Zoek een vorm van begeleiding voor zoon (ADD), maar wat?
Situatieschets: zoon van 14, klas 3 VWO en flink ADD. Vorig jaar op het nippertje overgegaan. Hij heeft een groot deel van het jaar huiswerkbegeleiding gehad, maar omdat dat niet 1-op-1 was leverde dat niet op wat wij hoopten. Dus doen we het maar weer zelf. En daar wringt de schoen: hij accepteert geen sturing/hulp meer van ons.
Op zich logisch, want hij is aan het puberen, dus zet zich af. En het feit dat hij (nog) door zijn ouders geholpen moet worden met zijn huiswerk confronteert hem iedere dag met zijn onvermogen om zich te concentreren. Dus wil hij dat niet. Maar ja, loslaten kunnen we het ook niet, omdat hij dan gewoon niets doet. ADD-ers zijn de beste struisvogelaars tenslotte, dus zolang hij niet op magister kijkt is er ook geen huiswerk...
Dus nu mijn vraag: hoe kunnen wij hem helpen? Ik heb het gevoel dat het ook goed voor hem zou zijn om het met (iemand anders dan zijn ouders) over zijn gevoelens te kunnen praten. Maar alle voorstellen in die richtingen worden weggewuifd. Hij heeft ook geen vrienden waarmee hij het erover kan hebben. Sowieso heeft hij geen vrienden, ook een zorgpuntje. Hij heeft geen rugzakje en komt daar ook niet voor in aanmerking, wat betekent dat school maar beperkt kan helpen en dan nog vooral in de praktische zin. De zorgcoördinator is half overspannen, dus dat biedt ook niet echt perspectieven. Vandaar dat ik mijn licht hier maar weer eens opsteek! Wat zouden jullie doen, of wat hebben jullie gedaan?
En verder: wij hebben als ouders nooit begeleiding gehad. Ik heb hier wel vaker gelezen over ouderbegeleiding, maar wat is dat en hoe regel ik dat? Bij zoon is het gebleven bij een diagnose bij een neuropsycholoog, daar hield het verhaal verder op...
Pillen?
Wij zijn nu een tijdje van de Concerta af vanwege de groei van zoon, maar dat valt hem niet mee. Met die pillen kan hij het waarschijnlijk wel zelf.
Daarvoor moet je je door een huisarts naar de kinderpsychiater laten doorverwijzen. Dat gaat heel makkelijk als je uitlegt wat de diagnose is en wat er aan de hand is. En daar kun je - als het goed is - ook ouderbegeleiding krijgen. Wel een goeie uitzoeken, als je geen klik hebt kan je beter een andere zoeken.
of kijk eens of deze club bij je in de buurt zit
omdat er een sterk vermoeden is dat ik zelf behebt ben met ADD en zoon daar een vleug van mee gekregen heeft ga ik vanaf volgende maand een traject hier volgen.
Wat wil hij wel?
Hij wil geen hulp van jullie en niet van derden. Wat zou hij dan wel willen? Vindt hij het geen probleem dat hij zelf zijn schoolwerk niet kan behappen?
Mijn dochter is zelf van goede wil en wil graag goede cijfers halen, dus we hebben afgesproken dat ze het zelf mag doen zolang dat goed gaat. Ze gaat 'verplicht' naar een therapeut om inzicht te krijgen in haar autisme en voor adviezen hoe ze zaken het best kan structureren. De therapie is vooralsnog (voor zover ik er zicht op heb) eenrichtingsverkeer, dochter luistert liever dan dat ze praat, maar ze steekt er toch wel wat van op. Ze kan zich in ieder geval al beter zetten tot saaie verplichte nummers op school 
Qua ouderbegeleiding heb ik 1 gesprek gehad, bij de GGZ-instelling waar ook de diagnose is gesteld. Ik zat met wat vragen waarop ik zelf eigenlijk het antwoord al wist (het gaat niet over, en verbetering gaat langzaam).
