Zoon 23jr, adhd en..?.., manipulerend narcistisch gedrag...HELP
Hallo allemaal,
Om een lang verhaal wat korter te maken (als ik alles uitgebreid moet uitleggen, wat heel moeilijk is gezien zijn complexiteit, heb ik een hele dag nodig);
Ik ben een alleenstaande moeder met een zoon van 23 jaar met adhd (en reuma) en is door de adhd niet zelfstandig wat praktische zaken betreft. M.a.w. ik regel alles voor hem, o.a. zijn bankzaken, controle loonstroken van zijn salaris, afspraken en alles wat er maar met het dagelijks leven te maken heeft.
Hoe ouder hij wordt, hoe meer het botst tussen ons en de laatste jaren botst het zo erg dat ik op mijn tenen loop om de vrede maar te bewaren om een escalatie te voorkomen (niets voor mij aangezien ik altijd mijn woordje klaar heb en niet over me heen laat lopen). Zelf geeft hij aan ook in de knoop te zitten maar weigert elke vorm van hulp van buitenaf. Deze situatie is voor mij niet meer uit te houden; ik heb zelf Crohn en ook reuma, heb een eigen bedrijf waar het gezien de crisis niet goed mee gaat , ik werk me over de kop, slaap slecht en weinig door al het gepieker, heb een hoge bloeddruk en ben al enkele jaren overspannen. Mijn werksituatie is zeer zwaar en thuis vind ik, grotendeels door mijn zoon, ook geen rust en ik ga hier echt aan onderdoor; ik gedraag me steeds vaker als een zwaar overspannen iemand, kan niets meer hebben, wil alleen maar rust die ik niet kan vinden etc. Ik roep al heel lang dat mijn zoon het huis uit moet, ik heb al instanties en de huisarts benaderd voor hulp, maar niemand kan mij helpen.
Men raadt mij aan hem "gewoon een ultimatum te stellen en hem gewoon uit huis te zetten", maar waar moet hij dan naartoe? De wachtlijsten voor een kamer en woning in onze stad zijn enorm, de goedkoopste woonruimte is ca 450 euro kaal per maand, mijn zoon heeft een seizoensbaan bij een attractiepark als oproepkracht en is nooit zeker van een vast salaris etc. Ik kan hem toch niet zomaar met een doos vol kleren en zijn computer op straat zetten?
Mijn zoon gebruikt geen alcohol/drugs en is een echte “huismuis”, verzorgt zich goed en ligt goed op de markt (sociaal). Van buitenaf merk je niets aan hem maar hij is voor mij als moeder een probleemkind, zeer manipulerend en houdt zich niet aan mijn (huis)regels. Aan de andere kant hebben wij een sterke band en weet ik dat hij absoluut niet zonder mij zou kunnen. Eens in de zoveel tijd, bijv op Moederdag als hij bijv een kaart voor mij schrijft, laat hij weten dat hij weet dat hij erg moeilijk is, dat ik heel bijzonder voor hem ben en hij van mij houdt, ik hem goed heb opgevoed etc. Maar 1 dag later behandelt hij me weer als stront. Ondanks het feit dat hij nu 23 is, gedraagt hij zich als half puber/half man en dat maakt het juist zo moeilijk…dat is heel ingewikkeld. Hij is niet voor rede vatbaar en redeneert soms echt als een l** op een drumstel. Er valt niet mee te praten op normaal niveau.
Zoals gemeld geeft hij soms, als hij in een dip zit, aan enorm in de knoop te zitten; over het leven, de toekomst, “was ik maar nooit geboren” en “ als ik er vandaag of morgen niet meer ben vind ik dat helemaal niet erg” etc. Ook is hij een enorme grappenmaker en zoals gemeld ligt hij heel goed op de markt. Uitgaan doet hij zelden, hij zit liever thuis in zijn kamer achter de pc. Hij heeft ook een vriendin, maar ze zijn meer vrienden dan dat er een toekomst in zit. Aardige meid maar aan haar heb ik helaas ook helemaal niets.
