Zoon 16, PDD-nos
Onze zoon zit nu in 3 mavo na te zijn afgestroomd van 3 havo. Hij hoeft bijna geen inspanning te leveren en dat doet hij dus ook niet. Op deze school moeten ze wel laten zien en aftekenen dat het huiswerk gemaakt is. Als dat niet voldoende gemaakt is, kun je blijven zitten.
Hij lijkt er zo gelaten onder, terwijl ik hier weer met gierende hartkleppen zit. Hij heeft een achterstand van een aantal weken, moet zaken herkansen en inhalen en zit vervolgens vrolijk te gamen!
Ik ben heel boos geworden, alweer, maar de verbetering zal weer van korte duur zijn.
Ik vraag me soms af of dit nou typisch voor PDD is en hoe je daar mee moet omgaan?
Ik word er zo moedeloos van.
Even stoom afgeblazen, morgen weer een nieuwe dag!
Iemand herkenning of een tip hoe je een dood paard in beweging krijgt.
Ik balanceer op sommige momenten tussen boos zijn en het zielig vinden. Hij weet het "aan" knopje niet te vinden. Natuurlijk help ik hem dan weer op weg, maar vraag me dan ook af of ik hem dan niet van de regen in de drup help en hem redt i.p.v. help. Uiteindelijk redt ik hem steeds en daar lijkt hij niets van te leren, maar een kind met PDD kun je toch niet op zijn gezicht laten gaan?
Hoe denken jullie daar over?
Yep
Dit hoort erbij. En hij zit volgens mij helemaal niet "vrolijk" te gamen: hij weet niet waar hij moet beginnen en die bemoeizuchtige moeder is ook al zo irritant. Hup, oogkleppen voor en gamen maar, dan kan je de hele ellende even vergeten, want het is allemaal te ingewikkeld.
Af en toe even flink uithuilen maar, dat doe ik ook. Het is zo stressvol, je voelt je gemangeld tussen wat het kind aankan (niet heel veel dus) en wat school wil.
Wat ik probeer, is tot zijn grens gaan maar niet verder. Boos worden heeft geen zin, dan tast je alleen je relatie aan en is hij nog verder van huis. En dan wend ik me maar weer tot school en probeer een aanpassing voor hem los te krijgen. Kan hij een opdracht misschien op een andere manier vervullen, of voor de helft? Kan hij meer ondersteuning krijgen, een toets in een kamer alleen doen, enzovoorts? Pfff...en dat jarenlang. Ik voel met je mee.
Niet per se typisch denk ik
Ik heb ook een 16-jarige (meisje) met PDD-NOS, die heel toegewijd en serieus met school bezig is. Wel maakt ze zich altijd zorgen en ze raakt regelmatig in paniek als iets niet lukt. Het lijkt me dus niet typisch PDD-NOS, er zijn meer kinderen die in de puberteit maar moeilijk te motiveren zijn. Mijn dochter is thuis overigens niet zo toegewijd en serieus. Door alle stress op school komt ze altijd oververhit thuis en moet regelmatig stoom afblazen.
bij de hand nemen
Het is echt een taak naast je werk en je huishouden maar ik denk dat je kind er meer aan heeft als je hem een tijdje dagelijks gaat begeleiden.
Hem helpt met overzicht. Een lijstje maken wat hij nog moet inhalen en dan de stappen hoe dat gaat gebeuren. En zonodig van hem overnemen om die afspraken te maken en in te plannen wat hij daarvoor moet doen en wanneer de toets ingehaald gaat worden.
Dat kun je daarna in zijn agenda zetten. Ik zet op de datum zelf wat de stof is voor welk vak, welke pagina's, hoe laat in welk lokaal, welke leerkracht.
En dan plannen we een tijd wanneer dat thuis geleerd gaat worden.
Vaak zaterdagmiddag of zondagmiddag. En dan nog even de avond van te voren doornemen.
Werkstukken en maakwerk even samen doen. Kijken hoe je hem op gang kunt krijgen en pas loslaten als het blijkt te lukken.
Ik deed het elke avond na het eten. Nog steeds, maar nu zijn ze er meer zelf mee bezig en kan ik het nog weleens vragen.
Ik ben met dochter nog wel elke zondagavond even bezig met de agenda en de week en wat er nog moet en wanneer dat dan kan.
Dat overzicht en de planning en het aan elkaar plakken van gemiste zaken is echt voor jezelf vaak al een heel gedoe, laat staan voor een kind dat dit niet aan komt waaien.
En mijn ervaring is dat ze op het regulier onderwijs nogal eens van het kastje naar de muur gestuurd worden en daar kunnen ze dan zelf geen initiatief in nemen en dan stopt het weer.
Maar boos worden heeft geen zin. Je kijkt waarom het niet lukt en helpt ze daar zoveel mogelijk bij. En ja, soms blijft een kind zitten, of het stroomt af. Het heeft geen zin om dat als een dreiging boven zijn hoofd te houden. Hij gaat gewoon rustig door, zo goed als hij kan met jou hulp. Niet jou irritatie. Want ze hebben echt meer moeite met zaken en de chaos op school is echt vaak een jungle voor ze die ze niet aankunnen ook niet als je boos wordt.
tja
"Uiteindelijk redt ik hem steeds en daar lijkt hij niets van te leren, maar een kind met PDD kun je toch niet op zijn gezicht laten gaan?"
Ik ben van mening dat je geen enkel kind op zijn gezicht moet laten gaan en zeker geen tweede keer want hij is al afgestroomd. Dus juist extra begeleiden en je kind helemaal niet zo los laten. Probleem zal dan weer zijn dat je je kind al losgelaten hebt en je kind nu niet meer aan het handje wil maar je kunt hem misschien wel motiveren met een opleiding na de mavo als hij nu zorgt dat hij in de vierde komt.
AnneJ en Barvaux
Helemaal mee eens. Het is niet gemakkelijk, maar het moet. Stress voor jou, om te zorgen dat hij niet gestrest raakt. Overigen lees ik niet dat Heidi hem al losgelaten had. Soms kan je gewoon niet zoveel, er is echt een grens aan wat je kan bereiken. Maar die grens moet je wel - voorzichtig - opzoeken.