Reactie
@Evanlyn: medicatie hebben we uitgebreid geprobeerd, helaas behoort zoon tot het groepje waarbij medicatie niets uithaalt... Wij zijn destijds (groep 4) van de neuropsycholoog die de diagnose stelde 'overgeheveld' naar de kinderarts die de medicatie begeleidde. We zijn dus nooit meer teruggeweest bij de psycholoog. Denk ook niet dat ik daar moet zijn voor ouderbegeleiding. Dus op zoek naar een psychiater dan maar? Ik wil in ieder uit de buurt van GGZ en jeugdzorg en zo blijven, dus vrijgevestigd. Zou ik daar dan een verwijzing van de huisarts voor nodig hebben? Denk het wel he?!
@Lobbes: ziet er interessant uit, vond de workshop 'ADHD: Hoe haal je het uit je hoofd' er goed uitzien, zou dat misschien wel samen met zoon willen doen. Maar ja, op een doordeweekse donderdag, een hele dag... Hoe regel ik dat nou weer? Ik ga in ieder geval deze site uitgebreid bestuderen, misschien is er een op een andere tijd in een andere plaats. Dankjewel.
@pubermoeder
Hulp van derden (de huiswerkbegeleiding) juicht hij niet toe, maar hij is daar uiteindelijk wel toe te porren. Maar dat kost wel steeds meer (negatieve) energie. En hij heeft daar ook zeker wel dingen geleerd, maar wij vonden de opbrengst niet in verhouding staan tot de kosten. Thuis gaat hij ook steeds meer in de 'nee'-stand, maar uiteindelijk krijgen we hem wel zover dat hij met ons aan de slag gaat. Maar de relatie wordt daardoor wel anders, en niet in positieve zin.
Waar het me meer om gaat is dat hij steeds vaker denkt (en zegt) dat hij het toch niet kan, en er daarom maar helemaal niet aan begint (en dat gaat dan niet alleen om huiswerk, maar bijvoorbeeld ook om opruimen. Als ik zie dat hem dat niet lukt doen we ook weer een stapje terug en help ik hem met in ieder geval te starten en een klus in kleine partjes te delen zodat het behapbaar blijft). Kortom, wij doen op onze ontoereikende manier natuurlijk ook wel aan begeleiding, maar we krijgen het gevoel dat wij hem kunnen bieden niet meer voldoende is. Vandaar mijn vraag wat jullie doen/hebben gedaan voor jullie kinderen in de zin van begeleiding buitenshuis.
motivatie
onze oudste (jongen) is 13,5 jr en zou wellicht ook over een paar jaar in de tegenstand kunnen gaan, ik hoop het niet natuurlijk maar puberteit is hier nog niet gestart op de vlak.
geen idee of het je kan helpen maar kun je hem op omtrekkende manieren proberen te motiveren voor het leven naast en na school?
dus ja school is noodzakelijk kwaad maar niet omdat de leerplicht het zegt of je ouders of school, maar omdat het je mogelijkheden biedt voor ernaast (geld verdienen in bijbaantje als huiswerk af is, sporten, vrienden) en erna (wat zou hij graag na school gaan doen, reizen e.d.?).
Zo kun je wellicht 'naast' hem komen te staan om hem te helpen wat hij zou willen bereiken.
Ten tweede denk ik aan ouderwets omkopen 
. Het geld voor de huiswerkbegeleiding omzetten in harde pecunia voor hem!
gr Angela
puberen
Die van mij pubert nog niet, dat scheelt wel. Maar ik heb thuis een huiswerkclubje opgericht voor al mijn kinderen (plus eventuele gasten). Ze zitten allemaal aan de eettafel, waar zacht gepraat mag worden om iets uit te leggen. De "stiltekamers" zijn boven,voor wie zich even goed moet concentreren. Ik help waar nodig en maak ondertussen lekkere hapjes en kopjes thee klaar (misschien wel essentieel voor het slagen van de begeleiding!). Voor de oudste was dit facultatief, maar ze wilde niet buitengesloten worden en ontdekte zo hoe prettig het is om na het eten geen huiswerk meer te hebben.