Vroeger was hij nooit driftig en had hij nooit ruzie met vriendjes enzo. Wel altijd problemen op school ivm zijn hyperactiviteit, ze waren hem liever kwijt dan rijk. Nu heeft hij een kort lontje en dit geeft hij zelf ook aan. Maar moet ik dan altijd maar mijn mond houden om escalatie te voorkomen? Wat hij ook mist, is empathie voor anderen, hij kan zich niet inleven in andermans (emotionele) situatie. Als iemands huisdier bijv is overleden, begrijpt hij wel dat iemand daar veel verdriet om heeft, maar als ik bijv doodziek op de bank lig, hij me wat wil vragen en ik aangeef dat ik even niet kan praten, kan het hem geen bal schelen en vindt hij dat ik maar gewoon antwoord moet geven.
Hij is veeleisend en erg manipulerend. Ook al zeggen 100 mensen dat hij ongelijk heeft, hij blijft geloven dat hIJ gelijk heeft. Hij is ook een soort van narcist; bijna alle kenmerken zijn op hem van toepassing.
Het is een kind met gebruiksaanwijzing…zeer moeilijk uit te leggen.
Ppff….ik ben radeloos….helemaal op 
. Ik weet niet waar ik terecht kan voor hulp.
Vaya
Moeilijk
Wat een ontstellend moeilijke situatie. En je bent al moe. Heb je familie en vrienden die je, al is het maar met kleine dingen, kunnen helpen?
Want ik denk dat de beste weg hieruit lastig is, maar niet onoverkomelijk. Je zoon zal op zichzelf kunnen gaan wonen. Naast zijn oproepwerk heeft hij recht op een bijstandsuitkering.
Is het mogelijk dat iemand anders dan jijzelf dat samen met hem gaat uitzoeken? Anders ben je helaas zelf weer aan de beurt.
Uiteindelijk zal hij toch op zichzelf moeten gaan wonen omdat het voor jou niet meer houdbaar is om het samen te doen.
Dan kan hij nog wel een beroep op je doen, hopelijk steeds minder, maar als je iets vind niet te ver bij jou vandaan dan kan hij ook nog thuis komen een paar keer om te komen eten, of voor de was, maar je hebt dan toch meer rust.
Het is echt zwaar. Ik geloof je dat het moeilijk is, maar narcissme en dat soort dingen dat hoop ik niet, weet ik ook niets van, maar adhd kan mogelijk soms ook een verband hebben met autisme als je een probleem opmerkt met empathie.
Hoe dan ook is het wat het is en is de weg naar rust echt apart wonen, hoe dan ook.
Maar je hebt daar steun bij nodig naast deskundige hulp. Iemand in je omgeving, de kerk, maatschappelijk werk die daarin je sparring partner kan zijn? Om toch de benodigde stappen te bedenken en uit te zoeken en te regelen voor je zoon.
Verander jezelf
Men raadt mij aan hem "gewoon een ultimatum te stellen en hem gewoon uit huis te zetten", maar waar moet hij dan naartoe?
Precies. Dat moet je doen. Je moet namelijk vooral stoppen met voortdurend zijn probleem tot het jouwe maken.
Waar moet hij naar toe? Dat is zijn probleem.
Het is waarschijnlijk dat jij op maar een manier jezelf kunt veranderen en dat is als hij het huis uit gaat.
Hmm...
Wie heeft bij hem de diagnose ADHD gesteld? Lees eens iets over autisme bij volwassenen...ik zie er zeker raakvlakken mee....
zo makkelijk zet je hem niet op straat
Net als Fiorucci zie ik ook raakvlakken (en herkenning), maar voor dat ik half OO over me heen krijg: ja, ik weet dat je geen diagnoses kunt stellen op basis van een forumbericht. Zie het dan maar als een "my 2 cents".
"Zet hem eruit" is helaas geen oplossing in dit geval. Bij elk ander volwassen kind wel, maar een jongeman die minder zelfstandig is redt het niet. Als moeder doe je dat niet, al ben je zelf inmiddels kapot...
Probleem is ook nog eens: als je kind meerderjarig is kun je niks opdringen aan zorg/begeleiding, behalve als je zijn curator of mentor bent. Anders had je aan begeleid wonen kunnen denken, maar als meerderjarige zal hij dat toch echt zelf moeten regelen. En uit eigen ervaring moet ik helaas zeggen dat het dankzij de veranderingen in de zorg tegenwoordig zo goed als onmogelijk is geworden om ook voor een bijna-meerderjarig kind zoiets te regelen... (ik zal jullie het verhaal besparen maar je wordt er niet blij van).
Maar hier ga je aan kapot, ben je eigenlijk al aan het gaan.
Wat wil je zoon zelf? Vindt hij Hotel Mama wel prettig of wil hij eigenlijk zelf ook wel uit huis?
