Zoon druk, gesprek met nieuwe juf
Zoon 
(pdd nos) heeft sinds enige tijd een nieuwe (inval) juf die blijft tot de zomervakantie. Sinds die tijd is hij ook erg druk, dwars en alles moet hard en ruw. Als we hem naar de juf vragen krijgen we niet echt een antwoord. Van andere ouders heb ik begrepen dat hun kinderen de juf streng vinden maar verder prima. Ik vraag me natuurlijk af wat er speelt. Hij is eigenlijk nooit zo heftig van slag van iets. Ze is er natuurlijk nog maar net en hij moet nog wennen maar ik vraag me af of dat alles is. Niet dat ik er vanuit ga dat het aan de juf ligt, helemaal niet. Nu overweeg ik gesprek met de juf aan te vragen over wat er aan de hand kan zijn maar ik wil haar natuurlijk niet de indruk geven dat ik denk dat het aan haar persoonlijk ligt. Dat ze net nieuw is, maakt het lastig. Dat ze zoon nog niet zo goed kent, ook. Welke vragen kan ik het beste stellen om toch een goede indruk te krijgen hoe het er voor zoon in de klas toegaat?
Hoe kan ik dit het beste aanpakken?
Beginhouding
Ik denk dat het heel belangrijk is, dat je begin houding, vragend/onderzoekend is. Je wilt vooral antwoord op de vraag: Wat is er aan de hand? Wat gebeurt er? Hoe gaat het met....?
En ik zou voor mezelf heel duidelijk maken, waar je zoon behoefte aan heeft. Een kort lijstje, in je hoofd of op papier met een aantal duidelijke gedragingen van de volwassenen, die hij nodig heeft. (bijv. Rustig blijven. Rustig praten. Benoemen wat hij goed doet. Hem de ruimte geven om zelf tot oplossingen te komen. Iedere keer dezelfde plek in de klas) van die dingen. Net wat op je zoon van toepassing is. Het is sowieso erg handig, om zo'n lijstje te hebben. Want dan kun je gelijk de behoeften van je zoon, aan de volwassenen om hem heen duidelijk maken. Soms lijken dingen heel erg logisch (je moet hem niet beetpakken als hij boos is), maar je zult schrikken hoeveel mensen zich daar niets bij voor kunnen stellen.
En verder zou ik willen weten, of die juf weet dat je zoon pdd-nos heeft, en of die juf weet, wat dat betekent. Je schrikt je rot, als je hoort hoe weinig les, pabo studenten soms krijgen over dingen als dylexie, ass, hoogbegaafdheid en adhd. Dus misschien heeft de juf zelf veel behoefte aan voorlichting.
Ook is het denk ik belangrijk, dat de juf leert, hoe het werkt met overprikkeling. Dat kinderen met een stoornis, snel en hevig overprikkeld kunnen worden. Dat ze dan tijd en ruimte nodig hebben, om weer te kunnen resetten. Onze zoon trof een juf, die in tijden van overprikkeling, de hele tijd gebogen over hem heen ging staan en tegen hem aan bleef herhalen wat ze van hem verwachtte. Daar werd hij erg agressief van (gek he? 
)
Eens met karmijn, maar...
Karmijn: "Je schrikt je rot, als je hoort hoe weinig les, pabo studenten soms krijgen over dingen als dylexie, ass, hoogbegaafdheid en adhd. Dus misschien heeft de juf zelf veel behoefte aan voorlichting."
Ik denk daar heel anders over. Pabo is een pedagogische studie, en geen psychologische, laat staan een psychiatrische of medische. Daarom kan het niet anders dat psychiatrische aandoeningen en ziektes maar heel kort voorbij komen. De pabo-student leert dus maar weinig van autisme, adhd, of van epilepsie, suikerziekte, astma, coeliakie.