Nou ja, zo doe ik het dus en tot nu toe werkt het. Maar op de oudste na zitten ze nog niet echt in de puberteit. Maar juist bij pubers kan groepsdynamiek misschien wel werken.
Zaken als kamer opruimen en zo heb ik even los gelaten. Dat komt later wel weer. Maar die van mij is ook net pas begonnen op de middelbare school en hij wordt redelijk gestoord van deze grote verandering. En huiswerk is nu even het allerbelangrijkste.
Begeleiding
Mijn zoon van 13 heeft ADHD en zit ook in 3 VWO. Hij slikte jarenlang Concerta, wat goed hielp mbt de concentratie maar helaas bleef hij last houden van misselijkheid en gebrek aan eetlust. Wij hebben eerst een aantal jaar begeleiding gekregen via een psychologenpraktijk en later bij De Bascule (AMC); onderdeel van de behandeling was ouderbegeleiding waar ik goede handvaten heb gekregen in het omgaan met ADHD. School werd hier ook bij betrokken en dat was heel zinvol. Sinds vorig jaar zijn we bij een vrijgevestigde kinderpsychiater. Zoon slikt nu Strattera omdat na het stoppen met de Concerta duidelijk bleek (met name voor zoon zelf) dat hij absoluut een vorm van ADHD-medicatie nodig heeft voor school. De Strattera kost een hoop geld maar het werkt zonder die vervelende misselijkheid zoals bij Methylfenidaat dus we zijn ontzettend blij hiermee.
Ik zou als ik jou was een goede specialist vinden en dan ook iets als Strattera bespreken. Daarnaast lijkt het mij zaak om het gevoel van onvermogen/niet kunnen van je zoon aan te pakken. Hij moet inzien dat hij het wel kan maar dat hij door zijn ADD hiervoor hulp en ondersteuning nodig heeft en dat daar niets mis mee is. Een ander aandachtspunt zou het niet hebben van vrienden kunnen zijn. Dat is natuurlijk ook niet motiverend en de reden daarvoor moet ook aangepakt worden. Met name contact met "peers" is zo belangrijk en motiverend. Mijn zoon heeft veel vrienden met AD(H)D, de meeste kent hij van school en ze hebben enorm veel aan elkaar. Ook gaat hij ieder jaar in de zomer een weekje op vakantiekamp. Er zijn hele leuke vakantiekampen voor kinderen en jongeren; met of zonder "etiketje". Het laatste kamp was een computerkamp voor jongeren van 13-16; hartstikke leuk! ieder jaar houdt hij daar vrienden aan over waar hij mee skypt en gamet.
School heeft trouwens een zorgplicht (zeker nu het rugzakje is afgeschaft) dus ze moeten alle zorgleerlingen extra hulp en begeleiding bieden. Zij moeten ook weten waar je die eventueel buiten school kan krijgen. Desnoods laat je ze een instantie inschakelen zoals Onderwijsconsulenten of een van de organisaties zoals die genoemd worden op de site van Balans. Het is even goed zoeken en uitvogelen wat en hoe; belangrijkste is dat je zoon weer lekker in zijn vel gaat zitten, niet aan zichzelf twijfelt en gemotiveerd raakt. Succes!
http://www.steunpuntadhd.nl/is-het-adhd/
http://www.steunpuntadhd.nl/adhd-behandelen/psychosociale-aanpak/voorlichting-en-trainingen-voor-ouders/
http://simbo.nl/
http://www.tweehek.nl/
http://ykids.nl/
Computerkamp
Dat lijkt me ook wel wat zeg, dank je voor de links!
