Zoon 18 add
Mijn zoon van 18 heeft onlangs de diagnose ADD gekregen. Nu merk ik dat ik het lastig vind om hiermee om te gaan. In hoeverre laat ik hem vrij met alles zoals je met een andere 18jarige doet? Want ik zie heel goed dat hij veel dingen niet goed organiseert. Het gekke is dat hij op zijn werk wel een team kan aansturen, op school de leiding kan nemen met groepsopdrachten, maar thuis is zijn kamer, zijn administratie ed een chaos. Ik moet hem steeds aanmanen om rekeningen te betalen en zijn agenda in te vullen.
Hoe doen jullie dat? En hebben jullie ook een leestip voor me? Een artikel of een boek waar je veel aan hebt en wat toegespitst is op jongvolwassenen die nog bij je in huis wonen?
Hier
Ik heb er een die geen diagnose heeft, maar ik heb zo m'n twijfels. Wat ik doe is onmiddellijk alles aanschaffen wat ze vraagt, al klinkt het mij niet handig in de oren. En zelf heb ik ook nog wat dingen bedacht. Bijvoorbeeld: zij wilde een whiteboard om op te schrijven wanneer ze gym heeft en zo. En ik heb bij de Hema doorzichtige lectuurbakken gekocht, zodat elk schoolvak in een bak zit met alle boeken en schriften. Verder heeft ze het zelf allemaal goed opgepakt, gelukkig.
Maar misschien heb jij dat allemaal al gedaan...
Ik zou....
Dit draadje bij de rubliek School plaatsen. Er zijn vast zat pubers die zo zijn en meer sturing of hulp nodig hebben qua huiswerk en planning etc. Daar krijg je vast veel tips. Ik zit eigenlijk met dezelfde vraag over mijn dcohter (ook veel Add kenmerken) dus ik lees met je mee.
Ik heb een tijd een relatie gehad met een man die scoort op zo'n beetje alle punten op ADD checklijsten. Ook hij functioneerde prima op zijn werk. Maar verder was zijn leven één grote puinhoop. Ik had het idee dat het functioneren op het werk "moest", maar dat dat heel veel energie vrat. En dat was privé niet ook nog op te brengen. Dus hij kon zich niet heel lang concentreren in het verkeer. Was minimaal vier keer per week zijn sleutels en telefoon kwijt. Vergat zijn voordeur dicht te doen. Zijn huis, post, rekeningen, belastingzaken, autopapieren enzovoorts bijhouden was onmogelijk. Alles lag overal en nergens. Met alle gevolgen van dien.
Een diagnose, onder ogen zien wat er aan de hand is, en vervolgens proberen te leven volgens een soort strak regime lijkt mij een goede eerste stap. Leven via een soort checklist op een whiteboard, of zoiets. "Thuiskomen, sleutels aan haak, post sorteren". Net zolang tot de meeste gewone dingen een automatisme zijn.
Tips (?)
Een van de tips van Hallowell, om een succesvolle ad(h)d-er te worden, is de juiste partner en de juiste baan zoeken.
Als organisatorische dingen moeilijk gaan, moet je die dingen een voor een proberen in te dekken. Als je vaak je sleutels kwijt bent, moet je zorgen dat je reservesleutels hebt. Als je vaak vergeet rekeningen te betalen, ga dan over op automatische overschrijvingen. Is je administratie een chaos, ga werken met bakjes waarin je de dingen bij binnen komst al sorteert.
Dat soort praktische dingen kan helpen. En daarbij denk ik, dat het heel slim is, om aan te leren om hulp te vragen. Dus jouw zoon kan jou om hulp vragen om zijn zaakjes te organiseren. Dat is iets anders dan dat jij als een moederkloek alle rimpels voor hem wegstrijkt. Hij geeft aan hoe en wanneer hij hulp kan gebruiken. Jij geeft aan tot hoever jij bereidt en bij machte bent om die hulp te geven. Dan blijft hij de probleemeigenaar.
Zo werkt het ten minste bij ons.
Ik vond het zinvol om allerlei boeken te lezen, geschreven door auteurs die zelf adhd hebben. Bijvoorbeeld van Hallowell. Ook is de website www.adhd-xtra een welkome informatiebron voor mij. Door de ervaringsverhalen op dat forum, snap ik beter hoe het voor onze zoon werkt en voelt.