Ik denk dat dat goed is, want als de pabo-student er wel wat meer van zou leren, dan kan de beginnende leerkracht heel makkelijk de fout ingaan: "ik heb er voor doorgeleerd, dus ik weet hoe ik moet omgaan met dit kind". Een plan, een manier, teveel vertrouwen op eigen kunde. Zoals de juf die een kind met coeliakie gewoon mee liet kleien met brooddeeg, 'dat kan best'. Tja. Of het kind met ADHD dat in een strak schema werd geperst vanwege de grote behoefte aan structuur van ADHD-ers. Tja, dit kind had juist behoefte aan meer vrijheid, autonomie.
Op mijn pabo, en ik hoop van harte dat het elders zo ook is, wordt vooral een open houding gedoceerd. Luister naar het kind, luister naar de ouders. En blijf iedere dag leren. Vanuit die houding kom je een stuk verder met ieder kind, dan een paar lesjes extra over ASS.
Klopt, maar....
Waar ik als beginnende basisschool ouder, ontzettend op onderuit ben gegaan, is juist dat stukje. Die verwachtingen van mij, richting leerkrachten, die niet bleken te kloppen.
Onze zoon had moeilijk gedrag en ik was er echt honderd procent van overtuigd, dat ik erop kon vertrouwen, dat de leerkrachten van de basisschool, mij zouden kunnen vertellen of dit 'normaal' moeilijk gedrag was, of dat we er 'iets' mee zouden moeten. Ik verwachtte dat basisschool leerkrachten verstand zouden hebben van een gezonde psychologische ontwikkeling van kinderen en dat zij mij in zouden lichten, als zij op dat gebied problemen zouden waarnemen. Ik hoor mezelf nog tegen mijn moeder zeggen: 'Ik weet ook niet, wat ik ermee moet. Maar die juf, die ziet zoveel kinderen, als het echt abnormaal is, zijn gedrag, dan zou zij het toch wel zeggen, weten? Zij heeft toch vergelijkingsmateriaal? Ik weet niet wat normaal is om te verwachten van een kind van vijf. Misschien wil ik wel teveel van hem? Nou ja, laten we het nog maar aanzien.'
Ik denk dat ik niet de enige ben, die zulke verwachtingen heeft van basisschoolleerkrachten. Dyslexie, adhd, ass, hoogbegaafdheid, dcd, dyscalculie. Het komt zo vaak voor, in elke schoolklas. Ik vind het niet raar, als ouders verwachten, dat kennis hierover aanwezig is, bij de mensen die vijf uur per dag voor die klas staan. Het is goed voor ouders om te weten, dat die kennis erg beperkt is.
Ik vind het dus niet per se verkeerd, dat die kennis er niet is. (Ik vind het zaak voor de beroepsgroep om zelf uit te maken, waar ze zich op richten.) Maar ik vind wel, dat dit dan duidelijk naar ouders gecommuniceerd moet worden. De verwachtingen van ouders kloppen vaak niet, met hetgeen de leerkrachten te bieden hebben. Zeg dan eerlijk: 'Hier zijn wij niet voor opgeleid. Hier hebben wij geen verstand van. Wij hebben behoefte aan duidelijke richtlijnen ten opzichte van dit kind, zodat hij bij ons op school tot leren kan komen. Als u ons die richtlijnen niet kan geven, ga dan hulp zoeken, want wij kunnen dat niet.' Dan leg je bij ouders een duidelijke vraag neer. En dan verschuift de aandacht van 'wie zijn schuld is het dat het niet goed gaat met Jantje?', naar het zoeken van concrete, voor dit kind werkbare afspraken. 'Hoe gaan we er met zijn allen voor zorgen, dat Jantje wel weer tot leren komt?'