@Elisa
Dank voor je reactie.
Medicatie is helaas echt geen optie, ook Strattera hebben we geprobeerd.
School: ik weet dat die een zorgplicht heeft, maar tussen wat zou moeten en wat is, zit een groot gapend gat helaas. Ben bang dat ik (weer) zelf het wiel moet uitvinden. Zal wel school op de hoogte houden van eventuele begeleiding, wie weet kunnen ze er later een ander mee helpen.
Zoon is een enorme binnenvetter en einzelgänger. Bovendien kost school (vooral het sociale deel) hem al heel veel energie, als hij thuis is wil hij vooral rust aan zijn hoofd, dus afspreken na school doet hij niet. Ook niet om samen huiswerk te maken oid.
Hij voelt alles als een verplichting, ook zijn sportclubje en vroeger de muziekles. Terwijl ik weet dat hij muziek ook heel goed als uitlaatklep kan/zou kunnen gebruiken, wil hij toch niet meer naar muziekles, want alles wat 'moet' is teveel.
Er zitten bij hem op school veel gelijkgestemde zielen, maar op de een of andere manier lukt het hem niet om contact te leggen. Sterker nog, hij heeft zelfs van helemaal niemand (op een jongen na waarmee hij in de brugklas zat, maar die nu in een andere klas zit) het mobiele nummer. En aan klassenlijsten doen ze niet meer, dus wij kunnen ook nooit contact opnemen met (ouders van) kinderen uit zijn klas. Heel vervelend soms.
En ik zou wel willen dat hij wat meer 'peper' had. Hij doet niets uit zichzelf. En het wordt alleen maar erger nu hij in de puberteit raakt. Maar goed, dat zal bij meer mannen van zijn leeftijd spelen .
Allemaal bedankt voor het meedenken!
bijlesstudent
Wij hebben voor de lastigste vakken een student via Studentsplus. Jonge mannen die zelf nog studeren, zoonlief neemt daar meer van aan dan van zijn suffe ouders.
En je zou voor begeleiding voor jullie zelf misschien eens bij MEE kunnen informeren? Of via de huisarts hulp vragen....
Succes!
bijlesstudent
Wij hebben voor de lastigste vakken een student via Studentsplus. Jonge mannen die zelf nog studeren, zoonlief neemt daar meer van aan dan van zijn suffe ouders.
En je zou voor begeleiding voor jullie zelf misschien eens bij MEE kunnen informeren? Of via de huisarts hulp vragen....
Succes!
Engeltje
Tja, als ouder moet je er zelf helaas bovenop blijven zitten, zeker als het om onderwijs aan een zorgenkind gaat. Ik weet er alles van... Maar school heeft die zorgplicht dus ik zou hier toch weer eens met school over gaan praten en ze hierop wijzen. Indien nodig kan school gratis een instantie inschakelen voor ondersteuning bij het uitvoeren van de zorgplicht.
Hebben jullie al met de mentor van je zoon gesproken? Met een leerlingbegeleider? Zijn de docenten op de hoogte van zijn ADD? Er zijn dingen op school die makkelijk te realiseren zijn zoals een kind als het nodig is de gelegenheid geven om zich op een rustige plek terug te trekken. Het gebruik laten maken van een koptelefoon. Het aanwijzen van een "buddy" die je zoon helpt.
Jammer dat geen enkele medicatie helpt. Maar juist dan is het zaak om de omstandigheden zo te proberen aan te passen dat een kind niet meer overprikkeld en overvraagd wordt dan strikt noodzakelijk. Het klinkt alsof je zoon heel erg onzeker is, aan zichzelf twijfelt, overprikkeld is en dus met rust gelaten wil worden. En zelfs daarom ook geen leuke dingen meer wil en kan doen. Maar dit is een gevaarlijke glijdende schaal naar beneden. Zoek hulp en begeleiding; op school en daarbuiten. Praat met je zoon. Waarom voelt hij zich zo? Wat zou hij willen? Hoe zou hij dat kunnen bereiken, met hulp? Wat zou hem motiveren? En inderdaad maakt het puberen alles nog lastiger; ze willen zelfstandiger worden, ze willen liefst zo "normaal" mogelijk zijn, ze zetten zich af. En aan de andere kant hebben ze hulp, begeleiding en sturing nodig en ergens willen ze die toch ook nog ook al zeggen ze van niet.