Ik zei al dat ik e.e.a. herken in het gedrag van jouw zoon. Ik heb één hoofdregel: ik word met respect behandeld. Grote bek, liegen, dat accepteer ik van niemand, nooit. Mijn kinderen weten de achtergrond hiervan (het extreme gedrag van hun vader waar ze zelf ook slachtoffer van zijn geworden). Toch gebeurt het wel eens dat ze uit de bocht vliegen. Ik stap dan direct uit mijn rol van lieve moeder.
In de praktijk houdt dat in dat ze van mij weinig meer kunnen verwachten dan op tijd eten, drinken en schone kleding. Geen gunsten dus. Ik weiger mezelf als pispaal te laten gebruiken en dan vijf minuten later te horen: "Mam, mag ik dit en dat?"
Ook al zijn ze honderd keer autistisch, ze zijn niet dom.
Met heel veel moeite hebben ze geleerd om dan terug te komen op hun uitbarsting en me op een nette manier te vertellen wat hen dwars zit.
Veeleisend? Tot mijn grens. Mijn ene kind had bijv. m.b.t. eten steeds meer eisen. Het werd te gek voor woorden. Haalde ik in het weekend wat lekkers, dan was het niet goed of het deugde niet. Tot ik volledig stopte met het voldoen aan zijn eisen, echt helemaal. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat hij geen prinsje is, dat ik af en toe best naar zijn wensen wilde luisteren, maar dat er nu een punt was bereikt dat ik amper een fles weekendfrisdrank dorst te halen omdat meneer daar toevallig misschien nét geen zin in had (ik drink dat spul niet).
Om maar eens een voorbeeldje te noemen.
Dat is zeker met autisme heel moeilijk (als daar überhaupt sprake van is bij jouw zoon, ik zeg het er voorzichtigheidshalve nog maar eens bij). Maar ook autisten zijn in staat te leren dat er grenzen zijn.
Zoekt hij weer de discussie? Sluit het kort en laat je niet verleiden tot zo'n oeverloze discussie die je toch niet wint. "Ik wil daar nu niet over praten" een paar keer herhalen en dan niets meer zeggen, want hij zal altijd het laatste woord willen hebben.
Wat de toekomst van en met je zoon betreft: ga aan zoveel mogelijk bellen hangen. Schrijf hem in bij de woningbouwstichting. Je bent niet meer onderhoudsplichtig. Heb je een diagnose liggen? Dan kan hij misschien gebruik maken van de WMO voor ambulante begeleiding.
Zoek contact met MEE: http://www.mee.nl
Zoek contact met maatschappelijk werk.
Is je zoon zich bewust van zijn beperkte zelfstandigheid? Dan is een vorm van bewind of mentorschap ook een idee (MEE kan je daarmee helpen).
Op straat zetten is ongewenst, hij zal verzuipen, maar stappen zetten naar zelfstandig wonen met begeleiding (als hij daarvoor een indicatie kan krijgen, en dat is helaas een ramp momenteel) is iets dat je meteen moet gaan doen.
En je grenzen scherper stellen. Koester de mooie momenten die er zeker zijn! Maar trek een dikke vette "tot niet en niet verder" streep bij ongewenst gedrag.
En ga aan die bellen trekken. Wat heb je tot nu toe ondernomen en is hij ergens onder behandeling?
Tot nu toe alvast bedankt voor jullie reacties!
Tot nu toe alvast bedankt voor jullie reacties. Wegens mijn drukke leven ben ik er nog niet aan toe gekomen uitgebreid te reageren. Hier moet ik even rustig voor kunnen gaan zitten. Ik post deze reactie even snel tussendoor, zodat jullie weten dat ik jullie reacties lees, maar dus nog even niet kan reageren 
Tot gauw, Vaya
Is je huis niet op te splitsen?
Waar zit 'm dat geen rekening houden met jou in? En is het geen optie om een gedeelte van het huis helemaal voor jezelf te claimen? Zodat hij min of meer zelfstandig bij jou in huis woont?
Kan ie een potje eten maken?
Kan ie een wasje draaien?
Ik kan me zo voorstellen dat hij Hotel Mama wel fijn vindt, maar ik denk dat dat misschien ook soms wel eens botst met zijn eigen drang naar vrijheid.
Kan hij die vrijheid niet beschermd bij jou in huis krijgen?
