Zo weinig eigen initiatief...
De laatste week van de schoolvakantie voor zoon (12, ADD)die volgende week naar de brugklas gaat. Zus is deze week alweer naar school, dus hij heeft het rijk alleen. Man werkt deze week thuis/heeft nog wat vrij om hem gezelschap te houden en nog wat leuks te doen, maar kan hem niet alle dagen entertainen. Al voor de schoolvakantie zijn we begonnen om zoon te stimuleren afspraken met (oud)klasgenoten te maken voor die laatste week. Ze zijn tenslotte allemaal vrij! Het is inmiddels woensdagavond, en zojuist heeft hij (na eufemistisch gesteld) stevig aandringen van ons een 'date' voor morgen geregeld. Met zijn opa en oma...
We hebben allerlei suggesties aangedragen, hem de ruimte gegeven om rustig op zijn eigen kamer te bellen (vooral zonder zijn zus in de buurt) maar het levert dus niet veel op. Hoe krijgen we hem zover dat hij wat initiatief tot contact neemt/ontwikkelt? Want dit is natuurlijk geen op zichzelf staand incident. Zijn hele schoolcarriere heb ik alle (sporadische) speelafspraakjes geregeld. Zonder mijn bemoeienis had hij echt nooit met iemand gespeeld na schooltijd, behalve de inmiddels verhuisde buurkinderen en zijn zus.
Is het nou terecht dat ik me om deze eigenschap zorgen maak? Of moet ik het loslaten? En als ik er wat aan zou moeten doen, wat dan? Want als hij eens wat afgesproken heeft geniet hij daar wel altijd erg van.
Engeltje
Twee verschillende dingen
Het eerste is het sociale contact. Tja, sommige kinderen hebben daar nu eenmaal minder tot geen behoefte aan. En zeker niet met schoolvrienden. Mijn zoon heeft sinds de brugklas (nu derde klasser) helemaal nooit meer een sociale afspraak gehad met klasgenoten. Maar hij mist dat ook niet.
Dus wat dat betreft zou ik zeggen: laat los en kijk naar zijn behoefte.
Als hij er wel behoefte aan heeft, brengt me dat op het tweede punt: het zélf moeten regelen past nog niet echt bij zijn ontwikkeling. Waarschijnlijk is hij op dat punt 'jonger' dan zijn kalenderleeftijd. Ofwel: het is niet gek als je dat als ouder nog voor hem regelt. En in heel kleine stapjes hem leert zelf initiatief te nemen.
Nu moest hij dus twee lastige taken tegelijk uitvoeren (sociaal contact plus dat zelf regelen), en eigenlijk vind ik dat hij het dapper heeft opgelost: opa en oma zijn natuurlijk heel veilig.
Mijn tip is eigenlijk dat je je zorgen moet weten om te bouwen naar iets constructiefs, waarbij je goed kijkt naar waar je kind behoefte aan heeft en naar waar hij staat in zijn ontwikkeling (op dat punt).
Kaatje
Wat betreft sociaal contact: hij heeft daar wel degelijk behoefte aan. Tenminste, hij zit zich hier thuis te vervelen, en had het van de week (op het door manlief geregelde) afspraakje echt heel erg naar zijn zin. Dat is altijd al zo geweest: zelf regelen wilde of kon hij niet, maar als wij wat geregeld hadden was hij altijd enthousiast en leidde dat ook vaak tot een of twee vervolgafspraken, totdat de andere partij dan weer initiatief van hem verwachtte.
Dan het zelf initiatief nemen en zelf regelen. We hebben, zoals gezegd, al van voor de vakantie pogingen ondernomen om hem zover te krijgen. En natuurlijk in de jaren daarvoor ook. Maar geen resultaat. Dat hij zijn opa strikt is natuurlijk lief en ' slim', maar hij leert er niks van, want dat deed hij al. Het gaat ons erom dat hij leeftijdgenoten leert benaderen. Maar wij komen daar dus niet verder mee. Vriendelijk vragen, van tevoren rollenspel doen, bedenken wie eerst te bellen en wat voor te stellen te gaan doen, het werkt dus allemaal niet. Ook dingen als Facebook, waarvan wij hoopten/dachten dat het wat laagdrempeliger zou zijn werken niet.
En straks moet hij op de middelbare school toch een vriendenkring o zien te bouwen. Hoe moet ie dat in vredesnaam doen?
Engeltje
Komt wel goed
Hoop ik tenminste, wat onze zoon betreft, verhaal lijkt erg. Hij gaat ook naar middelbaar, is wel pas 11. Neemt wel initiatieven maar minimaal. En het is heel dubbel, want enerzijds zag ik in de vakantie ook wel verveling en is het altijd al zo geweest dat hij heel graag afsprak, anderzijds laat ik het wat meer los en regel minder voor hem en zie ik dat hij zich eigenlijk ook goed amuseert zonder, ergens is hij toch ook graag alleen. Maar goed, wil net zo goed graag gezeldschap dus dat komt dus op ons neer vaak...wel vermoeiend maar ook iets dat ik wel geaccepteerd heb en waar ik ook van geniet zolang het duurt, en ik vind het goed zo.
En zoon heeft redelijk het 'geluk' dat er met veel vriendjes van hem (en hij heeft er al niet zoveel) moeilijk tot niet af te spreken valt zonder tussenkomst van ouders, dus ik neem de regie wat makkelijker van hem over op sommige momenten, want anders zou er gewoon niet af gesproken kunnen worden. Het irriteert me wel dat die ouders (lees: moeders) de regie zo vasthouden maar voor zoon maakt het dat eigenlijk wel zo makkelijk, dus ik ga er wel in mee deels.
Ik stimuleer zoon zeker om dingen zelf te doen etc, maar echt minimaal en ik maak me minder druk inmiddels. Ook wb middelbaar; vrienden gaat hij echt wel krijgen maar wie weet duurt dat nog jaren. Ik heb het losgelaten dat het 'moet'. Er moet helemaal niks.