Overigens, mijn zoon is net thuis van school en zegt dat als je zoon dat wil hij gerust met hem wil mailen, chatten of skypen. Hoe meer vrienden, des te beter. Dus hij is welkom bij hun "chaoot-clubje"
Evanlyn
Dat computer/gamekamp is echt leuk. Zoon kwam dolenthousiast, schor en moe thuis en hij wil volgend jaar zomer weer Hij heeft trouwens een van zijn beste vrienden op zo'n kamp ontmoet. Ook ADHD. En ze gaan sindsdien dus ook gezellig samen op kamp als de vakantieplanning het toelaat. Zo niet, gaan ze alleen. Geen punt want iedereen maakt nieuwe vrienden op die kampen.
Wat leuk, Evanlyn, dat je huiswerk maken zo gezellig maakt!
Engeltje, je zoon doet me aan mijn oudste (ADHD) denken toen hij zeer slecht in zijn vel zat. Vandaar dat ik mij afvraag of je zoon altijd al zo is geweest (weinig contacten, nergens zin in hebben, alles een verplichting voelen). Veel mensen zijn heel makkelijk in dat soort gedrag toeschrijven aan puberteit alsof er niets aan te doen is. Bij mijn oudste bleek het gedrag uiteindelijk een depressie te zijn. Een schoolwissel deed wonderen, alsof hij van de ene op de andere dag uit de 'puberteit' was
Elisa / Evanlyn (OT)
die computerkampen zijn echt super! Mijn oudste (NADH) 16-jarige zoon gaat daar al 5 jaar lang heen, samen met zijn beste vriend. Tegenwoordig 2 weken achterelkaar, en dan bekaf weer thuis...
Een ander kamp waar onze jongste (ook NADH) 14-jarige zoon al jaren heen gaat is wiskundekamp http://www.vierkantvoorwiskunde.nl/kampen/ daar komen ook veel kinderen (jongens én meiden) die lichtelijk 'nerd' tot behoorlijk AD(H)D of asperger zijn. Geweldige begeleiding, en niemand doet vervelend als je vroeger dan de anderen naar bed wilt omdat je gewoon omvalt, zelfs op de bonte avond (auti-zoon van vriendin was voor het eerst dit jaar, en vond het geweldig. Volgens onze zoon had hij nauwelijks meegedaan aan de sociale activiteiten, maar intussen had hij zich prima vermaakt).
Toch huiswerkbegeleiding?
Maar dan één-op-één, misschien van een bovenbouwer ipv een docent? Bij mijn zoons op school wordt via school geregeld dat bovenbouwers bijles kunnen geven aan onderbouwers. Dat kan je uiteraard ook in laten vullen als 'huiswerkbegeleiding'. Je kan dan zelfs afspreken om dit op school te doen (moeten de roosters wel een beetje aansluiten).
autisme?
Niet dat je er heel veel aan hebt, maar misschien speelt er eerder autisme? Je zou dan iemand kunnen zoeken die individueel met hem werkt en goed is met autisme?
Fijn, zoveel reacties!
@Marijke en Marjoleine64: Bijles is niet wat we zoeken. Hij kan het allemaal (doet niet voor niets VWO), maar wat hij niet kan is zichzelf aan het werk zetten. Hij kan dan volledig in paniek raken van zijn eigen onvermogen. Zo zielig om te zien... Een van de opties is inderdaad iemand inhuren voor wat wij doen aan huiswerkbegeleiding. Maar... dat is iedere dag, bij alle vakken. Want zoals gezegd, hij komt (zelf) niet tot werken.
