Zoon bijna 13 met pdd nos, steeds meer moeite met zijn gedrag!

Onze zoon van 13 heeft pdd-nos.
Zelf heb ik add dat is niet handig natuurlijk
voor een kind wat duidelijkheid en structuur
nodig heeft.
Heb zelf medicatie sinds korte tijd waar ik
eerst op tegen was, maar wat me zeker helpt
bij mijn concentratie oa. op mijn werk.
Helaas helpt het niet bij plannen/organiseren.
Heeft iemand tips wie ik zou kunnen inschakelen
voor hulp?
Er is in het verleden via de ggz een vrouw gekomen
eens in de 2/3 weken voor onze zoon.
Ook gaf ze mij tips om beter te kunnen plannen.
Maar het probleem is dat ik het dan niet uitvoer,
of beter gezegd niet blijf uitvoeren.
En mijn partner me iedere keer als lui bestempeld.
Hij had afgelopen donderdag een zware werkdag.
Moest overwerken(plotseling ivm storm) en kwam pas 22.00u thuis.
Begrijpelijk dat je moe bent va. 4.30u s'ochtends op.
Maar ik had die dag gewerkt en ging eten koken.
Want onze middelste dochter had carnaval bij de sportclub.
Die is vrij zelfstandig dus heb haar niet veel hoeven helpen.
Onze jongste was lastig, moe enz.
En onze zoon moest een parachute maken voor natuur/scheikunde
voor de volgende dag maar dat kon ik echt niet voor elkaar krijgen
dat te maken.
De vaatwasser is defect dus nog afgewassen.
De meiden op bed leggen.(Ik heb daar wat langer werk mee
dan mijn partner.)
Maar onze zoon was natuurlijk helemaal van de kart
want als dat nu niet gemaakt werd ging hij nooit meer
naar school.
(Hij doet het overigens erg goed qua leren en plannen/organiseren.)
Alleen werkstukken of iets maken daar begint hij zelf niet aan.
Zulke dingen blijven lastig en hij wacht dan tot het einde met maken.
Ook wordt hij boos en verdrietig als wij hem proberen uit te leggen
wat hij heeft.
Straks huilde hij en jullie vinden mij stom.
Terwijl wij met behulp van internet vragen lieten
zien zoals kan zich moeilijk in een ander verplaatsen.
Vorige week is hij weggelopen op het einde van de voetbaltraining.
Omdat er onderling in het team wat scheldwoorden waren
geroepen en er slecht werd geluisterd.
Ook door onze zoon, maar mijn partner vertelt dan in
het bijzijn van onze zoon dat hij autistisch is en structuur en
duidelijkheid nodig heeft.
Ook was vorige week zijn klittenband kapot gegaan
van zijn scheenbeschermer.
Ik had oude in de tas gedaan en naar oma gebracht
want ik moest werken s'avonds.
Maar die appte al hij gaat niet trainen want hij heeft zijn
eigen scheenbeschermers niet.
Ook op sociaal gebied heeft hij weinig vrienden.
Hij wil ook niet naar schoolfeesten zoals vorige week
carnaval van school.
Ik ben blij dat er regelmatig een vriend van zijn
oude klas langskomt en vaak gaan ze dan buiten
voetballen.
2 weken terug zei ik dat ik het ook fijn vond als hij
ook eens langs dat vriendje ging.
En dat deed hij in die week een keer.
Zondag zouden we de optocht gaan kijken en al
2 uur van tevoren hadden we gezegd zorg dat je
haren zijn gekamd.
Hij zit vaak achter de laptop(is zijn sterke kant
weet enorm veel van computers.)
Wij bleven dit herhalen toen hij uiteindelijk afsloot.
Maar denk je uiteindelijk bijna te kunnen gaan.
Is ie aan het mopperen want dan zit zijn haar niet goed.
Wij proberen het goed te krijgen maar nee waren
jullie er maar afgebleven nu zit het nog stommer.
Zucht 13.45u zouden we bij een vriend de optocht
gaan kijken.
We waren pas 14.35u bij die vriend.
We hadden het geluk dat de optocht later dan
normaal voorbij kwam.
Maar zoon is thuisgebleven hij had er geen zin
meer in.
Mijn partner reageerde ook erg boos/kwaad dat had
hij zo niet moeten doen en ook excuses aangeboden
aan onze zoon.
Maar soms vreet dat zoveel energie dat je vantevoren
soms al denkt ik neem hem liever niet mee.
Omdat zoiets helaas regelmatig voorkomt.
Hoe hard dat ook overkomt en hoe belangrijk het ook
voor hem is op sociaal/emotioneel gebied het is vermoeiend.
Het vreemde is op school gaat het goed qua leren, hij vindt
het leuk enz.
Ook tijdens rapportgesprek geen bijzonderheden.
Niet 1 mentor had ook al iets opvallends gemeld over
onze zoon.
Alleen dat onze zoon niet tevreden was met een 6.5
voor tekenen daar bleef hij over aan de gang.
Terwijl dat ook een voldoende is.
En de mentor had gezegd ik denk dat menig
klasgenootje ook zo'n goede punten zou willen
als jij, maar daar zegt hij dan niks van en
haalt zijn schouders een keer op.
Vindt het gewone de laatste weken zwaar
lijkt wel of het erger wordt.
Heb laatst een vrouw gesproken met een kind
met dezelfde diagnose.
Die is 14 nu en gaat iedere week een nachtje weg.
Waar meer kinderen zijn met soortgelijke diagnoses.
Dat geeft haar en haar man heel veel rust.
Geloof niet als ik er alleen voor kwam te staan
dat dat goed zou gaan tussen mij en onze zoon.
Heb al een intake gehad over dramatherapie
maar twijfel eventjes omdat ik me afvraag of dat
zinvol zou zijn omdat hij zich moeilijk in een ander
kan verplaatsen...