken, maar op dat moment kan de knop omgezet worden naar actie en dan gaat het ook als een trein. Hoewel het door de tijdsdruk dan ook wel tot stress kan leiden en dat is weer niet bevorderlijk om het overzicht te kunnen bewaren. Daar kan jij misschien iets doen voor je zoon. "kan ik iets voor je doen?"

Ik wist niet dat mijn dochter add had, tot ze 18 was. Ik was er ook niet mee bekend, hoewl ik het ook blijk te hebben, maar ik denk wel in mindere mate. Ik heb het best moeilijk met haar gehad. Ontzettend tegendraads, als wij a zeiden, was het volgens mij een principekwestie voor haar om het daar niet mee eens te zijn, B dus. Toen ze baby was, worstelde ik al met het om doen van haar luier. Ze heeft zo haar gebruiksaanwijzing als het gaat om lichamelijk contact, dat zal toen ook al meegespeeld hebben, maar wist ik veel... Als kleuter kon ze ook al flink driftig reageren. Ik heb haar daarom een aantal keer letterlijk buiten gezet. Even afkoelen. Bij een zo'n akkefietje zocht ze bewust stenen in de tuin met de bedoeling het kamerraam wat open kan in te kinkelen. Ze was toen echt nog heel klein. Ik zat op haar 8ste bij een opvoedbureau, omdat ik voor de puberteit vreesde. De opvoeddeskundige kon niets voor me doen, omdat ik volgens haar heel goed kon verwoorden wat er aan de hand was en ze daardoor geen tips kon toevoegen. Achteraf gezien zou het toen fijn zijn geweest als ze had gezegd dat ik haar moest laten testen, maar ja... as is verbrande turf. De puberteit was stevig. Ik, met mijn reputatie van 'heerlijk rustig' viel toen flink in duigen. Ze haalde het bloed onder mijn nagels vandaan en helaas reageerde ik bepaald niet altijd goed. Achteraf kun je stellen dat we veel op elkaar lijken, dat schijnt altijd voor extra botsgedrag te leiden, maar sinds ik weet dat ze add heeft, valt ook meer op zijn plaats en het was wel prettig geweest als dat eerder was gebeurd. Maar ook zonder die diagnose te kennen heb ik toen ze net 16 jaar was wel iets veranderd aan mijn eigen opstelling: minder punten waar ik me druk om maakte. Sindsdien zeg ik ook tegen anderen: kies een paar punten (zo min mogelijk, drie bijvoorbeeld) uit waar je prioriteiten bij liggen. Wat moet je zoon écht wel of juist niet doen? De rest... laat gaan, of maak je er niet meer boos om. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Je mag fouten maken, als je maar achteraf maar door hebt dat je fouten maakt, zodat je zelfs naar een kind van 9 of ouder af en toe eens 'sorry' kunt zeggen. Je weet het 'goed voorbeeld, doet goed volgen" .

Ik, met mijn reputatie van 'heerlijk rustig' viel toen flink in

moet zijn 'Mijn reputatie van 'heerlijk rustig' viel toen flink in...

Emoties

Mijn dochter had dit bij de overgang van kdv naar basisschool. Op iedereen boos, altijd schoppen, slaan en schelden. Niet alleen thuis, maar ook op school. Juf dacht aan training soc vaardigheden, maar ik vond dat het "dieper" zat. Ze heeft toen speltherapie gehad op mijn initiatief en daar heeft ze geleerd dat haar emoties er mogen zijn, eigenlijk heb ik dat vooral geleerd over haar , de therapeut had ook bruikbare aanbevelingen voor school.
Zij en ik hebben er nu, op haar 17e, nog steeds veel aan. Als er veel van haar gevraagd wordt kan ze wel eens doorslaan en dan weten we wat te doen. Later in groep 4 bleek ze dyslexie te hebben en in de brugklas kwam er add bovendrijven. Ik ben de therapeut eeuwig dankbaar dat ze mij heeft geleerd met haar om te gaan en dat ze niet meteen met een diagnose kwam. Diagnose kan altijd nog. Basis is dat er een prettige en voor iedereen veilige interactie is. In mijn geval ging dat vóór de diagnose.