@Linda K: hij is altijd al zo geweest. Op de basisschool regelde ik zijn speelafspraakjes, want uit zichzelf deed (en doet, dus) hij dat niet. Als ik het hem vroeg hoefde het ook nooit van hem. Maar had ik wat geregeld, dan kwam hij altijd heel enthousiast en blij terug. Maar ja, dat kan echt niet meer, nu hij bijna 15 is . School op zich is denk ik echt de beste school in de wijde omgeving voor hem. Klein, veel techniek, meer kinderen zoals hij, welwillende docenten. Sinds hij op deze school zit voelt hij zich ook niet meer alleen staan in de klas, of buitengesloten. Maar contacten buiten school, nee, dat is er nog niet bij. Helaas.
@Elisa: mentor van dit jaar hebben we nog niet uitgebreid gesproken, maar kennen we al van voorgaande 2 jaren. Zij staat in ieder geval positief tegenover zoon, dus ik verwacht dat we met haar wel verder komen dan met de mentor van vorig jaar. Op school is zijn ADD bekend, maar hij heeft dit jaar wel nieuwe docenten. Ik zal inderdaad snel een afspraak met de mentor maken, zodat zij weer even wat 'tips en trucs' aan haar collega's kan doorgeven. Zaken als een koptelefoon in de klas en een buddy vindt zoon (uiteraard) niks, maar die buddy (al was het alleen maar voor agendazaken) ga ik er dit jaar door drukken bij hem.
Ik zal zoonlief zeggen dat hij welkom is bij de club van je zoon, hij zal er zeker niet meteen enthousiast bovenop springen, maar als het idee even heeft kunnen 'weken' misschien wel. Lief van je zoon!
@Klaar: je zit er niet heel ver naast met je opmerking over autisme. Veel mensen met ADD vertonen aan autisme verwant gedrag. Maar de oorzaak is dus een andere, namelijk die ADD. Dat zorgt ervoor dat hij prikkels mijdt. Maar dat speelt niet als we het hebben over schoolwerk.
Nou ja, ik pieker nog even verder. MEE zal ik ook eens naar kijken. Jammer dat er niet een 'one size fits all' oplossing is voor kinderen met ADD. Het is zo zoeken naar een speld in een hooiberg...
Resetten van de hersengolven
Mijn vriendin heeft een zoon met PDD-NOS en ADHD. Diagnose op jonge leeftijd. Hij heeft op de basisschool(SBO) vele trainingen gevolgd.
Nu is hij vijftien en wil niets meer. Voor ADHD slikte hij Ritalin maar de dosis werd steeds hoger en hij werd er niet rustiger of vrolijker op. Waarschijnlijk ook pubertijd problemen.
Via via zijn ze bij een of ander training beland bij: http://www.brain-fit.nl/
Met pijn een moeite is hij meegegaan naar de intake. De meneer aldaar heeft hem zover gekregen om te beginnen. Er was blijkbaar een klik
Ik weet niet precies hoe het werkt. Het heet Neurofeedback Training en hij mag zelf iedere week een film kiezen die hij daar bekijkt. Sensoren op zijn hoofd registreren iets in de hersenen en geven een seintje als er teveel prikkels zijn en stoppen de film eventjes.Zo worden ahw de hersenen gereset, net als een computer.
Daarnaast voert hij gesprekken en hij lijkt tot rust te komen.
Ik weet niet precies hoe-en wat- maar wie weet helpt het.