Miepje
Dat klopt precies, die ervaring heb ik ook met mijn zoon. School enzo lukt redelijk met medicatie maar kost heel veel moeite en energie. Wat jij schrijft over een strak regime is heel aardig op papier, maar in de praktijk verzetten veel ADDérs zich hiertegen, omdat zij vaak types zijn die een ongelofelijke hekel hebben aan een dergelijk strak regime.
Eehh
Ik vind het raar dat het nu 'opeens' lastig wordt nu er een etiket geplakt is. Als je ziet en merkt dat je zoon ergens moeite mee heeft ga je toch samen daar proberen aan te werken en oplossingen te zoeken?
Je zoon zal waarschijnlijk zijn hele leven al moeite hebben gehad om zijn agenda in te vullen, dat is dan niets nieuws. Dat komt nu toch niet uit de lucht vallen?
Dat je je kind als die 18 is los wil/moet laten lijkt me duidelijk maar dit gedrag is niet nieuw.
Dingen die hij niet kan leren
Het is belangrijk om je te realiseren dat hij niet kan leren om dingen niet te vergeten, wel kan hij leren om ermee om te gaan en om hulp te accepteren.
Help hem op van te voren afgesproken momenten. Ik doe dat met mijn 14 jarige zoon 1x per week uitgebreid en dagelijks kort. En geef hem ook genoeg tijd om te mijmeren en uit te rusten.
Getting things done
Dit boek over het organiseren van wat je nog moet doen is interessant voor add-ers. Het is eigenlijk voor managers, kantoormensen. Geef hem dat boek 
Interessante materie
Bedoel je 'Getting things done' van Rus Slater?
Site van Hallowell: http://www.drhallowell.com
Fio
Ah, verzetten meer ADDers zich tegen mijn ideeën? Dat verklaart het wel, ik dacht dat het voornamelijk frustratie van mijn ADDer was
Hij wilde inderdaad vrijwel niets in zijn leven veranderen. Hij vond het heel vervelend als in de ochtend bleek dat de buitendeur weer de hele nacht had opengestaan. Maar mijn praktische tips om iets dergelijks in de toekomst te kunnen voorkomen werden onder het kleed geveegd. Hij was niet blij als hij drie dagen niet kon fietsen omdat de sleutels zoek waren. Maar mijn oplossingen werden het niet. Tsja.
Add
'Wat jij schrijft over een strak regime is heel aardig op papier, maar in de praktijk verzetten veel ADDérs zich hiertegen, omdat zij vaak types zijn die een ongelofelijke hekel hebben aan een dergelijk strak regime.'
Daarom is het ook een stoornis. Orde en regelmaat, structuur zijn dingen die adhd-ers hard nodig hebben maar niet uit zichzelf, voor zichzelf, voor elkaar krijgen. Dat wat je moeilijk vindt, daar verzet je je vaak tegen. Zeker als dat opgelegd wordt door ouders, leerkrachten. Leeftijd van het kind speelt daarin ook een rol. Hij wil niet omdat hij niet kan en niet andersom, bij adhd.
Aanvulling op judith
En daarom is het zo belangrijk om hem zelf de autonomie te geven. Hij is de probleemeigenaar.
Ik help alleen maar 'in opdracht' van zoon. Het zijn dus geen opgelegde structuren, maar structuren die hij zelf kiest. En soms is het daardoor niet allemaal zoals ik het bedacht heb, maar het werkt op zijn manier wel.
Volledig mee eens
Je kunt iemand niet een structuur opdringen waar die persoon zich niet prettig bij voelt. Dat gaat niet werken op de langere termijn. De persoon kan beter zijn eigen passende aanpak bedenken, al dan niet met hulp. Dat beklijft langer.
En ik kan het weten want ik overleef het al jaren lang in mijn eigen schijnbare chaos. Leg mij van buitenaf een methode op en ik word er niet gelukkiger van.
Mensen met AD(H)D zijn niet in een standaard harnas te duwen.
Pirata
Klopt, dat harnas past ook niet. En eerlijk gezegd vind ik dat een van de charmes van mijn zoon. ik kan dat erg waarderen in een mens, hoe vermoeiend soms ook.
