Zoon adhd heeft geen vriendjes
Mijn zoon is na de zomer vakantie over geplaatst naar een andere school, omdat het op de gewone basisschool niet meer voor hem ging. Ze konden hem daar niet genoeg helpen en kwam steeds meer achter te liggen. Nu zit hij op een andere school ver weg van zijn oude vriendjes en hij wil heel graag met ze af spreken. Nu is dat bij ons thuis ook geen probleem gelukkig, maar anders om blijkbaar wel. De kinderen vragen heel vaak waneer hij mag komen spelen, en dan zeg ik laat mama maar bellen dan maken we een afspraak. Maar helaas bellen de mama's niet. Zijn ze bang voor mijn zoon dat hij ze te druk is terwijl het nu heel goed met hem gaat op de nieuwe school en dat vertel ik ze ook. Hij heeft hier heel veel moeite mee. Gelukkig heeft hij de instantie N joy 4 kidz van het PGB waar hij naar toe kan anders zat hij alleen nog maar thuis. Hij heeft hier veel moeite mee en vraagt regelmatig, vinden niemand mij meer leuk mama. Dat doet pijn als mama zijnde om een kindje van 7 zoiets te horen zeggen. Op de nieuwe school is het met de busjes heel moeilijk te regelen en heeft hij nog niet echt een nieuw vriendje waar hij echt mee wil spelen. Hij voelt zich best wel vaak alleen verteld hij me. Ik weet dat deze school voor zijn geestelijke gesteldheid goed is maar voor zijn vriendschappelijke banden voelt het niet goed. volgens de meester valt hij prima in de klas en gaat het heel goed met de contacten met de vriendjes maar spreekt niemand iets met elkaar af. Dat ik me daar niet te veel zorgen over moet maken. Hij doet het ook geweldig op school gaat met sprongen vooruit. Maak ik me teveel zorgen of moet ik het gewoon accepteren dat sommige ouders gewoon niet verder willen kijken dan hun neus lang is. en maar iedere keer bij ons laten komen voor mijn zoon, ook al wil hij eens graag ergens anders spelen.
Mijn tip
`spring over je eigen schaduw heen` (schijnt heel erg te zijn om dit te zeggen...) en nodig die kinderen bij jou thuis uit. Het is niet anders en ze weten helaas niet beter. En uiteindelijk zou het belang van jouw kind toch het zwaarst moeten wegen. Het lijkt me namelijk heel verdrietig voor hem als hij nu in een gat zou vallen.
Ik zou sowieso de bal niet terugleggen bij de ouders. Als die kinderen vragen om af te spreken zou ik die dat direct als aanleiding gebruiken om zelf de ouders te benaderen. En dan maar te kijken wat er uit voort komt. Sommige dingen kun je ook niet goed aan een 7-jarige overlaten.
Zelf
ik zou er niet te snel van uitgaan dat het daardoor komt. Een kind (zeker niet van die leeftijd) geeft die boodschap niet door aan de moeder, dat vergeten ze vaak. Gewoon zelf even bellen met de ouders en vragen of dat een keer kan, zoja wanneer en gelijk afspreken en in de agenda's zetten. Je merkt snel genoeg of het van harte gaat of niet. Zoniet, dan vraag je of ze bij jou kunnen spelen.
Uit het oog...
... uit het hart. Zo gaat dat bij kinderen van die leeftijd en dus ook bij hun ouders. Dus als je de contacten warm wilt houden, zul je daar zelf actie op moeten ondernemen. Over je schaduw heen springen, de wijste zijn, pro-actief zijn. Dat is niet persoonlijk, dat is geen afwijzing van je zoon. Maar die kinderen zitten bij elkaar op school, hun wereldje draait zonder je zoon gewoon door. Hard, maar waar.
Verder is bij ons in het dorp de scouting echt een informele, gezellige vrienden bende. Misschien kun je dat overwegen. Een club waarbij het accent op gezelligheid en sociaal contact ligt. Onze dochter (kenmerken adhd, maar geen diagnose) vindt het er heerlijk.
Vriendjes: hier andersom
Onze zoon (andere diagnose) heeft na de zomervakantie de omgekeerde route gevolgd. Dus van SO naar regulier. Hij had volop vriendjes op zijn oude school, maar hier lukt het nog niet om er tussen te komen en aansluiting te krijgen. Hopelijk heeft het zowel bij jou als bij ons tijd nodig en komen die vriendjes vanzelf...
Ik probeer ook het heft in eigen handen te nemen en dus zelf speelafspraakjes voor mijn zoon te regelen.
Zelf bellen
Als ik via mijn kind van 7 de vraag van een moeder krijg om haar te bellen voor een speelafspraak met kind, dan zou ik dat waarschijnlijk niet zo snel doen. Vanwege drukte, omdat ik misschien het telefoonnummer niet eens heb, omdat ik niet zo van geplande speelafspraken hou en omdat ik zou denken "laat die moeder mij maar bellen." Heeft niets met het kind dat wil komen spelen te maken.
Dus zelf contact leggen met de ouders. Ik zou ook ouders van vrienden uit zijn nieuwe klas benaderen, die zitten vast met hetzelfde probleem. Succes.
Bijna hetzelfde als fay
Ik zou ook niet zo snel bellen als mijn kind dat vraagt en het andere kind/moeder zitten inmiddels op een andere school. Dan heb ik liever dat zij mij bellen. Dan weet ik zeker dat spelen de bedoeling is. Ik houd wel van geplande speelafspraken