Succes in je zoektocht
Neurofeedback
Er zijn vele wetenschappelijke onderzoeken geweest en nog lopende waaruit blijkt dat neurofeedback, braintraining en vergelijkbare behandelingen op korte termijn bij een deel van de patienten zou kunnen helpen maar het effect houdt niet lang aan dus de behandeling moet minstens een keer per twee jaar of vaker herhaald worden. Ik heb me serieus in dit soort alternatieve therapieën verdiept en er uitgebreid over gesproken met de kinderpsychiater van zoon maar ook al zou ik het geld hebben (het kost ongeveer 1000 Euro per behandeling), zou ik het niet doen. Hij raadt het ook af; men doet alsof het iets nieuws is wat zeer effectief is en zelfs medicatie zou kunnen vervangen maar dat is het niet. Uitgangspunt is dat men zich leert focussen, ontspannen en zich gedeeltelijk kan afsluiten voor overmatige prikkels. Met mindfulness, zelfhypnose, meditatie en/of ontspanningstechnieken kan je net zo veel of weinig bereiken. Maar als je het geld en de tijd hebt, en je kind ook (voor het beste resultaat moet je kind thuis ook een aantal keer in de week oefenen), is het de moeite waard om wellicht te proberen. Ik zou er echter niet teveel van verwachten in tegenstelling tot al die juichende verhalen en ervaringen die op de websites staan van de desbetreffende instituten.
Volgens onze psych
helpt alles wat ervoor zorgt dat je het kind aandacht geeft en het kind met zijn concentratie bezig is, voor een tijdje. Maar niet voor lang. Tot nu toe is helaas van geen enkele methode wetenschappelijk bewezen dat hij werkt. Dan hoor je weer dit, een paar jaar later is dat opeens in de mode. Het heeft allemaal een hoog Onno-gehalte. De juichende verhalen zijn dan ook te verklaren door de wil er iets aan gehad te hebben na alle geld en moeite.
Wat hier wel even wat hielp was tot onze verbazing de Rots en Water training, omdat er ook ademhalings- en ontspanningsoefeningen bij hoorden. Maar ook dat is wel weer weggezakt.
Ik zoek dus ook geen therapiën om de ADD te behandelen
Wij hebben ons er intussen wel bij neergelegd dat zoon is zoals hij is. Hijzelf heeft daar meer moeite mee. Waarmee hij zichzelf naar mijn idee ook in de weg zit. Hij blijft hangen in het standje 'ik kan het niet, waarom kan ik het niet?' terwijl ik hem graag in het standje 'hoe kan ik het wel?' zou krijgen. Daar zoek ik dus hulp bij.
We hebben morgen een gesprek met de mentor, er blijkt dit jaar een andere zorgcoördinator te zijn (die wij ook al kennen) en met haar heb ik ook al contact gehad. Het klinkt alsof deze twee dames wat actiever zijn dan de mentor en zorgcoördinator vorig jaar, dus ik ben voor school voorzichtig optimistisch.
Ook heb ik hem nu zover dat hij eens gaat kijken bij de robotclub op school, destijds dé reden om voor deze school te kiezen, maar puntje bij paaltje durft hij niet te informeren hoe en wat, laat staan gewoon eens langs te gaan. Ik ben benieuwd!
Ik wil het gesprek morgen met de mentor afwachten, daarna ga ik een afspraak maken met de huisarts om het over begeleiding voor ons als ouders en psychische begeleiding voor zoonlief te hebben. Kijken wat dat oplevert, het is gelukkig een goede ha waar we vertrouwen in hebben. Daarna duik ik in de clubs als Balans en Steunpunt ADHD.
@Elisa: reactie zoon op het aanbod van jouw zoon was zoals te verwachten: Ik ga toch niet een wildvreemde mailen?? Maar dit soort dingen heeft bij hem tijd nodig, dus ik wacht nog even af. Het kan zomaar veranderen .
Dank weer voor al jullie inbreng!