Mijn persoonlijke mening is trouwens, dat een leerkracht wel een zekere basiskennis en basisvaardigheden zou moeten hebben, om om te gaan met psychologische problemen. Het bieden van veiligheid en bevestiging, omgaan met kinderen die overprikkeld zijn, omgaan met pestgedrag, omgaan met kinderen die angstig zijn, het bieden van structuur en omgaan met faalangst, lijken mij voor iedere leerkracht, nuttige instrumenten, waar ze over zouden moeten kunnen beschikken. Als ik zelf leerkracht zou zijn, zou ik niet voor de klas willen staan, zonder dat ik daar het een en ander over wist. Maar goed, ik ben geen leerkracht.
Pedagogisch onderlegd
Karmijn: " Het bieden van veiligheid en bevestiging, omgaan met kinderen die overprikkeld zijn, omgaan met pestgedrag, omgaan met kinderen die angstig zijn, het bieden van structuur en omgaan met faalangst, lijken mij voor iedere leerkracht, nuttige instrumenten, waar ze over zouden moeten kunnen beschikken. Als ik zelf leerkracht zou zijn, zou ik niet voor de klas willen staan, zonder dat ik daar het een en ander over wist. Maar goed, ik ben geen leerkracht."
Helemaal, voor de volste 100% mee eens. Maar ik vind dat echt iets anders dan kennis en ervaring op het gebied van ontwikkelingsstoornissen, ziektes, handicaps.
Als leerkracht kan ik dan ook perfect benoemen wat mij opvalt aan een kind in algemene termen. Dus: teruggetrokken, gevoelig, snel uit z'n doen, etc. Maar nooit zou ik dan de term autistisch in mijn mond durven nemen. Als ouders vertellen dat hun kind een bepaalde stoornis heeft, dan zal ik altijd de ouders vragen wat ze daarin van mij verwachten. Wat heeft het kind nodig, gebaseerd op hun ervaringen. Daar komen mijn ervaringen bovenop, dat samen zorgt voor de goede begeleiding.
Maar dus nooit: dit kind heeft autisme. Prima, klaar, ik weet genoeg.
Kaatje
Volgens mij zijn wij het best wel heel erg eens .
Toen onze zoon nog geen diagnose had en toen hij die diagnose net had, verkeerden wij echter nog in de illusie, dat het wel zo werkte. Dat er 'een aanpak' was, die werkt bij adhd en een andere voor autisme, etc.
En ik denk dat wij daar niet uniek in zijn, ik denk dat de meeste ouders die illusie hebben. En dan kan juist op school, helder duidelijk worden, wat dit kind specifiek nodig heeft. Niet gericht op die diagnose, maar op de (on)mogelijkheden van dit kind.
Misschien komt het er ooit nog eens van. Dat op iedere school mensen aanwezig zijn, die herkennen: dit kind is niet agressief, omdat het een rotjoch is, maar omdat hij overprikkeld is. En dan niet aan dat kind gaan trekken, tegen het kind gaan schreeuwen, het kind voor gek zetten voor de klas, het kind strafwerk laten maken, maar het kind rust en ruimte geven om weer tot zichzelf te komen.
Het heeft een aantal lange jaren geduurd, voordat wij dat zelf door hadden als ouder. En vervolgens nog meer lange jaren, voordat ze dit op school eindelijk van ons geloofden. Zo zonde! Wat een verdriet! Daar kan ik nu nog weer verdrietig om worden.
Ik vrees van niet
Ergens heb ik hoop voor het onderwijs (ook voor zorgenkinderen), maar dat komt vooral omdat ik me bezighoud met bijv. hetkind.org. Daar lopen alleen maar mensen rond die werkelijk goed zijn voor het onderwijs. Ze zijn er dus wel.
Tegelijkertijd zie ik ook de problemen van het onderwijs, van de pabo's. Ik schat dat zo'n 2 studenten per cohort het werkelijk kunnen, een veilige klas voor alle kinderen, ook voor de kinderen die soms heel moeilijk te begrijpen zijn. En dat is niet veel. Dus ik vrees dat de ellende nog heel lang zal blijven bestaan.