Wilma

Door wat jij zegt, bedenk ik me dat mijn dochter ook áltijd recalcitranter was na een vakantie. Dan werd ze weer in dat schoolse keurslijf gedwongen en helaas hoorden we achteraf pas dat ze gepest is. Zo heb ik dat nooit gezien of gemerkt. Zodra de Sinterklaasfolders weer binnen kwamen, werd ze daar 'rustiger' van, beter luisteren en zo. Daar kreeg ze tenslotte cadeautjes van als ze lief was. Als ik het zo opschrijf klinkt dat niet zo leuk, maar ik was er in die tijd stiekem wel blij om. Altijd 'gedoe' is vermoeiend en het had ook invloed op man en mij samen. Op school was ze anders dan thuis. Gehoorzaam, behulpzaam. Een leerkracht viel van haar stoel toen we later vertelden hoe ze zich thuis gedroeg.

Het is allemaal goed gekomen hoor . Ik heb goed contact met oudste dochter en we plagen elkaar met onze rariteiten.

the odd ball

op een zeker moment kom je op het punt dat je weet dat je het kubusje in de ballenbak bent, maar dan is het fijn dat je gewoon in de ballenbak mag blijven.

Maar daar is je zoon nog niet. Waarschijnlijk voelt hij zich inmiddels wel het kubusje want bij hem gaat het altijd anders.

Niets zo frustrerend dan wel willen en ook je best doen en het lukt dan weer niet. Of eigenlijk al bij voorbaat weten dat het je niet gaat lukken terwijl je weet dat je het zou moeten kunnen maar nou net niet die eerste trede van de trap kunnen vinden om het ook te doen.
En daar kun je heel lang en heel boos om worden als je nog geen handvatten hebt om dat anders te uiten. Hij is nog maar 9 en niet al 9 in dit geval. Je zult hem daar echt bij moeten helpen. En jammer genoeg is daar geen standard handleiding voor maar zal elke ad(h)d-er een eigen handleiding moeten ontwikkelen samen met zijn/haar omgeving.

Kaori

Ik schoot spontaan in de lach door jouw kubusje in de ballenbak. Dat klinkt schattig en maakt het meteen duidelijk.

Het waarom van je eigen falen niet inzien

Herkenbaar!

Kinderen met AD(H)D hebben weinig inzicht in wat komen gaat. Ze zien gebeurtenissen, reacties van anderen niet aankomen en daarom lijkt voor hen alles plotseling te gebeuren. Uit schrik maakt je lichaam dan hormonen aan om te vluchten of vechten, bijvoorbeeld. Daar komt de korzeligheid en boosheid óók vandaan.

Daarbij, met weinig inzicht wat te komen staat en het ontbreken van het bijbehorende verwachtingsmanagement speelt ook de korte concentratie mee wat het inzicht in eigen handelen niet opgang brengt.

In zijn optiek overkomen de dingen hem steeds, hij overziet de 'logica' van het handelen van een ander niet en ook zijn eigen inbreng niet.
Met heel veel geduld kan je hem uitleggen wat er staat te gebeuren (aankondigen) en wat er is gebeurd en waarom (afkondigen). Als hij daar open voorstaat en jij dat elke dag kan opbrengen.

Slikt hij medicatie?

Toen mijn kind medicatie kreeg was het juist dit (interactie, oorzaak-gevolg, context) waar hij eindelijk de tijd en concentratie voor had. Hij ging toen, voor een paar weken, in een supersnelle ontwikkelingsspurt op dat gebied. Zoals bij elke snelle ontwikkeling, kost het veel energie, was hij snel moe en kreeg hij eindelijk door wat zijn eigen handelen was. Dat veroorzaakte een korte dip maar na een paar weken overheerste de euforie dat van alles én veel makkelijker ging en veel beter lukte.