O wat herkenbaar
Die robotclub! Oudste is in de tweede van school veranderd naar een school met onder andere een techniekclub. Toen puntje bij paaltje kwam wilde hij zijn toch maar niet aanmelden, want het was met leerlingen uit andere klassen en dat vond hij eng. Dat was een van de weinige keren dat ik heb ingegrepen en hem fijntjes heb verteld dat hij zich toch echt wel ging aanmelden. En natuurlijk vond hij het hartstikke leuk!
Ik hoop dat jullie eruit komen met de mentor, zorgcoördinator, huisarts e.a. Laat je weten hoe het verdergaat?
Engeltje
Klinkt goed; je bent constructief bezig voor je zoon. Enne, ik snap die reactie van je zoon ook hoor. Maar als hij er aan toe is, mag hij mailen. Het zijn allemaal leuke, creatieve puberjongens met AD(H)D tussen de 13-16 jaar oud, gek op computers, games en techniek. Ze willen zelfs een eigen gamebedrijf oprichten Ze zijn niet perse dol op school en leren maar wel gemotiveerd. Maar natuurlijk zou het nog fijner zijn als je zoon zelf contacten maakt op school of daarbuiten. Ik ben ook benieuwd hoe het verder gaat dus hou OOL op de hoogte.
Engeltje
Ik word getriggerd door wat je schrijft:
"Ik zoek dus ook geen therapiën om de ADD te behandelen Wij hebben ons er intussen wel bij neergelegd dat zoon is zoals hij is. Hijzelf heeft daar meer moeite mee. Waarmee hij zichzelf naar mijn idee ook in de weg zit. Hij blijft hangen in het standje 'ik kan het niet, waarom kan ik het niet?' terwijl ik hem graag in het standje 'hoe kan ik het wel?' zou krijgen. Daar zoek ik dus hulp bij."
Volgens mij maak je onderscheid dat er helemaal niet is. Er zijn geen therapieën om ADD te behandelen, inde zin van 'zorgen dat het over gaat'. Begeleiding en therapie is juist gericht op wat jij ook zoekt. Tenminste, in onze ervaring
In een van je berichten concludeer je dat je naar een psychiater moet. Ik zou dat juist niet doen. Psychiaters zijn niet van de praktische begeleiding, daarvoor kun je veel beter een psycholoog, orthopedagoog of kindertherapeut hebben. Zo ging het hier tenminste, en dat hoor en zie ik ook veel om mij heen.
Wij komen al een paar jaar zo nu en dan bij een kinderpsycholoog. Zoon (ADHD) kan goed met hem praten, ze doen sport en spel en via die manier komen dagelijkse problemen aan bod en krijgt zoon handvatten en tips. Wij hebben ook wel eens een afspraak met de psycholoog zonder zoon erbij, gewoon om te bespreken hoe we het aan pakken, hij denkt dan met ons mee. Heel prettig is dat. We zijn er nu alweer een jaar niet geweest, maar als we het gevoel hebben dat het weer nodig is, dan maken we weer een aantal afspraken. Volgens mij valt deze begeleiding inmiddels niet meer onder de zorgverzekering, maar dat is dan maar zo. We kunnen het ons permitteren om zelf te betalen. En je gaat ook niet zomaar naar een andere therapeut, die jou en je kind niet kent.
Ik denk trouwens dat de 'klik' belangrijker is dan wat de persoon precies op zijn visitekaartje heeft staan.
ADHD deskundigheid
Niet alle psychologen en orthopedagogen zijn vertrouwd met kinderen en volwassenen met autisme.
Ik zou daar toch een belangenvereniging voor mensen met ADHD naar vragen of ouders die je kent met een kind met ADHD.
Voor je het weet heb je een slechte match en een hoop energie later zonder vooruitgang.
klopt
Klopt natuurlijk wat AnneJ zegt. Iedere therapeut heeft zo zijn eigen specifieke interesse, ervaring en talenten.
Zorg daarom ook dat je een duidelijke hulpvraag formuleert en goed doorvraagt aan de therapeut wat hij/zij voor je meent te kunnen betekenen.
